Is niks....

Nog een kleine week. Dan word ik 50. Raar. 50. Is niks. 

40 is beter om een feestje te vieren. De kans dat je dan op de helft bent is nog steeds veel groter dan bij 50.

Daarnaast. 

Ik had liever een mooi feest gevierd in juni van dit jaar. Toen waren we 25 jaar getrouwd. 

Dan is er echt wat te vieren. Een mooi huwelijk, een fijne relatie, succesvolle kinderen, materieel alles wat je maar wensen kan.

Daar heb je je best voor gedaan. Samen. Daar zit moeite in. Maar goed, lees maar even terug. Geen feest, wel een mooie dag.

50 worden is slecht 50 jaar blijven leven. Misschien 100 jaar geleden nog een hele prestatie. Nu niet meer….

We laten het niet ongemerkt voorbij gaan, aanstaande vrijdag. 

Eten en drinken wordt geregeld. Advies aan de familie is om op de fiets te komen. Dat feest komt goed.

En dan is 2019 bijna aan het eind.

Daar zal ik nog wat woorden aan wijden. 

Maar niet nu. 

Nu eerst een feestje. 

50…….Is niks.

Kreuzberg 2.0

De zwarte Raven regeren over bos en akker vandaag. Onder de grijze lucht kondigen ze ons aan. Hoog in de bomen klinkt het doffe gekraai. Boven de akker zijn ze op zoek naar eten of maken ze op een puberale manier ruzie om niks.

Boven het uitgeputte maïsland hang een torenvalkje stil te fladderen. Hij aarzelt en stelt zijn duikvlucht uit. Hongerig vliegt ie verder over het heuvelachtige land.

Iets hoger in de lucht is een buizerd naargeestig op zoek naar wat thermiek. Zijn vleugelpunten trillen op de wind, die plagerig en koud aan voelt.

Her en der wordt gewerkt aan het brandhout voor de komende winter en in de verte probeert een hond zijn erf te bewaken door hard te blaffen.

Sauerland in de herfst. 

We hebben lang uitgekeken om deze wandeling opnieuw te maken. De Kreuzbergroute naar Bödefeld. Achter Ruppel omhoog en dan na wat stevige, steile hellingen komen we uiteindelijk na 9 kilometer aan bij de bakker in Bödefeld. Even plassen en een warme bak koffie. Het is bij vlagen koud op het pad. 

De spanning hangt in de lucht. 

We weten allebei dat het moeilijkste stuk nog voor ons ligt. Hoe moeilijk weten we niet want de vorige keer werden we afgeleid door de sneeuw die met bakken uit de hemel kwam. De Kreuzberg heeft voor mij ook wel een betekenis vandaag. Even afzien en opnieuw beginnen…….

Achter gasthof Albers gaan we direct steil omhoog.

We hadden ons voorgenomen om op het plateau met de kappelletjes en in de grote kerk boven aan, een kaarsje te branden. Als snel blijkt dat alles winterklaar is gemaakt. De beelden zijn weg en de beeltenissen van de weg die Jezus ging zijn verscholen achter een houten paneel. De kapelletjes zijn op slot. Geen kaarsjes dus.

We eten een broodje en ik neem me voor om het verdriet en het verlies van afgelopen jaar dan maar met me mee te dragen de berg op. 

Eenmaal boven is ook de grote kerk op slot.

We genieten van het uitzicht en geven elkaar een dikke knuffel. Heerlijk om hier te zijn. Het Valmetal ligt er vredig bij. De loofbomen in herfstkleur steken fel af tegen de groene sparren. Uit de witte huisjes kringelt rook omhoog. Soms wint de zon het van de wolken. Nog 9 kilometer terug.

Onderaan de voet van de Kreuzberg op de parkeerplaats eten we een broodje. Dan door het Valmetal terug. Door de bossen en de bladeren. Het riviertje, de Valme, wijkt niet meer van onze zijde. De talrijke sporen van wilde zwijnen tekenen het pad. Die beesten zetten alles op de kop.

In Obervalme worden we verwelkomt door een concert van motorzagen. Het is nog een hele klus om al die graftakken en kerstbomen voor 25 december in de woonkamers te krijgen. 

