Kreuzberg 2.0

De zwarte Raven regeren over bos en akker vandaag. Onder de grijze lucht kondigen ze ons aan. Hoog in de bomen klinkt het doffe gekraai. Boven de akker zijn ze op zoek naar eten of maken ze op een puberale manier ruzie om niks.

Boven het uitgeputte maïsland hang een torenvalkje stil te fladderen. Hij aarzelt en stelt zijn duikvlucht uit. Hongerig vliegt ie verder over het heuvelachtige land.

Iets hoger in de lucht is een buizerd naargeestig op zoek naar wat thermiek. Zijn vleugelpunten trillen op de wind, die plagerig en koud aan voelt.

Her en der wordt gewerkt aan het brandhout voor de komende winter en in de verte probeert een hond zijn erf te bewaken door hard te blaffen.

Sauerland in de herfst. 

We hebben lang uitgekeken om deze wandeling opnieuw te maken. De Kreuzbergroute naar Bödefeld. Achter Ruppel omhoog en dan na wat stevige, steile hellingen komen we uiteindelijk na 9 kilometer aan bij de bakker in Bödefeld. Even plassen en een warme bak koffie. Het is bij vlagen koud op het pad. 

De spanning hangt in de lucht. 

We weten allebei dat het moeilijkste stuk nog voor ons ligt. Hoe moeilijk weten we niet want de vorige keer werden we afgeleid door de sneeuw die met bakken uit de hemel kwam. De Kreuzberg heeft voor mij ook wel een betekenis vandaag. Even afzien en opnieuw beginnen…….

Achter gasthof Albers gaan we direct steil omhoog.

We hadden ons voorgenomen om op het plateau met de kappelletjes en in de grote kerk boven aan, een kaarsje te branden. Als snel blijkt dat alles winterklaar is gemaakt. De beelden zijn weg en de beeltenissen van de weg die Jezus ging zijn verscholen achter een houten paneel. De kapelletjes zijn op slot. Geen kaarsjes dus.

We eten een broodje en ik neem me voor om het verdriet en het verlies van afgelopen jaar dan maar met me mee te dragen de berg op. 

Eenmaal boven is ook de grote kerk op slot.

We genieten van het uitzicht en geven elkaar een dikke knuffel. Heerlijk om hier te zijn. Het Valmetal ligt er vredig bij. De loofbomen in herfstkleur steken fel af tegen de groene sparren. Uit de witte huisjes kringelt rook omhoog. Soms wint de zon het van de wolken. Nog 9 kilometer terug.

Onderaan de voet van de Kreuzberg op de parkeerplaats eten we een broodje. Dan door het Valmetal terug. Door de bossen en de bladeren. Het riviertje, de Valme, wijkt niet meer van onze zijde. De talrijke sporen van wilde zwijnen tekenen het pad. Die beesten zetten alles op de kop.

In Obervalme worden we verwelkomt door een concert van motorzagen. Het is nog een hele klus om al die graftakken en kerstbomen voor 25 december in de woonkamers te krijgen. 

Eenmaal in de caravan begint de regen zachtjes te tikken op het dak. Timing!

De douche is warm en het bier is koud.

Het was een uitzonderlijk mooie dag.