Erop uit......

Planning

Nope. Een planning is er nog niet. Ja, een weekend, half juni. Naar zee of naar Drenthe. En een weekje, begin juli. En we hebben al 3 weekenden gehad. De bus ontdekken. Nederland ontdekken.

Het blijft een onzekere en vreemde situatie. 

Ik maak de planning van de zomervakantie vaak al op de terugweg van de wintersport. Dan borrelen de eerste ideetjes al op. Tussen München en Ingolstadt. Of tussen Würzburg en Frankfurt, als het niet te druk is op de weg. Dan vormt zich in grote lijnen al hoe de zomervakantie eruit gaat zien. Alles open voor verandering, maar vaak wordt het wel dat plan.

Nu is er geen terugweg. Wel momenten dat ik me verheug op de vakantie. Verheug op een andere omgeving. Verheug op een ander uitzicht. Als is het maar Nederland.

Tegelijkertijd lijkt Nederland niet meer genoeg. Hier hoor je altijd een snelweg of zie je richting de horizon, de contouren van een stad of dorp. Altijd geluid. Altijd menselijk ingrijpen in het landschap. Wellicht is Drenthe hierop nog de beste antwoord.

We moeten verder. De grens over. Sauerland op zijn minst. Maar beter nog naar de Harz. Frankrijk. Toscane. Denemarken.

Of….. Zweden. Dat kan natuurlijk ook!

In het zuiden naar Karlskrona, Malmo, Vetlanda.

In het midden, Idre, Sarna. Lofsdalen.

In het noordelijke midden, Ostersund.

Of gewoon naar Kiruna. 

Of de kust, Hoga Kusten.

Wensen genoeg. Noord en Zuid.

Volgend jaar gaan we naar de Lofoten en Vesteralen, met de bus.

2021 is nog even een onzeker verhaal. 

Pippi

Een week nu. Een hele week. Pippi is thuis. We hebben weer een hond in huis. Rood en ondeugend, onmiskenbaar een Pippi!

Het ophalen gaat heel snel. Tasje mee(met een heuse stamboom!), puppy mee en dan voorzichtig naar huis. Via Enter, Bornerbroek naar Almelo. Ze hebben wel een beetje last van wagenziekte soms.

Een puppy in huis zorgt voor veel bezoek. Even kijken. Pippi geeft daar niet zoveel om. Een echte Ier. Alles rustig ontdekken, en daarna tijd voor al die andere mensen.

We hebben hier ernstig naartoe geleefd. Geweldig contact met de kennel. Internet. Boeken. De voorbereiding was intensief, wellicht over de top, maar dat is hoe ik het doe.

De tuin is ingericht voor puppy-volk. Een rek met speeltjes, een hokkie, een hekkie, een kussen en een tunnel, zoals bij haar geboortehuis. 

De eerste nacht is spannend. Een aanpassing in de bench valt verkeerd uit. Dat herstellen we om 1 uur in de nacht. Daarna slapen. Na 4 nachten is Pippi gewent en slaapt ze ook overdag in de bench. Pippi doet alles goed. Tot nu toe.

Eten, drinken, poepen, plassen, wandelen aan de lijn, knuffelen. Soms een beetje te hard bijten en over enthousiast. Ze is aanhankelijk en zelfstandig tegelijk.

En als ik zo loop op te scheppen als hierboven voel ik me weer een jonge ouder. Kijk eens wat ze al kan. Kijk eens hoe slim ze is. Kijk eens hoe goed ze luistert. 

Vrijdag, na een week in huis, hebben we de eerste les gehad, puppy-cursus. Zoals altijd kijkt ze even de kat uit de boom en dan is het trainingsveld van haar. Vrij en onbezonnen.

Goeie tips gehad. Leuke trainster. Enthousiast maar niet te. Gek met honden maar geen hondenmens. Voelt goed.

We kunnen nu thuis ook oefenen. Met beloningen. Voertjes, stem, knuffels. 

Onze tweede leg gaat na een week aardig goed. 

Maar je moet elke seconde opletten. Zo vlug als water. Waar is ze? Moet ze plassen? Heeft ze al eten gehad? Even spelen. Wandelen. Dodelijk vermoeiend. Dat dan weer wel. Overdag dan maar even een uurtje slaap pakken. Renate en ik zijn allebei rond de 50 moet je weten.