Nou ja. We hadden er ook wel een beetje om gevraagd natuurlijk. Ik had tegen een collega al gezegd dat het ook niet te warm moest zijn dit weekend. Beetje afzien mocht wel.
Vrolijk appen naar de familie dat er sneeuw valt en toen nog naar Winterberg voor een selfie in de resterende sneeuw op de pistes.
Zeg ik; dan vraag je erom.
Want vannacht is het blijven liggen. Op de auto, op de luifel, op de bomen.
En het sneeuwt met grote vlokken. Binnen mum van tijd ligt er ruim 15 centimeter. En we kleden ons wel aan om te gaan wandelen maar er knaagt toch iets. Dit is wel heel extreem.
Uiteindelijk gaan we. Direct van de camping af een steile klim achter hotel Rüpel. Dan de VA5 op en richting Bödefeld. Prachtige omgeving. Alles wit en sneeuwen joh! Onze kleding beschermt en we genieten van de ervaring.
In Bödefeld gaan we even bij de bakker zitten voor een kop koffie en een stuk taart. Renate rabarber, ikke appel. Niet te lang want dan verdwijnt het ritme. 8 kilometer hebben we in de benen.
Ik ben in de veronderstelling dat we alleen nog maar terug hoeven door het Valmetal en dat we dan op de camping zijn. Dat is dus niet zo.
Achter hotel Albers gaan we steil de berg op richting de Kreuzberg. We komen uiteindelijk uit bij een aantal kapelletjes. We branden zelfs een kaarsje en nemen de teksten in ons op. Levensgroot zijn hier verhalen uit de bijbel te zien in keramieken beelden. Nu ben ik niet heel gelovig, en dat druk ik zachtjes uit, ik kan altijd wel genieten van de schoonheid en van het verhaal. Wie dat dan ook maar bedacht mag hebben.
Zodra we het kaarsje hebben aangestoken en het kappelletje uitlopen breekt de zon door. Dat moet toch een teken zijn……;-)
We vervolgen onze weg volgens de routebeschrijving van de camping. Alweer omhoog. 800 meter! Net zo lang als de Bornerbroeksestraat!
Het blijkt een soort pelgrimsroute te zijn met om de zoveel meter een kapel en een afbeelding van de weg die Jezus gegaan is met zijn kruis. Bovenaan wacht ons de grootste uitdaging. 200 meter recht omhoog naar het eindpunt. Een grote kapel waar we een kaartje kopen en even rusten. Niet lang want die 8 Duitsers hebben aanzienlijk minder respect voor deze plek. GvD! Schreeuwerts. En dan ook nog schuine moppen vertellen.
We dalen af over een spekgladde weg, dezelfde als waarmee we zijn gekomen en eten onderweg een broodje. Het is onderhand droog en een bleek zonnetje doet zijn best.
Ik raak vermoeid en vecht tegen lichamelijke pijntjes en negatieve gedachtes. Een hertje dat ons niet ziet, maar wij haar wel, verlicht de pijn. Geweldig om dat beestje nietsvermoedend bezig te zien. Renate stapt stevig en kordaat door. Nie piep’n!
Inmiddels is alle sneeuw net zo snel verdwenen als het kwam. De bomen, de weilanden, de paden. Alles is weer groen. Echt bijzonder. 4 seizoenen in een dag.
Na 18 kilometer, 527 hoogtemeters en 4,5 uur wandelen zijn we terug.
Douchen! en een biertje. Keerl, wat een topdag!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten