Wintersport

We zijn er! Oostenrijk.

Op vrijdag eerst een uitvaart. Heel verdrietig maar prachtig gearrangeerd. Soms heb je van die gebeurtenissen die passen bij het leven en het afscheid van iemand. Gehuild en getroost en in onbewaakte momenten nagedacht. Afscheid is moeilijk, een definitief afscheid bijna onmogelijk…..

Verdriet en vreugde liggen dicht bij elkaar want we gaan op vakantie. Vreemde dag, onvermijdelijk.

Inpakken, is al bijna klaar, en dan wachten op Anna. Rond half vier draai ik de sleutel om. De Toyota komt tot leven en voorzichtig rijden we de oprit af. 900 kilometer te gaan.

Ik houd alle optie open. In 1 keer door of toch slapen. We zien wel.

Eenmaal op de Duitse Autobahn begint de ellende al snel. Oberhausen, Koln, Langenfeld. We zien een aantal heftige ongelukken met meerdere auto’s. Wat moet dat nog worden? Eenmaal 300 kilometer van huis wordt het rustiger en klaren de files voor ons ook op. Probleemloos rijden we in ruim 12 uur naar Oostenrijk.

Hier is het winter! Het vriest 10 graden en het bed is heel koud om 4 uur in de nacht. Pootjes van de caravan uit en dan slapen.

Rond 8 uur hoor ik stemmen. Ik ga uit bed zonder me aan te kleden. Nee, niet naakt. Ik heb me nooit uitgekleed…….

Het zonnetje schijnt. Het is heerlijk weer. We zetten de caravan op de plek en trekken de tent ervoor. Thomas sluit het gas en de stroom aan en om 9 uur zitten we achter de kaiserbrodchen met ham en kaas. Kopje koffie erbij. Wie doet ons wat.

Dan even naar St Johann voor wat boodschappen en de kinderen gaan in de middag nog even naar de Hausberg om te snowboarden. Ik pak een warme douche en kruip even in bed. Sloap’n!

In de avond eten we in het restaurant en dan op tijd naar bed. Morgen geht’s auf!!

Hard gaan…………..Later!

Ladies and gentleman, we got him. Back!

Vrijdag is laatste dag voor Sven op de mat. Verloren. Na een tijdje voor te hebben gestaan geeft ie de voorsprong weg aan Azerbeijan. 6-5, einde toernooi. Jammer. Maar…..wel weer dichterbij. Heel dichtbij een overwinning. Komt goed!

Uiteindelijk wordt het zondag. Ik wandel naar pa en ma om de auto op te halen. Op naar Dusseldorf. Einslive op de radio waar steeds een navigatie-mevrouw doorheen praat. Kan. dat. niet. uit. Hyundai?

Redelijk op tijd ben ik op het vliegveld. Parkeren bijna voor de deur. Ankunft B. Kost wat, heij ook wat!

Koffie en een broodje met ham. Lekkah.

Even naar het uitzichtpunt om wat vliegtuigen te zien landen en opstijgen. Jas uit, ook je vest, zakken leeg maken en door de röntgenscanner. Nadat het piepje in de schoenen is gecheckt de jas weer aan, vest ook, zakken vullen en naar buiten.

Eenmaal op het deck net onder de toren van de verkeersleiding tref ik een groep Belgische spotters die met volle uitrusting is neergestreken. Nikon en Canon strijden om de eer. Op een afstandje observeer ik die freaks. Heerlijk in het zonnetje met je dikke lens een beetje vliegtuigen fotograferen. Ik zag nog een analoge F3 met motordrive. Wat een held. Die gaat vanavond de doka in. Ik voel een beetje verbondenheid met die gasten. Mooie hobby. Helemaal geen gek idee om op een zonnige ochtend richting Dusseldorf te rijden. Goede koffie, een broodje en dan plaatjes schieten.

Nou ja, hier kom ik in ieder geval niet voor vandaag.

