Schrijven.....

Schrijven helpt.

Mij.

Soms.

Ik heb hier op dit blog al een paar keer een verwijzing gedaan. “Niet te veel over uitweiden”. 

Eerst de vakantie. Maar goed. Een verhaal zit in je hoofd of niet.

Op Facebook heb ik het bericht gedeeld. Oom Cor is overleden.

Oom Cor is de jongere broer van mijn vader. Scheelt een jaar of 5. In de oorlog geboren of niet. Een V1 naast je huis of niet. Aan de Zwanebloemstraat tijdens WO2. 1944 of 1949.....

Oom Cor is degene die vrijgezel is in de jaren dat ik opgroei tot een jaar of 20. Niet precies. Samen met Wilco doen we heel veel dingen samen. Solex rijden, gaten graven, Opa plagen, nieuwe auto’s uitzoeken, bewonderen, op stap, en de laatste jaren hele andere dingen.

Oom Cor is elektricien. Bedrijfsleider zelfs. Hij weet alles van stroom. Soms mag ik mee in het blauwe Renaultje van Van Kooten. Naar een klus. Stoer! 

Zijn hobby's zijn talrijk maar satellieten en TV staan op 1. En navigatiesystemen. TomTom. Handig. 

We bouwen, samen met Pap, huizen. Met badkamers. Met keukens. Perilex aansluitingen. Extra groepen. Zonnepanelen. Verbouwingen. Garages. Als echte bouwvakkers met een sjekkie.

Of we halen brandhout, in het bos. Bomen laten we vallen. Aanhangers vol.

Alles samen. Tot een jaar of 5 terug. Lichamelijke klachten. Ongewone klachten die alles minder maken. Helder in de kop maar het lichaam wil steeds minder.

Verdomme!

We wonen inmiddels 13 jaar naast elkaar. Op onze eigen oude grond. Daar waar Opa zijn moestuin had, en de mesthoop. En de schuur. En de garages.

Er gaat geen moment voorbij dat ik even in de garage ben aan het knutselen of prutsen of Cor komt even kijken. Bej ahweer ant opruum’n? De laatste roddels, advies. Eem zeur’n… Nee, geen sjekkie meer. Da's heel slecht, en we zijn beiden gestopt. Vroeger wel hoor!

Maar op een bepaald moment is de garage onbereikbaar. Nog 1 keer dan met rolstoel….. We zien het einde naderen. 

Die dinsdagavond in het ziekenhuis, halverwege Mei zal ik niet licht vergeten. De dokters zijn geweest. Slecht nieuws. Uiteindelijk nog 2 extra maanden. 

En dan komt het onvermijdelijke. Dan komt magere Hein. Dan wordt het tijdelijke voor het eeuwige verruild. Dan maakt Ome Cor de laatste gang vanaf het oprit. Dan is het tijd voor afscheid.

En dat doen we goed. Met goeie foto’s en goeie muziek, en goeie tekst! Met elkaar bedacht. 

Het is een beetje stiller aan de Bornerbroeksestraat. 

Ik heb mogen spreken tijdens de uitvaart. Herinneringen gedeeld en een eerbetoon gebracht. Ik had wel een uur kunnen staan lullen, ik kan 10 van deze verhaaltjes schrijven, maar dat is voor niemand leuk…..

Dit zijn de laatste woorden die ik eraan weidt. De rest blijft in mijn hoofd.

Herinneringen zijn uiteindelijk je meest waardevolle bezittingen.

Schrijven helpt. 

Mij.

Hopelijk.