Als ik de oprit afloop slaat de koude wind in mijn gezicht.
Ik druk de oordopjes wat dieper in de oren, alsof dat helpt, en begin direct te
lopen. Dan maar geen warming-up. Veel te koud.
Het is vrijdagmiddag en het is nog licht. Het is de derde
keer deze week dat ik de loopschoenen aan heb. De vorige 2 keer was het
pikkedonker en was het heen en terug naar Bornerbroek met een stukje
Windmolenbroek. Nu kan ik het bos in! Weg van het asfalt.
De Bornerbroeksestraat af en dan naar links. Dit weggetje
scheidt het bos van het akkerland, mooie geleidelijke overgang. Onder de
hoogspanningslijnen door, waar de gps altijd even uitvalt of een snelheid
aangeeft die ik zeker niet loop op dat moment.
Aan het eind rechts
aanhouden en dan het zandpad op. Ik ben in het bos. DJ Hardwell gaat uit de
oren en ik maak mijn eigen dance. Op het ritme van mijn ademhaling en de
voetstappen. Boven de 160 bpm bonst het hart in mijn oren.
Het is stil in het bos. De modderpaden zijn hard bevroren en
het herfstblad dwarrelt nog rond. Niemand te zien. Ook bij de Nijreesberg is
niemand. Een klein stukje asfalt en dan weer links het bos in. Op naar het
grote pad. Een paar Vlaamse gaaien schrikken op en vliegen met veel herrie hoog
de bomen is. Het gemeentelijke vuilnisbakje puilt nog steeds uit en het groene
bankje is nog niet gerepareerd. De houtoogst is wel afgevoerd. Het bos is
lichter geworden. In de herfst is flink gekapt en gesnoeid.
Eenmaal op het donkerste weggetje van Almelo, de Leemplasweg,
kom ik zowaar een paar wandelaars tegen. Bijna thuis….. Hardwell gaat weer op
de oren.
Onder de tunnel door, langs de nieuwe wijk, die steeds
dichter tegen het bos aan schurkt, en dan de Nijreesweg af en rechts naar de
brug.
Als beloning wandel ik rustig naar huis.
Ruim 6 kilometer en ik heb het veel minder koud dan toen ik
vertrok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten