Taekwondo? Yep, what else?
Heb je nou niet iets anders om over te schrijven. Nope! Op
dit moment niet……. Nou ja, wel een leuke cursus afgerond deze week. Trans-actionele
Analyse. Tijdens de cursus vielen de volgende termen: Drijvers, Stoppers, de
dramadriehoek en Je favoriete k*tgevoel.
De cursus geeft inzicht in gedrag. Van anderen en van
jezelf. Was echt een leuke ervaring.
Maar goed, Taekwondo dus.
Clubtoernooi vandaag. Reuze gezellig. Met catering in the
VIP-lounge! ;-)
2 groepen in de middag en als ik, in afwachting van de start
van het toernooi hier en daar een praatje maak, gaan mijn gedachten terug naar
10 jaar geleden. De eerste clubtoernooitjes van Anna en Sven.
Vroeg in de ochtend op zaterdag, op de fiets naar de
sportschool. Fototas om de nek en gierende zenuwen. Je kinderen gaan vechten.
Ik speurde vaak de sporthal af naar potentiele tegenstanders. Die? Nee, die is
te klein. Die dan? Oh dat hoop ik niet, die ziet er groot en sterk uit. Zijn
opa en oma er al?
En dan de wedstrijden. Ja, toen wonnen ze vaak. Maar ik kan
me ook de diepe teleurstelling herinneren van een verloren finale. Vele
tegenstanders van vroeger zijn gestopt, verhuisd of andere dingen gaan doen.
Soms zie je ze nog in de stad of ergens anders. Toch zijn er ook een aantal die
er nu ook nog lopen. Zij vormen een hecht clubje.
En nu? Nu gaan we weer naar de sporthal. Alle 4. Alleen dit
keer zonder opa en oma. Ook het fototoestel blijft in huis. En zonder spanning.
Ik mag achter de tafel zitten als een soort jury. Tijd en score bijhouden. Renate
is hetzelfde lot beschoren. Anna en Sven zijn nu coach en zij staan de
kleintjes tips te geven en aan te moedigen. Voor sommigen is dit het eerste
toernooi, de allereerste wedstrijd. Naast dat coachen zitten ze te chillen en
te dollen met datzelfde hechte clubje waarmee ze zoveel tijd doorbrengen en
trainen.
Ik zie de ouders zitten achter de linten. Soms klinkt er een
aanmoedigende kreet. Er wordt geknuffeld, getroost, geklapt en gefeliciteerd.
Ik zie strakke koppies en trillende fototoestellen. Trots, verdriet, boosheid
en geluk gaan hier hand in hand.
Ik zie een aantal getalenteerde kleintjes. Zouden die ouders zich realiseren waar dit eventueel toe kan leiden? Ik denk het niet. En dat is misschien
maar beter ook.
Tot slot:
Mag ook wel even gezegd: Geen enkele ouder is zich aan de
zijlijn te buiten gegaan, ik heb geen kritiek vernomen op de wedstrijdleiding,
geen onvertogen woord.
Hej, en die kinderen staan niet tegen een bal maar tegen
elkaar aan te schoppen!
Bepaalde sporten moeten hier maar eens een voorbeeld aan
nemen. Heb ik straks minder helikopters boven mijn huis.
