Vakantie deel 2

Maandag, Adolari

Ik word op tijd wakker. Haal broodjes in het winkeltje en dan in de auto naar St. Johann. Anna en Caine komen op de minuut nauwkeurig aan op het station na een reis vanuit Nederland met de trein. Goeie reis gehad maar wel een nachtje doorgehaald.

We ontbijten en dan duiken ze nog even het bed in om te slapen. Geeft ons de kans om even boodschappen te doen.

Als ze wakker zijn gaan we naar de kneippanlage om helemaal wakker te worden en wat af te koelen. Het is lekker weer. Als de zon er is loopt het tegen de 30 graden. Het water is gelijk aan gisteren. Koud. We vermaken ons.

Dan gaan we naar Adolari. We gaan leren op de klettersteig. Klimsetjes mee van Wilco en dan gaan we berg beklimmen. Dacht ik. Wist ik veel. 

Eenmaal bij het begin klim ik dapper de eerste meters omhoog. De rest volgt. Ik klik de carabieners aan de draad en maak een begin. Ik kijk omhoog en ik kijk naar beneden en als een duiveltje uit een doosje is daar een verstikkende angst voor hoogte. Ik sla vast en blokkeer. Zonder te knipogen deel ik de rest achter me mee dat we een probleem hebben. Ik durf niet verder. Ik moet terug nu het nog kan. Dat kan. En dat doet pijn. Maar het gaat niet. Niet nu. Renate had die conclusie al voor het begin getrokken. Verstandig.

De kinderen maken de hele klim met z’n drieën. Super dapper. Het is niet ver maar wel heel steil. Recht omhoog langs beugels en kabels. Gezekerd. Ja. Zal wel.

Op de camping is er bier en BBQ. We zitten nog lang buiten. Topdag met een klein drempeltje. Dat slecht ik morgen wel.

Of niet……….

Dinsdag, Salzburg

Het gaat lekker los vannacht. Regen en onweer. Een gebroken nacht dus. Bij het ontbijt is het ook nog lekker fris. Korte broek kan net.

Omdat de weermannen en vrouwen geen enkel idee hebben wat te voorspellen, besluiten we niet de bergen in te gaan maar Salzburg te bezoeken.

Dat idee hebben meer mensen opgevat. Achter Lofer een flinke opstopping om werkzaamheden en hoe dichter bij de stad, hoe drukker het wordt. Uiteindelijk mondt dit drama uit in een prima parkeerplek en een uitgebreid bezoek aan een prachtige stad met heel veel historie.

Een broodje en een ijsje onderweg. Het geboortehuis van Mozart, Het plein met de paardenkoetsjes en de prachtige basiliek. Dan weer lekker naar de auto. Die lange broek was toch niet nodig geweest met de huidige 27 graden en een lekker zonnetje. Zweet’n keerl. 

Eenmaal in de namiddag op de camping gaan de kinderen zwemmen en pakken wij een borrel. Na een kopje thee te hebben genuttigd. Dan een dikke schnitzel met een halve liter bier en dan lekker voor de caravan met elkaar.

Alles is anders. Maar het is goed om weg te zijn. Met elkaar.

Woensdag, Griesbachklamm oder….

We ontbijten eerst maar eens. We zijn redelijk op tijd wakker. Anna en Caine zitten al in de voortent. Zonnetje schijnt al lekker. 

Koffie en de stoete valt zoals het moet. Tied veur een prachtig mooie dag.

We stappen  in de auto op weg naar de Gliesbachklamm, een wandeling niet ver van de camping. 10 minuten rijden en 2 uurtjes wandelen. Maar de parkeerplaatsen zijn al vol op dit uur van de dag. We besluiten naar de Steinplatte te gaan. De weersvoorspelling is oké voor de rest van de dag, in tegenstelling tot de voorgaande dagen. Je wilt niet in de bergen zijn en overvallen worden door wat dan ook.

Bij de lift knoop ik een praatje aan met de dame die de kaartjes verkoopt. Ze zit hier ook in de winter. Herkennen we elkaar? 

Blijft steeds een vreemde ervaring. Je gaat de seizoenen een beetje door elkaar halen. Ze kijkt naar de kinderen. Stelt vast dat ze niet meer “jugendlich sein” maar dat het goed is dat ze op deze leeftijd nog mee gaan en verteld dat die van haar dat ook nog doen. 23 en 28 jaar. Waardevol. 

Eenmaal boven begint het feest der herkenning. Welke piste is welk weiland? Is dat de Moseralm en Bäreck. Steil? Ja, best wel soms. We maken de klim naar de top langs de achterkant. Bezoeken de 2 kruizen en dalen langzaam af naar Triasic-parc. Onderweg een broodje. Het is best warm. Prachtige uitzichten tot aan de Henne in Fieberbrunn.

Moe maar voldaan vertrekken we met de rode bakjes. Even langs de Hofer voor de bbq en dan douchen op de camping.

BBQ. Biertje. Wijntje.

Prachtig mooie dag.

Donderdag. Henig an.

De zon staat al vroeg hoog aan de hemel. Gisteren heeft het wat geregend maar dat stond in schril contrast tot de voorspellingen die ons vanuit Nederland bereikten. Het lijkt erop dat nieuws soms domweg gemaakt wordt. Op de app en op Facebook komen de goedbedoelde waarschuwingen binnen. Een zogenaamde deskundige meteoroloog wordt gretig geciteerd. Niet de bergen in. Overstromingen en alles verzengende bliksem. Hagelstenen als pingpong ballen, op z’n minst.

Dat terwijl de plaatselijke weerberichten een stuk milder zijn. Wat buitjes vallen. 

Wellicht dat het anders was in de rest van Europa maar dit was fake-news.

Ik haal broodjes en in alle rust genieten we van het ontbijt. Daarna gaan de kinderen klimmen. Adolari. Renate en ik maken een prachtige wandeling. 

Niet klimmen.

Daar heb ik de laatste dagen stevig over nagedacht. Die irreële angst voor hoogte. Ik had hem ook aan de top op Waidring. Misselijk makend. Terwijl ik anders niet snel terugdeins. 

Misschien is het dit.

Sinds half mei hebben we, in kleine kring, een enorm intensieve tijd achter de rug met veel angst, spanning en verdriet. Elk dag! Ik merk dat ik vooral geen behoefte heb aan spannende dingen deze weken. Het besluit om niet te klimmen is dan ook heel snel genomen. Ik wil alleen maar rust en in het bos en in de bergen zijn. Met mensen om me heen, die me na aan het hart liggen. Dan maar een pussy……

Een prachtige wandeling dus rondom de berg voor de camping. Even met de beentjes in het water en dan boodschappen voor de lunch. Speckplatte, met speck, ham, kaas, käsewurst, zuurtjes (pepers, augurken, uitjes) en brood.

In de middag gaan we zwemmen op de camping en in de avond uit eten. 

Kon slechter.