Dan sta je aan het eind van de dag een foto te maken van je 2 kinderen. Op een nationaal kampioenschap zijn ze beiden 2e geworden en is Anna derde geworden op haar eerste NK bij de senioren.
En dan ben je teleurgesteld?
Dan moet je je schamen!
En dan heb je wat uit te leggen……….als vader!
Gelukkig heb ik een blogje………
Het begint bij het feit dat de verwachtingen hoog zijn en dat is niet geheel onrealistisch. Sven is gewoon goed bezig in zijn 2e seizoen als junior. Hij heeft al 2 podium plekken op een Open toernooi. Hij heeft een relatief kleine poule op dit toernooi en hij zit goed in zijn vel.
Voor Anna ligt dat iets anders. Zij is ook goed bezig maar is een tijdje geblesseerd geweest. Hand gebroken. Kleinigheid, voor Anna. Dit toernooi is weer haar eerste in 4 maanden. Wel haar laatste jaar als junior en dat schept kansen, ook in een relatief kleine poule.
Daarnaast wil je voor je kinderen natuurlijk dat ze winnen. En laat ik eerlijk zijn, ook voor mezelf. Het is toch wel lekker om te kunnen roepen dat je zoon of dochter Nederlands Kampioen is.
Sven doet vandaag de aftrap voor ons. Hij moet een voorwedstrijd waarin hij vrij gemakkelijk wint met punt-verschil voor einde speeltijd. De wedstrijd erna wordt al wat lastiger. Moeilijk zelfs. Uiteindelijk weet Sven een achterstand om te buigen naar winst. Knap hoor. Gaat wel van dik hout zaagt men planken.
De finale is onbeschrijfelijk spannend. Sven komt terug van een achterstand en weet letterlijk in de laatste seconde de stand gelijk te trekken. Op golden point verliest ie helaas de finale. Zinderend.
Wel een terechte winnaar trouwens. Ook nog eens een super aardige kerel die je het gunt.
Anna wint haar eerste wedstrijd. Redelijk eenvoudig zelfs. Daarna gaat de finale verloren met een heel klein verschil. Hier had meer in gezeten.
Bij de senioren start Anna sterk maar de conditie en de spanning van de dag beginnen mee te spelen. De wedstrijd gaat verloren.
Allebei hebben ze 3 wedstrijden geknokt, 3 keer heel erg hun best gedaan, 3 keer het lef gehad om tegenover iemand te gaan staan om te vechten, 3 keer gevochten om de beste van Nederland te zijn, 3 keer omgegaan met spanningen en zenuwen, 3 keer je ouders duizend doden laten sterven van spanning en dan met 3 bekers naar huis……..
Ik lees nog eens wat ik hierboven heb geschreven. Ik laat het staan. U mag het lezen.
Ik sluit dit verhaal af met een tevreden gevoel. Het was, ook voor mij, weer een leerzame ervaring. Topsport is a bitch…….
Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal mag meemaken en dat ik 2 ongelofelijk stoere, lieve, dappere, knappe kinderen heb.