Eenmaal in de caravan begint de regen zachtjes te tikken op het dak. Timing!

De douche is warm en het bier is koud.

Het was een uitzonderlijk mooie dag.

Sauerland in de herfst

De diepe sporen van een vrachtwagen ontsieren het pad. 

De houtoogst van dit jaar wordt opgehaald. Met een grote grijper worden de boomstammen als mikado uit het bos geplukt. De overgebleven takken en stronken vormen een natuurlijke barrière tussen het pad en het bos.

Een eind verderop staat een trekker. De platte wagen wordt volgeladen met takken van de sparren die hier zo volop gekweekt worden. Als totempalen blijven de kale bomen achter in het veld.

De laatste kerstbomen worden als in een condoom in een net getrokken en geladen in een aanhanger van XXL formaat. Allemaal bestemming tuincentrum. 

Een paar dagen later hangen/staan ze te verdorren in de woonkamers in Europa. 

Best een triest verhaal eigenlijk. Productiebossen hebben voor en nadelen denk ik.

Maar de herfstkleuren schitteren in de laagstaande zon. Handschoenen en een muts beschermen ons tegen de kou. Het is een graad of 4. Ons tapijt is vandaag een laag bruine bladeren die zo af en toe opwaaien in een vlaagje. Het plafond wordt gevormd door blauwe lucht met wat sluierbewolking. 

Sauerland in de Herfst.

We staan op de camping in Valmetal. Alleen een vrachtwagen hoog op het talud weerhield ons ervan om de rit hiernaartoe binnen de 3 uur te voltooien. Frau Katja schrijft ons in. We maken een praatje over de talrijke paddestoelen, ons vorige verblijf en dan zoeken we samen een plekje uit.

De vorige keer liepen we in de ijzige kou en viel er ook op de eerste dag al sneeuw. Dat was April.

Nu is het November en is het rustig wandelweer. We lopen 9 kilometer boven de camping langs. Als opwarmer voor de tocht van morgen. De Kreuzberg in Bodefeld. Dik 19 kilometer. Een prachtig vooruitzicht.

Eenmaal in de caravan drinken we koffie. We doen een paar boodschapjes en eten een currywurst in Bestwig. 

Een weekend. Voelt als vakantie. Is vakantie!

Weekend

Voor de laatste keer schuif ik de pui van de serre open en dicht. Het regent. Het regent hard. Ik loop de oprit af richting de caravan. Ik monteer de spiegels op de auto en draai de pootjes van de caravan op.

Ondertussen ben ik flink natgeregend. Maar ik neurie een deuntje. We gaan weg. Een weekend. 

De auto parkeer ik op de oprit en de caravan trek ik richting de oprit. Iets opdraaien nog. De koppeling glijdt geruisloos op de trekhaak. Ik check of de deur en alle luiken op slot zijn en dan rij ik richting de straat.

De laatste dingen in de auto. De navi op Oss. En ik neurie een deuntje. We gaan weg. Een weekend.

Een dikke kus voor tante Joke en dan richting Brabant. 

Het is druk op de weg en ook in Nederland wordt gewerkt aan de weg. Aan de A1. Maar uiteindelijk komen we om half 4 aan in Nuland. Bij Oss.

Op de SVR-camping annex zorgboerderij worden we vriendelijk ontvangen. Voor 43 euro mogen we 2 nachten staan en blijven tot zondag 23.55.

Even wat boodschapjes en een bezoek aan Den Bosch. Dan als de wiedeweerga met een bakje sushi en een biertje op de bank. En een goed boek. We zijn weg. Een weekend.

Maar wacht! Hoezo? Alweer? Waarom Oss? Brabant.

Laat mij vertellen.

Al zo’n 6 jaar doet Renate tamelijk fanatiek aan Taekwondo. Stijl. Maar uiteraard ook de gewone trainingen. Sinds kort is er een selectie op de club voor deelnemers die meedoen aan stijlwedstrijden. Dat doet Renate ook. En nu is er een NK.

Een Nederlands Kampioenschap.

En Renate doet mee in de B-klasse. En daar moet ik bij zijn.

Maar mijn afkeer van sporthallen, vroeg opstaan en kilometers rijden hebben we opgelost door te gaan kamperen.

