The Northside

We worden wakker gewaaid vanmorgen. De wind huilt om het huis en de regen klatert op de ramen. Tijd voor een warme douche en een stevig ontbijt. 

Rond 10 uur stappen we de deur uit naar de bushalte. Het waait hard maar de regen is verdwenen. Eenmaal in het centrum wandelen we naar Famine Memorial. Een monument ter herinnering van de grote hongersnood in de 18e eeuw, van 1845 tot 1849. De beelden zijn van brons en gemaakt door Rowan Gillespie. Mooi, maar ik weet niet of dit nu de plek is om zo iets gedenkwaardigs volledig tot zijn recht te laten komen.

We nemen de brug over de Liffey en waaien daar bijkans vanaf. De oostenwind waait hier hard over de monding van de Liffey, regelrecht de stad in. Als je goed kijkt kun je de Ierse zee zien golven. 

Onderweg naar het standbeeld van Oscar Wilde wordt het wat drukker. Het beeld zelf kunnen we fotograferen maar we kunnen er niet bij komen. Merion Square Park is gesloten voor een evenement. 

We trekken de stad in en bezoeken een aantal mooie designwinkels. We eten een Chicken Curry pie en dan zijn we aan de noordkant van de Liffey. Dit gedeelte is de laatste jaren stevig onder handen genomen en ontwikkeld als winkelgebied. Toch zijn er nog tekenen van vroegere, niet zo welvarende, tijden. Oude gebouwen, deels vervallen, deels met graffiti opgesierd. Redelijk wat zwervers en bedelaars. Afval. Telefoonwinkeltjes. Arabische en Aziatische marktjes. Prima sfeer overigens maar een beetje buiten de gebaande paden. Bij Marks and Spencer halen we wat gefrituurde kip. We hebben een bodempje nodig voor Jameson straks.

Jameson is nog steeds de meest verkochte Ierse Whiskey ter wereld en ondanks dat het hier sinds 1970 niet meer gemaakt wordt is de plek heel gaaf. 

Om half 3 begint onze rondleiding. Niel is de gids van vandaag en dat is een echte professional. Eerst een glas Jameson, met of zonder ijs, een cocktail of een alcohol vrije variant. 

We krijgen een stukje geschiedenis, uitleg over het proces en een proeverij met 3 whiskey’s. Een hele dikke aanrader! Snappen we meteen waarom de productie niet meer in het hart van Dublin plaatsvindt.

Met een rode kleur op de wangen gaan we de straat weer op.

En dan hangt dat bucketlist dingetje nog boven de markt. John Kavanagh’s The Gravedigger in Glasnevin. Als je geen fan bent van Anthony Bourdain dan zul je dit niet snappen. En ik kan het ook niet uitleggen. Maar net als in Berlijn moet ik even geweest zijn waar hij ook was. En dat is hier. Een kilometer of 8 uit het centrum, in een buitenwijk, naast het kerkhof. Een hele oude pub waar men een hele goeie Guinness schenkt.

Het regent en het verkeer is weer een complete chaos. Met wat aanmoediging van Renate gaan we toch. Buslijn 23 brengt ons binnen een half uur waar we moeten zijn. Een vriendelijke meneer achter ons in de bus wijst ons de weg.

Verborgen in een doodlopende straat aan een grasveld staan wat mensen buiten een sigaret te roken. Vlak naast de toegangspoort van de begraafplaats. We gaan naar binnen.

Het is druk, warm, donker, vrolijk. Dit is een echte pub. We vinden een mooi plekje aan de bar en drinken een pint. Op weg naar de wc kijk ik even naar de plek waar hij toen zat. De dikke man met baard heeft waarschijnlijk geen idee waarom ik zo sta te staren. We zijn zeker niet de enige toeristen. De reputatie van deze pub is groter dan je van de buitenkant zou bevroeden.

Anthony Bourdain in The Layover was wel een beetje de reden dat we deze week in Dublin zijn. Er zijn meer plekken die hij heeft bezocht maar deze moest ik zien.

We nemen dezelfde buslijn terug naar het centrum. De pub van woensdag is ons goed bevallen. Hier drinken we er nog 1 en eten we ons avondeten. Shepards pie en Chicken Parmigiani. Rond een uur of 8 zijn we op de kamer. 

Wederom zal ik wat vergeten zijn. De dagen zijn hier goed gevuld. Dublin is zeer de moeite waard. Ook bij een graad of 8 in de soms stromende regen en een beginnende Kerstsfeer.