Sporten

De regen klettert op het dak van de serre. Een hele goeie smoes om niet te gaan. Maar die is er elke keer eigenlijk wel. Dus, hup, schoenen aan. Kleding nog snel even inspuiten voor de regen en de muts op. Naar buiten.

Ik loop weer hard. Goed voor mijn herstel.

Dit weekend heeft Sven meegedaan aan het NK Taekwondo. Omdat hij dit jaar 18 wordt doet ie voor het eerst ook mee bij de senioren. Ondanks de wat magere bezetting wachten in zijn eigen poule een aantal flinke tegenstanders. Ik ben er niet bij, voor het eerst in 5 jaar. Doet wel pijn maar is verstandiger voor mijn herstel. Anna doet niet mee. De voornaamste reden is een enkelblessure die net iets te lang aanhoudt. Hierdoor is de voorbereiding verre van optimaal. De poule van Anna is te zwaar om niet goed voorbereid aan deel te nemen. 

Langzaam glijden de stoeptegels onder mijn voeten door. De regen en de wind maken het niet prettig. Doet pijn in mijn gezicht, verdomme. Het licht van de straatlantaarns is vaag en wordt opgeslokt door de natte wegen. Mijn gewrichten doen pijn, ik loop te hijgen en ik heb pijn in mijn rug. Het is wel lekker rustig. Sinds ik begonnen ben, een aantal weken terug, kom ik steevast dezelfde mensen tegen. Op de loopdagen maar ook op de fietsdag, zaterdag. Zo heeft ieder mens behoefte aan regelmaat en vastigheid. Ik pak op zaterdag een rondje van 25 kilometer door de bossen van Twickel. Zei ik bossen? Ik bedoel modder.

De eerste wedstrijd wordt vrij eenvoudig gewonnen door Sven. In de volgende, de finale valt ie geblesseerd uit aan zijn knie. Hij stond op dat moment wel achter. Je hebt in deze sport volgens mij 2 stromingen. Die van dik-hout-zaagt-men-planken en de wat subtielere technische variant. Sven behoort tot de laatste. De eerste is effectievere en wint vaker.

Zilver op het NK. Daar kun je van alles over zeggen maar bij de junioren in de gewichtsklasse -68 is onze zoon de 2^e van Nederland.

De stoeptegels zijn veranderd in asfalt. Na 900 meter beginnen de eerste zweetdruppels onder de muts te verschijnen. Het lichamelijk en geestelijk verzet slaagt er niet in om mijn relatief lage tempo bij te houden. Mijn lichaam wordt warm. Alles gaat soepeler. De regen voel ik niet meer. De pijntjes zijn vedwenen. 

Onderweg op de fiets op Twickel krijg ik een telefoontje van Sven. Lekker even bijpraten. Hij heeft pijn aan zijn knie en heup maar het is gecheckt en er is geen schade. Ik druk hem op het hart dat ie toch vooral moet proberen om die wedstrijden in de seniorenklasse mee te pakken. Niks te verliezen. Wel een hoop ervaring te winnen. Aan het eind van het gesprek dollen we nog wat en ik geloof dat ie er voor gaat.

Eenmaal bij de stoplichten krijg ik een moment om op adem te komen. Ik heb nu de wind in de rug en mezelf weer overwonnen. Ik ben op de helft, lekker warm en heb er zin in. Gek hoe dat werkt in hoofd en lichaam. Achter de sportvelden staan de schijnwerpers de dikke regen te beschijnen. Ik ben ondanks de maatregelen zeiknat. Ik denk aan niks meer. Dit is waarom lopen zo fijn is (als je loopt), als je eenmaal die drempel over bent.

Sven laat een ijzersterke, technische partij zien tegen een jongen die al langer in de top meedraait bij de senioren. In de laatste seconde gaat het beslissende punt naar de tegenstander. Deze jongen wordt na 3 partijen opnieuw Nederlands Kampioen.

Een heel mooi debuut voor Sven en een dikke mentale overwinning. Ondanks de pijn toch geprobeerd en uitgevochten.

Ik beloon mezelf met een minuut of 5 uitlopen/wandelen. Mijn voeten soppen in de schoenen en eenmaal thuis gaat de natte kleding uit. Gelijk met Renate kom ik thuis. Ze traint nog steeds bij de Taekwondo op  maandagavond en zit sinds kort in de wedstrijdgroep "Stijl". Blijf hier lezen voor de komende wedstrijdverslagen!

Ik schrijf het maar op. Ik weet zeker dat ik woensdag of donderdag of zaterdag weer een reden vindt om niet te gaan. Die is er altijd.