Duutsers

Aan alles komt een eind. 

Derde keer weg zonder de kinderen. Terug in de geschiedenis dit keer. Uitzonderlijk weekend. Qua weersomstandigheden. Alles klopte. Uiteraard is het vreemd om in april met sneeuw en vorst rond te lopen. De barman in Landgasthotel Rüppel vertelde dat het een jaar geleden 30 graden was op deze dag. Wij liepen in dik 15 centimeter sneeuw.

De beheerders van de camping waren zeer vriendelijk. De dame in de Imbiss was ons vergeten en bood drinken aan. De barman in Rüppel was wat gereserveerd maar eenmaal ontdooit kwam er geen einde aan de spraakwaterval. Volgens hem hadden we samen gevoetbald, 38 jaar geleden. Die Duitsers zijn zo slecht nog niet tegenwoordig.

Het was een, bij vlagen, emotioneel weerzien. Terug op Elpe was een hele bijzondere ervaring na al die jaren. Ik heb een aantal hele dierbare herinneringen opnieuw beleefd. Een beetje op oude grond gestaan. Ik kan het iedereen aanraden.
We hebben onszelf ook best uitgedaagd. Steile hellingen beklommen tijdens een lange wandeling en uitgeput weer op de camping aangekomen. Je komt jezelf behoorlijk tegen.

We waren 208 kilometer van huis. In een andere wereld. In een ander seizoen. En we gaan terug. Zo snel mogelijk.

Sauerland is een uitzonderlijk gebied om te wandelen. Met Duitse precisie aangegeven, stevige heuvels en geweldige vergezichten. 

Wij kijken met heel veel plezier terug op dit weekend.

Rabarbertaart en sneeuw

Nou ja. We hadden er ook wel een beetje om gevraagd natuurlijk. Ik had tegen een collega al gezegd dat het ook niet te warm moest zijn dit weekend. Beetje afzien mocht wel. 

Vrolijk appen naar de familie dat er sneeuw valt en toen nog naar Winterberg voor een selfie in de resterende sneeuw op de pistes.

Zeg ik; dan vraag je erom.

Want vannacht is het blijven liggen. Op de auto, op de luifel, op de bomen.

En het sneeuwt met grote vlokken. Binnen mum van tijd ligt er ruim 15 centimeter. En we kleden ons wel aan om te gaan wandelen maar er knaagt toch iets. Dit is wel heel extreem.

Uiteindelijk gaan we. Direct van de camping af een steile klim achter hotel Rüpel. Dan de VA5 op en richting Bödefeld. Prachtige omgeving. Alles wit en sneeuwen joh! Onze kleding beschermt en we genieten van de ervaring.

In Bödefeld gaan we even bij de bakker zitten voor een kop koffie en een stuk taart. Renate rabarber, ikke appel. Niet te lang want dan verdwijnt het ritme. 8 kilometer hebben we in de benen.

Ik ben in de veronderstelling dat we alleen nog maar terug hoeven door het Valmetal en dat we dan op de camping zijn. Dat is dus niet zo.

Achter hotel Albers gaan we steil de berg op richting de Kreuzberg. We komen uiteindelijk uit bij een aantal kapelletjes. We branden zelfs een kaarsje en nemen de teksten in ons op. Levensgroot zijn hier verhalen uit de bijbel te zien in keramieken beelden. Nu ben ik niet heel gelovig, en dat druk ik zachtjes uit, ik kan altijd wel genieten van de schoonheid en van het verhaal. Wie dat dan ook maar bedacht mag hebben.

Zodra we het kaarsje hebben aangestoken en het kappelletje uitlopen breekt de zon door. Dat moet toch een teken zijn……;-)

We vervolgen onze weg volgens de routebeschrijving van de camping. Alweer omhoog. 800 meter! Net zo lang als de Bornerbroeksestraat! 

Het blijkt een soort pelgrimsroute te zijn met om de zoveel meter een kapel en een afbeelding van de weg die Jezus gegaan is met zijn kruis. Bovenaan wacht ons de grootste uitdaging. 200 meter recht omhoog naar het eindpunt. Een grote kapel waar we een kaartje kopen en even rusten. Niet lang want die 8 Duitsers hebben aanzienlijk minder respect voor deze plek. GvD! Schreeuwerts. En dan ook nog schuine moppen vertellen.