Morgen doet Renate mee aan het Nederlands Kampioenschap.

En ik neurie een deuntje…….Want we zijn weg en het regent nog steeds. Hard.

Berlijn 2

Berlijn

Tsja. Berlijn. Toen ik er een uurtje liep had ik het al redelijk gehad. In tegenstelling tot de reis ernaartoe viel het me een beetje tegen. Dieptepunt was meteen al de Gedachtniskirche. Wat een aanfluiting.

Toen moest de KaDeWe nog komen….

Wel lekker bier aan de Wittenbergplatz en daar meteen al uitgebreid kennisgemaakt met de gay-scene van Berlijn.

Damn, wat zijn er veel verschillende soorten. Kunst-nichten, leer-nichten, fashion-nichten, cowboy-nichten, politieagent-nichten, army-nichten. Tenminste, dat denk ik. Zo zien ze eruit. Een genot aan creatieve uitingen en ik vind dat toch maar heel dapper van die mannen.

En tussen alle rijkdom van de grote stad toch opmerkelijk veel zwervers en ordinaire bedelaars die niet schromen om je aan te kijken en om geld te vragen. Ik heb daar nog niet helemaal een mening over. De manier waarop ze hun verblijven hebben ingericht onder de verschillende bruggen doet me vermoeden dat het ook een beetje zelfgekozen is. Maar ik wil liever niet oordelen. Lastig genoeg voor die jongens.

Winkels genoeg maar die hebben we bijna niet bezocht. Wel heerlijk gegeten op een paar straathoeken. Wat terrasjes bezocht, midden in de stad. Rijkelijk gebruik gemaakt van het openbaar vervoer.

Ik heb geen bucketlist maar dit stond er toch op: Eten bij Fleischerei Domke. Omdat Anthony Bourdain dat ook heeft gedaan. Schnitzel met rode kool, aardappels en jus. Onvergetelijk.

Hele mooie warenmarkten. Waanzinnige rommelmarkten. Ik heb een paar speldjes uit het voormalige Oostblok en 3 uit de voormalige Sovjet Unie met de beeltenis van Lenin weten te vinden tussen al die zooi. Fout maar heel gaaf.

Het bestuurscentrum met de Reichstag aan de oever van de Spree is een belevenis op zich.

Vliegveld Tempelhof, een oase van rust en tegelijkertijd een bruisend veld.

Het RAW Gelände was een wat vervreemdende ervaring. Nu rustig en stil maar aan alles was merkbaar dat het daar heel spannend is in de late/vroege uurtjes.

En als dan eenmaal die enorme diversiteit aan mensen, gebouwen, eetgelegenheden, kunstzinnige uitingen, straatmuzikanten, tegenstellingen en bezienswaardigheden zich in je hoofd hebben genesteld dan kan ik maar tot 1 conclusie komen.

Berlijn is 1 groot hoogtepunt. We komen terug.

Berlijn

Berlijn.

Ik zit op een pleintje in Berlijn met een halve liter Franziskaner Weizen voor mijn neus. Tegenover me zit mijn lieve vrouw. Achter me drukt iemand op de startknop van een iets te nieuwe, iets te dikke en iets te gele Porsche 911.

Een dikke motorroffel vult het plein.

Voor me ligt de kaart van deze wereldstad, mijn leesbril en telefoon.

In mijn ooghoeken zie ik een man op krukken strompelen. Hij heeft het op ons voorzien. Of ik een kleinigheid over heb voor de armlastigen, zodat ie vandaag kan eten. Hij heeft holle ogen, ingevallen wangen en een klein vlasbaardje. En een petje op, lichtbruin. 

In verwarring zeg ik nee, dank u wel. In het Duits. Hij mompelt iets en gaat naar het volgende tafeltje. Zonder succes. Een voorbijganger heeft meer erbarmen en trekt de knip voor een paar euro.

De ietwat grijzende man van de Porsche is uitgestapt. Zijn felgekleurde schoenen passen bij zijn smetteloze pantalon. Galant houdt hij de deur open voor de dame die net iets jonger is. Nee, dat is niet zijn dochter.

Links van ons drinkt een travestiet van zijn of haar ijskoffie. 

