Als ik woensdag wakker wordt, kom ik bijna niet uit bed. Ik kan niet lopen en zitten. Weer die verdomde rugpijn. Mooi begin van een kampeerweekend.
Met wat paracetamol en dyclofenac ga ik boodschappen doen. Ik raap de moed bij elkaar en pak de auto in. Gelukkig werkt het weer mee. Met de tent en dan rugpijn, bah...
We vertrekken rond 2 uur. Eenmaal op de camping zetten we de tent op. Lekker bukken enzo. Gelukkig gaat dit heel vlot. Prima tentje.
De zon blijft branden. Als de kinderen in de avond arriveren is het wat dragelijker. Nu morgen nog.
Hemelvaartsdag heeft geen goede reputatie qua weer. Regen, wind, eind mei. Alles is mogelijk. Behalve als ik met de tent ga. Dan staat de zon hoog aan de hemel. Gelukkig hebben we de beste plek van de camping. Windstil en pal in de zon. De kids gaan zwemmen en wij zoeken verkoeling in het bos. Een lekkere wandeling. Nou ja, weer die rugpijn. Ik erger me aan alles, mijn rug, de zon, de tent, mijn eigen gemaakte keuken, slapen op het luchtbed.
In de avond zakt de temperatuur harder dan een parachutist zonder valscherm. Gelukkig kan ik mezelf verliezen in de Amerikaanse geschiedenis. Geert Mak beschrijft deze geniaal in "Reizen zonder John".
Bijna gaan we naar huis. Bijna geef ik het op. Met een verbrande harses stappen we in bed. De dag is om. Gelukkig.
Vrijdag is de dag dat we Sven naar zijn vakantieadres brengen, maar eerst moeten er wat dingen opgelost worden. En wat doe je als je in een diepe vakantie-zon-tent-luchtbed-crisis zit? Dan ga je naar de Action. In Emmen! We kopen 3 parasols en 2 imitatie lamzacs. Snel terug naar de tent. Met schaduw in de kofferbak. Die parasols in het gras voor de tent plaatsen is nog een dingetje maar dan komt het paradijs dichterbij. Schaduw, zon en een windje. Kamperen is wel leuk.
Nadat we Sven hebben weggebracht gaan we even langs een Duitse supermarkt voor broodjes en een fles apfelkorn.
De rest van de dag is heerlijk. Lekker zwemmen in het meer, bbq aan, relaxmodus. Het kan dus wel.
De stress verdwijnt, de hoop verschijnt. De Nordkapp is nog binnen handbereik.
Op zaterdag natuurlijk vroeg wakker. Moeder Natuur heeft besloten er nog een schepje bovenop te doen. Warm!
Even winkelen in Emmen, een jurkje voor An en wat boodschappen voor de bbq vanavond. Er komt inderdaad nog wat ander jong volk logeren.
Overdag weer verkoeling zoeken, zwemmen, lezen en rusten.
Mijn grootste zorg is het bier en het vlees een beetje koel houden. First world problems op dit moment......
We zitten tot 12 uur buiten met de jonge gasten. Studenten, biertje, bbq, gezellig!
Maar Moeder Natuur heeft haar wilde haren nog niet verloren. Er trekken een aantal "rode plukken", buienradarterm van Renate, over de camping. Onweer. Regen. Wind. We overleven. Pfoeh, ternauwernood. Wel een beetje weinig slaap met een angstige echtgenote.
Zondag is de laatste dag. We ontbijten met zijn allen en dan staat de grootste uitdaging van de week voor de deur. De Quechua, een pop-up tent, moet opgevouwen. De pop-up goden zijn ons goed gezind. Zo gepiept! De grote opblaasbare is helemaal zo opgevouwen.
Rond 13.00 zijn we thuis. Het was een strijd, maar wel een mooie. Veel geleerd.
Wat dan? Nou dit:
- De keuken op de trekhaak leek op papier een goed idee. In de praktijk is ie te zwaar en een sta-in-de weg. We vervoeren te veel lucht.
- We moeten minder meenemen. Bestek, pannetjes, gaspotjes, kleding. Het moet kleiner en lichter.
- De bakken in de kofferbak zijn handig. Scheelt een hoop gedoe. Meer bakken dus.
- Luchtbedden? Ik weet het niet. Denk dat we op zoek moeten naar zelfopblaasbare matjes. Wederom, kleiner en lichter.
- En bovenal, niet de druk maken, genieten van het moment en avontuur.
- Realiseren dat een caravan heel fijn is!
- Mooi weer is prima, maar voor de brandende zon en 30+ ben ik niet op deze aarde gezet.
Het komt wel goed.