We dalen af over een spekgladde weg, dezelfde als waarmee we zijn gekomen en eten onderweg een broodje. Het is onderhand droog en een bleek zonnetje doet zijn best.

Ik raak vermoeid en vecht tegen lichamelijke pijntjes en negatieve gedachtes. Een hertje dat ons niet ziet, maar wij haar wel, verlicht de pijn. Geweldig om dat beestje nietsvermoedend bezig te zien. Renate stapt stevig en kordaat door. Nie piep’n!

Inmiddels is alle sneeuw net zo snel verdwenen als het kwam. De bomen, de weilanden, de paden. Alles is weer groen. Echt bijzonder. 4 seizoenen in een dag.

Na 18 kilometer, 527 hoogtemeters en 4,5 uur wandelen zijn we terug.

Douchen! en een biertje. Keerl, wat een topdag!!

Lente

De lente staat echt aan de deur te kloppen. Echt waar. Dikke groene knoppen aan de beuk en aan de berk. Het gras wordt groener, boeren beginnen op het land. Mest wordt aangebracht en de afrastering wordt in orde gebracht. Echt, zoals Sheldon Cooper aan de deur van Penny staat de kloppen (The Big Bang Theory), zo staat de lente voor de caravandeur.

Als ik dan die caravandeur open, na een heerlijke nacht, blijkt dat het sneeuwt. Het sneeuwt!

Ik haal broodjes bij de receptie. Gelukkig had ik de muts op. Ik grap tegen de dame van de camping dat het nog niet echt Fruling ist. Met een grote glimlach kijkt ze me aan en zegt: maar die begint maandag pas. Duitse humor zeker. 

Maandag begint hier de Duitse paasvakantie en zijn de vooruitzichten anders. Niet perse beter. Het wordt warmer en meer zon.

En geloof me of niet. Dit weer hoort bij dit weekend. Zoals verwacht en perfect wandelweer.

We hebben een geplande tocht van 12 kilometer en maken de rugzakken in orde na het ontbijt.

Outdoorbroeken aan en laagjes, veel laagjes. RevolutionRace en Fjällräven vechten om de eerste plek. Muts op en handschoenen aan. Rugzak met brood en drinken en gaan.

Eerst richting Untervalme en dan steil omhoog. Eenmaal boven vlakt het wat af en waait er een koude wind over het land. Het sneeuwt nog steeds. Hard zelfs. Kleine vlokken die in je gezicht bijten. Die sneeuw proberen we te vangen op beeld om naar het thuisfront te sturen. Dat lukt maar half. We lopen door het bos en komen nog een aantal stevige hellingen tegen. Uiteindelijk maken we 377 hoogtemeters.

Bij Ramsbeck eten we een broodje en drinken we wat. Onderweg is het stil. Een paar hertjes schieten weg als we te hard praten. Een Vlaamse Gaai duikt uit het bos en de kerstbomen van volgend jaar staan al klaar om gerooid te worden.

Het is hier prachtig. Uitstekende routes en goed aangegeven. Eenmaal terug bij de caravan maken we koffie en eten we het laatste broodje. Maar niet nadat we even hebben gekeken bij het pad waar we vroeger zo vaak op en neer zijn gegaan met de langlaufers. 12 kilometer vandaag.

Snel een bezoek aan Winterberg en dan constateren we dat we in de trainingsbroek op de bank willen hangen in de caravan. Een warme douche en een borrel. Schnitzel uit de supermarkt en dan lekker naar bed. Topdag!

  

     

  

Elpe

Van alle exotische bestemmingen, stedentrips of andere avonturen, prijkt Sauerland het allerhoogst op mijn lijstje. Ik moet een keer terug. Het is al een aantal keer gepland en steeds niet doorgegaan. Andere zaken waren belangrijker of leken leuker. 

Nu stond Berlijn op de planning. Met rugzak in de trein. Maar de nieuwsgierigheid naar vroeger heeft gewonnen.

Het is donderdag om 13.00 uur en we rijden de oprit af richting de snelweg. We gaan naar Sauerland, camping Valmetal, net onder Ramsbeck. 

3 dagen hadden we erop gestaan. Op de langlaufers die Pap geleend had van een vriend. Achter de camping, pad op, pad af. In een dolle bui door het weiland en eindigend met de ski in de vangrail. Tranen gelachen en uitgeput in bed belandt. 