Recht voor ons lopen 2 mannen van middelbare leeftijd hand in hand.

Beiden een fluoriserende bril maar verder in het zwart. Leer. Zwart leer. Laarzen, Broek, Handschoenen, Hesje, Petje. En wat kettingen aan de broek.

De Porsche is inmiddels gekeerd, geeft gas en als het stoplicht op groen springt verdwijnt ie de Kurfurstendamm op.

Onderwijl zijn de bierglazen leeg en ik reken af bij de ober.  

Jammer dat ik niet meer rook, denk ik bij mezelf…………..

Berlijn 2019. 

Schrijven.....

Schrijven helpt.

Mij.

Soms.

Ik heb hier op dit blog al een paar keer een verwijzing gedaan. “Niet te veel over uitweiden”. 

Eerst de vakantie. Maar goed. Een verhaal zit in je hoofd of niet.

Op Facebook heb ik het bericht gedeeld. Oom Cor is overleden.

Oom Cor is de jongere broer van mijn vader. Scheelt een jaar of 5. In de oorlog geboren of niet. Een V1 naast je huis of niet. Aan de Zwanebloemstraat tijdens WO2. 1944 of 1949.....

Oom Cor is degene die vrijgezel is in de jaren dat ik opgroei tot een jaar of 20. Niet precies. Samen met Wilco doen we heel veel dingen samen. Solex rijden, gaten graven, Opa plagen, nieuwe auto’s uitzoeken, bewonderen, op stap, en de laatste jaren hele andere dingen.

Oom Cor is elektricien. Bedrijfsleider zelfs. Hij weet alles van stroom. Soms mag ik mee in het blauwe Renaultje van Van Kooten. Naar een klus. Stoer! 

Zijn hobby's zijn talrijk maar satellieten en TV staan op 1. En navigatiesystemen. TomTom. Handig. 

We bouwen, samen met Pap, huizen. Met badkamers. Met keukens. Perilex aansluitingen. Extra groepen. Zonnepanelen. Verbouwingen. Garages. Als echte bouwvakkers met een sjekkie.

Of we halen brandhout, in het bos. Bomen laten we vallen. Aanhangers vol.

Alles samen. Tot een jaar of 5 terug. Lichamelijke klachten. Ongewone klachten die alles minder maken. Helder in de kop maar het lichaam wil steeds minder.

Verdomme!

We wonen inmiddels 13 jaar naast elkaar. Op onze eigen oude grond. Daar waar Opa zijn moestuin had, en de mesthoop. En de schuur. En de garages.

Er gaat geen moment voorbij dat ik even in de garage ben aan het knutselen of prutsen of Cor komt even kijken. Bej ahweer ant opruum’n? De laatste roddels, advies. Eem zeur’n… Nee, geen sjekkie meer. Da's heel slecht, en we zijn beiden gestopt. Vroeger wel hoor!

Maar op een bepaald moment is de garage onbereikbaar. Nog 1 keer dan met rolstoel….. We zien het einde naderen. 

Die dinsdagavond in het ziekenhuis, halverwege Mei zal ik niet licht vergeten. De dokters zijn geweest. Slecht nieuws. Uiteindelijk nog 2 extra maanden. 

En dan komt het onvermijdelijke. Dan komt magere Hein. Dan wordt het tijdelijke voor het eeuwige verruild. Dan maakt Ome Cor de laatste gang vanaf het oprit. Dan is het tijd voor afscheid.

En dat doen we goed. Met goeie foto’s en goeie muziek, en goeie tekst! Met elkaar bedacht. 

Het is een beetje stiller aan de Bornerbroeksestraat. 

Ik heb mogen spreken tijdens de uitvaart. Herinneringen gedeeld en een eerbetoon gebracht. Ik had wel een uur kunnen staan lullen, ik kan 10 van deze verhaaltjes schrijven, maar dat is voor niemand leuk…..

Dit zijn de laatste woorden die ik eraan weidt. De rest blijft in mijn hoofd.

Herinneringen zijn uiteindelijk je meest waardevolle bezittingen.

Schrijven helpt. 

Mij.

Hopelijk.

De foto's, in volstrekt willekeurige volgorde.....pffff