It has been a while….2020. Toen we het meenamen. Corona. Maar dit jaar mag het weer. Boosters, QR-codes, FFP-2 kapjes, gele boekjes, PCR-testen. Allemaal niet nodig, wel allemaal aanwezig. Na Dudley nog even Eunice overleven en dan in de auto naar Oostenrijk.
Uiteindelijk, als Anna en Caine ook door de wekker zijn opgeroepen, vertrekken we naar Oostenrijk. Ik ben dan al een paar dagen aan het voorbereiden. Briefjes maken. Ski’s van de zolder. Stokken en schoenen tellen. Je weet zelluf.
Eenmaal in Oostenrijk komen we aan in St. Jakob im Haus. Voor ons een nieuwe lokatie. Dickies Hof. 5 slaapkamers, een woonkamer, een bar(!), een keuken en een veranda. De Nederlandse gastheer en vrouw verwelkomen ons. Inpakken, borrel, eten en slapen. We zijn er weer! Na een file-vrije rit.
Eindelijk zien we Sven weer. Na 2 maand. Gaaf! Een warm gevoel. We eten boerenkool van oma en dan lekker naar bed.
Zondag skiën we op Waidring. Ik heb mijn nieuwe ski’s onder en na een aarzelende start geef ik gas. Kan niet anders. Ik zit er weer in. Door de kuil naar de kapel. Wat nou jonguh!
We eten bij Gasthof Zum Post een heule grote schnitzel. En worden maandag wakker met een heldere hemel.
Als ik uit de douche kom sneeuwt het en is het zicht beperkt. Eerst maar even de boodschappen voor het eten van vanavond.
We gaan om 12 naar de skilift in St. Ulrich maar daar lopen alleen de sleepliften. Op naar Waidring. Daar kunnen we skiën. Er is 15 cm. bijgevallen en dat is lekker. Vandaag heb ik de Racetigers onder. Vergelijken is lastig. De sneeuwcondities zijn totaal verschillend.
Dinsdag begint ook met heel veel sneeuw en heel veel spierpijn. Mijn kuiten zijn van steen. We nemen een rustdag. Douchen, lezen, boodschapje doen, het traditionele bezoek aan St. Johann en in de avond naar de pizzeria.
Woensdag verloopt wat chaotisch. Caine is ziek en wil graag weer naar bed als we net onderaan bij de Kappellenlift zijn. Anna brengt hem weg en wij skiën door. Als Anna er weer is gaan opa en oma naar beneden.
De donderdag neemt een abrupte wending. Caine voelt zich echt niet lekker en wil graag naar Almelo met opa en oma. Die hebben een uitvaart op vrijdag.
En dan zijn we met 4 aan het eind van de donderdag. Arjan, Renate, Anna en Sven. We gaan uit eten en morgen als gezin van de berg. Das heel lang geleden. En ondanks de wat gecompliceerd reisbewegingen, maken we er wel wat van. Het zonnetje schijnt en het bier is koud.
Vrijdag is het dan zover. Arjan, Renate Anna en Sven. We pakken de gondel naar boven bij min 7 graden. De oren diep verborgen in de sjaals en de skibril op de neus. We nemen de eerste hang naar de Kapel en ik probeer Sven te volgen. Nu al niet meer. Hij kan echt skiën. Gedurende de dag krijg ik wat tips voor mijn carve-techniek. Renate heeft een topdag van de top tot aan de Moseralm en Anna is de stabiele factor.
Na 5 jaar pak ik weer een buggelpiste met de kinderen. Volgens mij de eerste keer na mijn wat ongelukkige val. De condities zijn niet makkelijk, dikke sneeuw, weinig buggels en minstens 40 graden steil. Eenmaal onderaan film ik de kinderen en voel ik de emoties opkomen. Zoals bij de beklimming van de Stadjan dit jaar in Zweden. Ik kan het nog, ik ben er nog, ik doe nog mee, ik durf nog……Ik moet ff huilen.
We eten die avond bij Serkan. Gasthof Zum Post zit vol. En dan begint het inpakken. Een laatste borrel en dan slapen.
Wederom een gedenkwaardige vakantie. Chaos, liefdevol, spanning, gezelligheid, emoties, angst, knuffels en een traantje. Dikke lol en af en toe een goeie borrel en een schnitzel.
Dickies hoff is een authentieke ervaring. Het huis staat er meer dan 100 jaar, van alle gemakken voorzien. We stoken in de kamer en in de keuken onze eigen houtkachel voor de warmte. Hout halen in de schuur. In de ochtend en als we weer komen van het skiën. Primitief? Niks minder dan dat. Comfortabel! De douche en het fornuis werken gewoon op elektriek.
2023 weer. Hopelijk zijn we dan nog/weer compleet!
Herinneringen.