Routes met pa en ma. Bodefeld, Winterberg en al die andere plaatsjes waar ook nu de wintersport nog bestaat.

De reis gaat voorspoedig. Richting Munster, Unna, Meschede, Bestwig en uiteindelijk in het Valmetal aangekomen. Ik herken de camping maar daar houd het wel mee op. Ik wijs Renate wel het pad aan waar we zo intensief op hebben geoefend op de langlaufers toen.

We installeren ons en sluiten de stroom aan. Nieuw luifeltje ervoor en dan op zoek naar een supermarkt voor een lekker fles wodka.

3 dagen lang. En toen vond Pap het tijd om aan het echte werk te beginnen. Skiën! In een kleine sportwinkel huren we wat voor Wilco en mij. Pa wist nog wel een plekje waar we ze konden proberen. Elpe. Rechts van de duizelingwekkend steile piste (onthoudt dat even) bonden we die dingen onder. Je weet wel. Mat grijze schoenen waarop met stift de maat is geschreven. Door duizenden voeten reeds gedragen.

“Loop nog maar iets hoger” roept papa van beneden. Eenmaal hoog genoeg klikken we de ski’s onder en glijden we naar beneden. 

Binnen 5 minuten zien we het bordje Elpe staan. Eigenlijk zouden we die plek later in het weekend opzoeken. We rijden het dorp door maar vinden niet de oude plek. De plek die zoveel respect inboezemde. De plek waarvan ik me al heel wat jaren afvraag of dat terecht is. Is dat nou echt zo steil? Zouden we het nu aandurven? 

Zeg nou zelf, sommige dingen moet je weten voor het te laat is.

Als ik Renate vertel dat er nu een paraglidingschool gevestigd is en er geen skilift meer is, zegt ze dat ze een bordje heeft zien staan. We keren om en vinden zonder moeite de oude plek. De bushalte genaamd “skilift” geeft het ook wel een beetje weg.

Ik voel mijn hart kloppen in mijn borst. Over een slingerend pad bereiken we langzaam de plek die alle vragen gaat beantwoorden. Daar, rechts, daar heb ik ze voor het eerst onder gehad!

En daar omhoog, dat is die steile helling. Nog steeds steil. Iets anders dan in mijn hoofd maar respect is op zijn plaats. Ik schiet foto’s en app ze naar pa en ma. Ik loop, ren bijna omhoog op de plek waar ik de eerste meters heb gemaakt. Hijgend kom ik boven. Renate is halfweg. Herinneringen komen terug. Bijna 40 jaar geleden en ik sta weer op dezelfde plek! 

Een dikke knuffel voor Renate, de omgeving even goed in je opnemen. We hebben het gevonden. Supermooi.

Vermoeiend was dat. Met skischoenen en ski’s op de nek. Na een paar keer is het genoeg geweest. Papa vindt dat we toe zijn aan een skilift. Altenfeld. Daar leren we echt skiën…. 

Daar hadden ze puntenkaartjes. In de middag waren de plaatselijke boertjes, de exploitanten van dit skigebied, zo dronken van hun eigen gluhwein, dat er geen kaartjes meer geknipt werden.

Nee, de lift is er niet meer in Altenfeld. De plek wel. Haus Hubertus ook nog wel. De boertjes zullen ook wel niet meer in het land der levende verkeren. In Altenfeld is veel nieuw gebouwd, maar de helling ligt er nog wel. Ik herken het. Ik maak foto’s. Verhalen spoken door mijn hoofd. Nieuwe sneeuw, vrieskou, vriendjes en vriendinnetjes die meegingen op onze weekenden naar de sneeuw.

Dan is het tijd voor een curryworst en patat. Die fles wodka hebben we onderhand gevonden en ligt op de achterbank. Op de camping pakken we een biertje. 

Je hebt een kleur, zegt Renate. Ik voel het en antwoord dat dat wel van de opwinding zal komen.

Geluk zit in kleine dingen. Uiteindelijk zijn herinneringen je meest waardevolle bezittingen.

Morgen wandelen, zaterdag wandelen en zondag weer naar huis. Iets in me zegt dat we hier vaker gaan komen want ondanks al die verhalen blijkt het hier geweldig mooi te zijn en is 40 jaar veel te lang geweest.