Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om dit op te schrijven. Da’s gek, en dan toch doen. Lees maar verder.
De dag begint om half 6. Ik word door de kinderen gewekt en verwend met prachtige cadeau’s voor vaderdag. Een pet van Red Bull is een schot in de roos, de rest is ook top! Bedankt schatjes!
Half 6 zei je? Yep half 6. Waar ik tot voor kort schreef en dacht dat het toernooi in Innsbruck de laatste van het seizoen was, komt de trainer nog met een toetje uit de hoge hoed. We gaan naar de Internationale Jugend Pokal in Hamm, Duitsland. Maar 135 kilometer…… Ik ga weer een keer mee.
We zijn mooi vroeg in de hal. Die is zoals gewoonlijk weer lekker benauwd en druk.
Jugend Pokal betekent dat Anna niet mee kan doen. Dan had het Senioren Pokal moeten heten……
Sven moet zijn eerste partij tegen een Duitse jongen en laat ik eerlijk zijn. Dat was niet de mooiste partij van de dag. Wel gewonnen.
Tussen de partijen maak ik even een ommetje met hem. Even dollen en los komen van de toernooistress. Ik weet niet of dat werkt maar we hebben wel even lol gehad met elkaar.
Het is lang wachten wederom. De 2e partij moet ie wederom tegen een Duitser. Die heeft ie eerder getroffen op het Dutch Open. Nipt gewonnen.
Nu gaat het anders. Hij komt op een 11-2 voorsprong. Knappe partij tot zover. Gaat lekker.
Tot ie totaal onverwacht tegen een stevige hoofdtreffer aanloopt. Hij valt, loopt een bloedneus op en de sterretjes zijn ook niet van de lucht. Hij geeft aan niet verder te kunnen en verliest hierdoor de partij.
Maar wat kan mij dat nou schelen op dat moment. De adrenaline spuit uit alle hoeken en gaten. Ik wil naar hem toe! En dat lukt me. Even in de oogjes kijken, gerust stellen en naar de dokterspost. Korte check-up, even liggen, uit voorzorg een ibuprofennetje en dan gaan we maar eens terug naar de tribune.
Alles valt mee. Hij lacht al snel weer. Uiteindelijk wel met een derde plek naar huis.
En ik heb nog steeds een knoop in mijn maag………..