Je hebt soms van die weekenden dat je kijkt naar de weersvoorspelling en dat je twijfelt of je zult gaan. Uiteindelijk valt het dan vaak heel erg mee. Een buitje hier, een buitje daar maar het mag geen naam hebben. De zon laat zich zelfs zien.
Dat is nu niet aan de hand! Ik heb gisteren een paar uur gewerkt in de camper als een echte nomad en vandaag rond ik het af. Moest echt even af, qua planning. Het leven van een ambtenaar gaat vaak over rozen maar nu even niet. Der an met de lippe!
Rond half 1 kleden we ons aan en gaan we naar het strand. Het was in de ochtend redelijk droog. Nog geen 15 minuten van de camping stortregenen we van het pad af. Schuilen? Nope, nergens. Nat tot op de onderbroek. Letterlijk.
We wandelen al soppend terug naar de bus en doen om en om de kleren uit. En dan is zo’n camperbus best beperkt in ruimte. Alles op hangers in de cabine en in de toiletruimte. Kachel aan. Eerst maar eens eten.
Rond 4 uur zijn de jassen droog en wagen we een nieuwe poging. Het strand is geweldig. Hoge golven. Het is vloed. Schuim. Zand. Wind. Droog. De hondjes zijn helemaal door het dolle. Vooral die kleine. Om 5 uur wordt het al donker en lopen we weer terug. We ontwijken een dikke bui ten westen van ons.
Tijd voor een biertje. Ondanks de omstandigheden hebben we het ontzettend naar onze zin.
Maar nee, het weer valt niet mee deze keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten