Keerltje

Ik zit alleen. In een restaurant. Op donderdag 16 januari zijn er nog niet veel gasten in de Liftstüberl in Birgitz. Ik bestel een schnitzel en een glas bier.

Ik heb vandaag, en dat is ook wel eens leuk, 950 kilometer naar Oostenrijk gereden zonder 1 file of langzaam te rijden. Ik ben rond half 4 op de kamer. 

Even appen met Sven. Hij gaat douchen en ik ga rijden. Even langs de supermarkt en dan door naar de Axamer Lizum. Na bijna 8 weken zien we elkaar weer.

Als ik op de parkeerplaats aankom zie ik 3 hotels boven de piste. Uiteraard! De verste is waar Sven zit. Lizum 1600. Hij hangt al uit het raam van zijn kamer.

Ik klim over de piste, door de dikke sneeuw, omhoog. 

Halverwege komt ie me tegemoet. Een hele dikke knuffel. Keerltje is een kerel geworden. Lang haar, afgetraind lijf, stoer loopje. Als een vis in het water lijkt wel.

Hij begroet zijn kamergenoot in vloeiend Duits, zonder gene. Besteld een colaatje en een Weizen bij de ober.

Hij heeft straks nog theorieles maar we hebben een uur om bij te kletsen. Over de theorie, die best tegenvalt in het Duits, over het lesgeven, over off-piste skiën en knikkende knieën. Over naar huis gaan. Over de laatste dagen. De glimlach verdwijnt niet meer van zijn gezicht. 

Hij gaat de les in en ik rij naar mijn kamer in de Xanderhof. Bij Anton. Mooie plek.

Die schnitzel gaat snel als je de enige gast bent. 300 meter in de frisse avondlucht naar de kamer. Ik val vroeg in slaap denk ik.

Morgen skien. 

Zaterdag skien en dan samen naar huis via Fieberbrunn. 
Mijn verblijf hier is natuurlijk puur praktisch...........Om Sven op te halen. Begrijpt u wel?