Ik had een boekje gekocht. In Breskens, of een dorpje daaromheen. Het was in een antiekwinkeltje annex kringloop. Een prachtige zaak waar we heel veel plezier hebben gehad. Bijna een museum.
Het boekje was geschreven door Sergio Herman en Syrco Bakker. 2 Topkoks die ik al een aantal jaar volg.
Ik heb meer van die boekjes. Van Sergio Herman, van Jonnie Boer, van Magnus Faviken, van een aantal topkoks. Maar kookboeken zijn het nooit. De receptuur is ingewikkeld met ingrediënten die niet te koop zijn. Met bereidingen in apparaten die je niet thuis hebt, met technieken die ik niet beheers en met termen die ik niet begrijp. En dan zijn het vaak slechts aanwijzingen. Zonder hoeveelheden. Zonder bereidingstijden.
Dit boekje, Pure-C, heeft er de schijn van dat ik iets zou kunnen maken. Eenmaal thuis na een wat andere vakantie dan gepland, stel ik menuutje samen voor als we een keer samen eten. Met de kinderen. Ik vervang het lam door kip en varkenshaas. Er zijn niet veel dingen die ik niet lust, maar tot mijn grote spijt lust ik geen lamsvlees. En geloof me, ik heb het geprobeerd.
Nog een paar kleine aanpassingen, wat shortcuts en dan denk ik dat ik het kan.
Ik begin op donderdag met de boodschappen. Vrijdagavond de eerste bereidingen en de zaterdag gaat helemaal op aan de gelletjes, de mousselines en de vinaigrettes. We gaan zondag heel hard restaurantje spelen met elkaar.
Op zondagochtend begin ik al vroeg. Uiteindelijk staat de tafel netjes op tijd klaar en is alles in gereedheid gebracht. Het voelt als een examen, maar wel een hele leuke. Ik weet al dat het niet zo strak wordt als in het boekje maar de voortekenen zijn goed. Alles wat ik proef en wat ik probeer heeft een hele aardige consistentie. De smaak is goed. Nu nog even doen.
We beginnen rond een uur of 5. Het voorgerecht ziet er goed uit. Beetje veel. Groentjes een beetje hard. Wel lekker met een combinatie van curry crème en Thai-dressing.
Het hoofdgerecht is oorlog. Om het op tijd en tegelijk op het bord te krijgen. De varkenshaas is perfect. De rijst is goed. De kipsate te droog maar de crunch erop is heerlijk. De groentjes in kokosmelk en sambal zijn mooi op smaak.
Het toetje is veel, lekker, chocolade, hangop en een citroen mousseline. We zitten vol aan het eind van de maaltijd.
Het was ongelofelijk veel werk. En was het daardoor beter? Ik weet het niet.
Volgens Anna was het lekker maar niet lekkerder dan anders. Wel een mooie middag. Ik heb veel geleerd!
Een paar weken later gaan we uit eten. Met pa en ma. Die hebben 3 weken op de hondjes gepast en dat was veel waard.
Voor iemand die geen bucketlist heeft ben ik wel een beetje veel mijn bucketlist aan af werken.
Eten bij een restaurant met een Michelin ster, is er zo eentje. Zullen we die 2 dingen dan maar samen pakken?
Bij het bekend maken van de nieuwe Michelin sterren dit jaar speur ik het lijstje af naar restaurants in de buurt. Joanne in Enschede is nieuw. Een nieuwe ster. Tof. Hard gewerkt daar!
De Woage in Gramsbergen heeft hem al een tijdje. Gramsbergen of all places…..
Die doen we! Met Pa en Ma. Ik heb gereserveerd om 6 uur en we komen als eerste binnen. We worden ontvangen met een glaasje bubbels en wat amuses. Wat amuses? My god! Een rolletje van bacon met biet. Fragiel. Smakelijk.
Een soesje met oude kaas en gecarameliseerde hazelnoot. Een soepje van pompoen, Aziatische kruiden en een schuimpje van eekhoorntjesbrood.
En nu houd ik gelijk op met het beschrijven van de gerechten want ik weet het niet meer. Echt! Kingfish, zeebaars, kwartel (pootjes zo gaar dat het van het bot af valt, borst net iets rosé gegaard, niet normaal lekker met een waanzinnige garnituur van saus en groentjes), stoofpeertjes. Allemaal met gel, schuim, gelei, sausjes. Van ui tot pastinaak. Van bolognese tot curry. Van pompoenpit tot pistachenootje. Voor het eerst van mijn leven eet ik kaviaar! En lekker man! En duur man!
Alles heel mooi, hoog op smaak. Verschillende texturen. Kleuren. Prachtig opgemaakt. Super vriendelijke en ongedwongen bediening. Heerlijke wijn.
Het zingt nog lang na in mijn hoofd. Ik slaap er niet van. Maar we / ik heb genoten en niet onbelangrijk, ik heb weer heel veel geleerd. Waarom het eten zoals hierboven door mijzelf niet beter was dan anders. Waarom het wel lekker was maar ondanks alle inspanning niet super.
The devil is in the detail!!! Die finesse, die smaak, die wisseling in textuur. Die combinatie waar weken of maanden over is nagedacht en geprobeerd. Die jarenlange ervaring. Die eindeloze uren in de keuken. Al die keren dat het niet lukte, en die ene keer dat het goed was. De perfecte hoeveelheid. Dat zuurdesem broodje met beurre noisette en zoutflakes....Dat komt allemaal samen in een diner voor 4. Op een mooie avond voor 4.
En dat lukt dus niet als je dat een keer probeert. Uit een boekje. En dat geeft niks.
Dit was de eerste keer, bij een Michelinster. Maar zeker niet de laatste keer.
Net als Japan……..
Ik denk dat je dingen op je bucketlist gewoon vaker moet doen. Tot het verveeld of zo……. 1 keer is in ieder geval niet genoeg.
