Vraag eens even aan Gregor of we al weer vrij kunnen skiën. Ik wil eigenlijk wel een keer samen met je.
Sven heeft zijn baan bij de Mac opgezegd. Als je in Nederland het aanbod krijgt om skileraar te worden dan moet je daar niet te lang over nadenken. Vanaf november staat ie in het weekend daar voor de groep.
Nu gaan we samen op een grijze zondagmiddag in oktober naar Enschede. Onze Ortovox (rugzak) op de rug. Skischoenen in de tas en de helm nonchalant aan de rugzak. Stoertjes.
In de week ernaartoe verheug ik me wel op dat uurtje samen maar van zenuwen is geen sprake. Tuurlijk ben ik benieuwd naar de borstelbaan maar ik maak me geen zorgen. Skiën is nu bijna 2 jaar geleden en dat verleer je niet zomaar. De laatste keer op de borstelbaan is wat langer in het verleden gelegen. Bijna 30 jaar denk ik.
Als ik zondag wakker wordt gieren de zenuwen door mijn lijf. Borstelbaan. Ooit heb ik daar mijn been goed opengehaald. Die baan vergeeft je niks. 1 foutje en je ligt in het MST of ZGT. En ik ben daar al zo vaak. Wel een goeie oefening. Van de Fysio moet ik ook in het weekend minimaal 1 keer, gedurende een uur, mijn lichaam testen. Dat komt dus goed uit.
We zijn alleen. We rekenen een uurtje skiën af en gaan naar de ruimte met de ski’s en de andere materialen. Schoenen aan. Ski’s afstellen, we kiezen allebei de langste maat, stokken en dan de baan op. Sven skiet hier elke week een paar dagen. Via het ROC van Twente. Je volgt niet voor niks het profiel SNOW.
De lift. Ik stap uit. Halverwege. Ik ben verstandig. Ik moet even voelen. Het is glad. Spekglad. Ik glij naar beneden en kijk met bewondering naar Sven. Alsof het sneeuw is.
Ik ga naar boven. Naar de top! Hahaha. Die heuvel van 30 meter in het Twentse landschap boezemt ontzag in. Ik glij naar beneden. Niet de techniek die ik wens. Niet de houding die ik wil. Niet de stijl uit de sneeuw. Maar ik haal het. Zonder kleerscheuren. Gecontroleerd.
Opnieuw en opnieuw. De overmoed krijgt een kans. Ik kom even met een beentje in het gras. Geen paniek. Ik kom even met het gewicht op de verkeerde ski. Geen paniek. Even tempo en in de houding aan het einde van de afdaling. Lekker!
Het gaat allemaal goed. Ik krijg die grijns niet van mijn gezicht. We delen samen onze momentjes, we delen wat technische details en Sven laat me zien hoe het echt moet. Misschien is dat wel het leukst. Skiën is voor ons allebei heel belangrijk en daar kunnen we uren over lullen. Over de techniek, over de spullen, over de beleving, over onze doelen. Na een uur is het echt op en rijden we richting Almelo. Volgende week weer.
Ik weet waar ik sta. Ik weet waar de uitdaging ligt op de borstelbaan. Het maakt me nederig en leergierig. Die korte bochtjes, mijn specialiteit in de sneeuw, ga ik ook hier nog wel onder de knie krijgen.
Unless you ride it!