Sven komt thuis. Een week in Turkije, 2 toernooien. 7 nachten. Pffff……

Na nog een bezoekje aan de supermarkt in een uithoek op het vliegveld, zie ik dat ze 40 minuten eerder landen dan het schema. Op de schermen wordt de bagage aangekondigd en uiteindelijk komen ze om 14.00 uur uit de gate gelopen.

Mooie verhalen. Ik krijg de indruk dat ie zich wel heeft gered. Douane, inchecken, eten maken, trainen, leren, eten, trainen, slapen, toernooi enz. enz.

Ze zijn moe. Allemaal, op de terugreis. De Hyundai snort erop los en om half 4 zijn we thuis.

Heerlijk! Eindelijk! Gelukkig!

Koffer uitpakken en dan vertellen. Opa en Oma en tante Joke en Ome Cor komen Sven verwelkomen. Even een biertje en dan kan het leven weer zijn normale gang gaan.

Weer een ervaring in de rugzak. Voor ons allemaal!

Trainingsfilmpjes Sven

Onze man in Turkije.........

Vanmorgen om half 8 een sms uit Turkije: “Wij zijn weer in de sporthal, ik heb wedstrijdnummer 1006”.

Antwoord: “Oke man, Gas derbij vandaag”

Fightday voor Sven op het EK voor clubs in Turkije.

De 6^e wedstrijd op veld 10. Even rekenen en het betekent dat Sven rond 10.00 uur aan de beurt is. Tegen Turkije. Ik heb afleiding want ik ga in vergadering. Die duurt tot 10.00 uur en dan kan ik daarna wel even op TPSS kijken of er al wat bekent is.

De vergadering loopt uit en om 10.13 komt het bericht. Sven is uitgeschakeld in de eerste partij. (En ik had geen rekening gehouden met een uur tijdsverschil.)

Balen! Hij was zonder zenuwen de wedstrijd ingegaan en was niet helemaal scherp geweest, begrijp ik later uit app-contact. Wat als…….? Maar goed “as is verbrande turf” en gelukkig zit er vrijdag een herkansing in.

Mooi dat ie in de -55 wat meer kans heeft bij de junioren. Dan maar een weekje eten als een konijn.

Voor de rest heeft ie het goed naar zijn zin. Hij klinkt goed aan de telefoon en ook tussen de regels van de appjes door kun je merken dat ie goed in zijn vel zit.

Kleine kanttekening: Ik ben er natuurlijk niet bij of bij geweest. Verslag is uit de 2^e hand. Wie weet word ik binnenkort gemaand tot een rectificatie……….

Smoesjes en kleine kinderen.

Alles is geregeld. Visum, appartement, ticket, en de huurauto. Door Thijs welteverstaan. Sven gaat zondag op reis. Waarvoor? Zie eerdere verslagen.

Zondag naar Dusseldorf. Ze gaan vliegen. Naar Antalya, Turkije.

Het EK voor clubs. Gewoon een echt EK. En het Turkish Open. Allebei G-toernooien. De top van Europa. Hij staat erbij. Als junior. Samen met Joyce.

Natuurlijk hebben we het erover gehad. Natuurlijk gaan er lastige momenten komen in een hele week van huis. Maar Sven is vol zelfvertrouwen en heeft er zin in. Niet te veel eten want de -59 is toch wel zwaar. Kijken of voor deze 2 toernooien de -55 haalbaar is. Dat gaat lukken.

Ons An zit in Rijssen. Als leiding mee met kamp van de gym. Vrijdag weg en zondag weer lekker thuis. Eigenlijk doen wat ze het liefst doet; Met kinderen spelen, vermaken, troosten, lachen, zorgen en stimuleren. Juf Anna!

Volgende week lekker trainen en een rapportgesprek met de mentor. Geen vuiltje aan de lucht.

Renate heeft de groene band gehaald deze week. Respect. Echt knap gedaan.

En ik? Nee, geen examen. Een hoofd vol andere beslommeringen. Slappe smoes? Uitstel/afstel? Het zal wel……..

Binnenkort ongetwijfeld meer……nooit saai………

Vaak bej te bange……