De regen klettert op het dak van de serre. Een hele goeie
smoes om niet te gaan. Maar die is er elke keer eigenlijk wel. Dus, hup,
schoenen aan. Kleding nog snel even inspuiten voor de regen en de muts op. Naar
buiten.
Ik loop weer hard. Goed voor mijn herstel.
Dit weekend heeft Sven
meegedaan aan het NK Taekwondo. Omdat hij dit jaar 18 wordt doet ie voor het
eerst ook mee bij de senioren. Ondanks de wat magere bezetting wachten in zijn eigen
poule een aantal flinke tegenstanders. Ik ben er niet bij, voor het eerst in 5
jaar. Doet wel pijn maar is verstandiger voor mijn herstel. Anna doet niet mee. De voornaamste reden is een enkelblessure die net iets te lang aanhoudt.
Hierdoor is de voorbereiding verre van optimaal. De poule van Anna is te zwaar om niet goed voorbereid aan deel te nemen.
Langzaam glijden de stoeptegels onder mijn voeten door. De
regen en de wind maken het niet prettig. Doet pijn in mijn gezicht, verdomme. Het licht van de
straatlantaarns is vaag en wordt opgeslokt door de natte wegen. Mijn gewrichten
doen pijn, ik loop te hijgen en ik heb pijn in mijn rug. Het is wel lekker rustig.
Sinds ik begonnen ben, een aantal weken terug, kom ik steevast dezelfde mensen
tegen. Op de loopdagen maar ook op de fietsdag, zaterdag. Zo heeft ieder mens
behoefte aan regelmaat en vastigheid. Ik pak op zaterdag een rondje van 25
kilometer door de bossen van Twickel. Zei ik bossen? Ik bedoel modder.
De eerste wedstrijd
wordt vrij eenvoudig gewonnen door Sven. In de volgende, de finale valt ie
geblesseerd uit aan zijn knie. Hij stond op dat moment wel achter. Je hebt in
deze sport volgens mij 2 stromingen. Die van dik-hout-zaagt-men-planken en de
wat subtielere technische variant. Sven behoort tot de laatste. De eerste is
effectievere en wint vaker.
Zilver op het NK. Daar
kun je van alles over zeggen maar bij de junioren in de gewichtsklasse -68 is onze
zoon de 2e van Nederland.
De stoeptegels zijn veranderd in asfalt. Na 900 meter beginnen de eerste zweetdruppels onder de muts
te verschijnen. Het lichamelijk en geestelijk verzet slaagt er niet in om mijn
relatief lage tempo bij te houden. Mijn lichaam wordt warm. Alles gaat
soepeler. De regen voel ik niet meer. De pijntjes zijn vedwenen.
Onderweg op de fiets
op Twickel krijg ik een telefoontje van Sven. Lekker even bijpraten. Hij heeft
pijn aan zijn knie en heup maar het is gecheckt en er is geen schade. Ik druk
hem op het hart dat ie toch vooral moet proberen om die wedstrijden in de
seniorenklasse mee te pakken. Niks te verliezen. Wel een hoop ervaring te
winnen. Aan het eind van het gesprek dollen we nog wat en ik geloof dat ie er
voor gaat.
Eenmaal bij de stoplichten krijg ik een moment om op adem te
komen. Ik heb nu de wind in de rug en mezelf weer overwonnen. Ik ben op de
helft, lekker warm en heb er zin in. Gek hoe dat werkt in hoofd en lichaam.
Achter de sportvelden staan de schijnwerpers de dikke regen te beschijnen. Ik
ben ondanks de maatregelen zeiknat. Ik denk aan niks meer. Dit is waarom lopen
zo fijn is (als je loopt), als je eenmaal die drempel over bent.
Sven laat een
ijzersterke, technische partij zien tegen een jongen die al langer in de top
meedraait bij de senioren. In de laatste seconde gaat het beslissende punt naar
de tegenstander. Deze jongen wordt na 3 partijen opnieuw Nederlands Kampioen.
Een heel mooi debuut
voor Sven en een dikke mentale overwinning. Ondanks de pijn toch geprobeerd en
uitgevochten.
Ik beloon mezelf met een minuut of 5 uitlopen/wandelen. Mijn
voeten soppen in de schoenen en eenmaal thuis gaat de natte kleding uit. Gelijk met Renate kom ik thuis. Ze traint nog steeds bij de Taekwondo op maandagavond en zit sinds kort in de wedstrijdgroep "Stijl". Blijf hier lezen voor de komende wedstrijdverslagen!
Ik schrijf het maar op. Ik weet zeker dat ik woensdag of
donderdag of zaterdag weer een reden vindt om niet te gaan. Die is er altijd.
