Stadjan

Voor het eerst laten we ons plekje achter. Dat wil zeggen een dagtocht met de bus. De stoeltjes en de fietsen met een slot erop blijven achter. De luifel ingedraaid. Stroom eraf en rijden. We willen naar de Stadjan. Maar 12 kilometer maar steil bergop. Dat lijkt niet te doen met fiets en hondenkar. Als je daarna ook nog wilt wandelen.

De Stadjan heeft een nieuwe, ruime parkeerplaats waar we de bus parkeren. Als ik de wandelschoenen strik en de rugzak op mijn rug hang bekruipt me een vertrouwd, verlossend en fijn gevoel. Heerlijk om dat ding weer op de rug te hebben. Het is bevrijdend. 

Ik heb er slecht van geslapen vannacht. Gaan we het halen? Hoe voel ik me? Krijgt de angst de overhand?

We starten langzaam. Het doel is de top van de Stadjan. Een wandeling van 3 kilometer. 3 kilometer! Halverwege Bornerbroek! Maar goed. Wel direct en constant steil omhoog over stenen en boomwortels. Na 1,7 kilometer komen we boven de boomgrens. We hebben dan al wat pauzes achter de rug.

Het is niet druk, een paar wandelaars. Verder niks. Ook helaas geen rendieren. Eenmaal uit het bos kunnen we zien wat we nog moeten. Niet ver. Wel steil. De hond even wat drinken, nog even zitten. En weer door.

Het ziet ernaar uit dat het gaat lukken. Mijn hartslag stijgt maar ik blijf rustig. Die angst gaat niet winnen vandaag. Door de nieuwe parkeerplaats nemen we onbewust een ander pad naar boven en komen we gelijk op de top uit. Daar is het vlak. We lopen naar een stapel stenen. Ik klim omhoog en als ik de handen in de lucht steek voor een foto huil ik als een kind. Er stond blijkbaar veel op het spel vandaag. 

We eten ons brood en genieten van het uitzicht. Weer zijn we gezegend met een zonnige dag. Even doe ik een vest aan maar terug naar beneden gaat dat al snel weer in de tas.

We lopen 3 uur en 3 kwartier over ruim 7 kilometer. De Stadjan is weer van ons!

Idre

De weerspiegeling wordt steeds helderder. Als de wind gaat liggen in de late middag over de Storån-Österdalälvan. Het water komt tot rust. De bossen en de rode huisjes zijn steeds scherper zichtbaar in het kalme water. We zitten nog buiten. Jas aan, muts op. Maar het uitzicht vergoedt alles.

Op de vorige camping stonden we midden op een groot veld. Ruimte voor Pippi. Toen we later op de dag een rondje liepen bleek dat er aan het water ook nog een mooie plek was. Verhuizen? Niet gedaan. Te veel werk. Wel het voornemen om op de volgende camping even goed rond te kijken.

Dat hebben we gedaan. Top plek. C1. Vrij uitzicht over het meer annex rivier. Ruimte voor de hond. Ruimte en rust voor ons.

We zijn op ons einddoel. Of in ieder geval in het gebied waar we eindigen. Heel veel noordelijker gaan we niet. Inmiddels 1700 kilometer van huis. Op de grens van Noord Dalarna en Härjedalen.

We hebben wat koude dagen achter de rug met veel wind. Die hebben we, tussen de activiteiten door, binnen doorgebracht. Nu zitten we lang buiten. Geen wind en dan is 14 graden prima te doen.

Met dit uitzicht valt er een deken van rust over me heen. De weerspiegeling wordt steeds helderder.

Foto's

 

Weerzien

Het was een emotioneel weerzien met de bossen van Zuid-Dalarna. De paddestoelen, de wind die door de naaldbomen suist, de geur, het plankenpad over een klein moeras en de waterval die voor wat dynamiek zorgt. Een wandelpad over stenen en boomwortels.

Rijdend hier naartoe, net boven Sunne en Torsby, werd ik al overvallen door het gevoel waarom ik hier zo graag ben. Rust. Alleen op de weg. Alleen op de wereld. Eindeloze bossen en meertjes en vergezichten. Kleine dorpjes met rood en geel geschilderde huizen. De plaatselijk COOP bij de kerk. Een verdwaalde vrachtwagen met hout.

Eenmaal in het bos is dat gevoel nog sterker. Ik snap mijn verlangen van de afgelopen 3 jaar beter.

De bosbessen zijn dik en rijp dit jaar. Eind augustus. Pippi eet met me mee.

We fietsen op aanraden van de camping eigenaresse een eind de bossen in. Omhoog. Na 6 kilometer komen we aan bij de Brattfallet. Een waterval en een historische plek midden in de bossen van Varmland. Hier werd vroeger al bosbouw bedreven en houtskool gemaakt. Het landschap is gevormd door de laatste ijstijd. 

We hebben Pippi in de hondenkar achter de fiets en doen haar aan de riem. Fietsen goed op slot, er is hier niemand, maar toch. We wandelen een klein rondje door het bos langs indrukwekkende plekken. Ook de rit hiernaar toe, waar we normaal voor in de auto zitten, is geweldig op de fiets. 

Gisteren bij de camping stonden 3 hertjes naar ons te kijken. Vandaag zien we geen wild.

We lopen zolang mijn conditie het toelaat en dalen dan met de fiets af over dezelfde weg als we gekomen zijn. Goed, bijzonder en opmerkelijk dat we hier zijn. Het laat me nog niet los. Het is net 4 weken geleden.

Eenmaal bij de bus eten we tunbrod met tonijn, bietensalade en kotbullar. Daarna slaap ik een gat in de middag.

Het was koud en winderig vandaag. 15 graden maar de wind maakt het kouder. Even doen we de kachel aan. De voorspelling voor de komende week is best aardig.

We zullen zien.

Herfst?

Richting Svenljunga gaan we. Binnendoor. We hadden ook kunnen kiezen voor de weg naar Göteborg en dan naar het noorden. Snelweg. Sneller. Maar vandaag is de eerste dag van onze roadtrip met de bus. Door Zweden. Een klein stukje maar.

23 augustus. Het loopt al weer naar het einde van de zomer. Dat gaat op deze breedte 

        graden blijkbaar net iets harder. De eerste bruine blaadjes verschijnen aan de 

        berkenbomen. De eiken en de iepen blijven nog even groen. De talrijke naaldbomen 

        houden het hele jaar stand. 

275 kilometer door het Zweedse binnenland. Kraanvogels links en graanvelden rechts. Men is druk bezig om het graan, met name gerst, van de velden af te krijgen met grote combines. De oogst wordt met tractors naar de silo’s gebracht. Leuk. Met 60 km. per uur op de E45. De Inlandsvägen.

Overdag stijgt het kwik tot 24 graden. Als de zon in het meer is gezakt, zakt de temperatuur 

evenredig mee. Om half 9 uur is het rond de 10 graden. We gaan binnen zitten. Als we nog 

noordelijker gaan maken we nachtvorst mee. 

Onderweg even tanken en wat boodschapjes. In een klein dorpje parkeren we bij de plaatselijke voetbalvelden. De hond even uitlaten, een broodje en een kop koffie. Vers gezet. Wat een weelde.

De krukjes gooien we weer in de bus voor de laatste 75 kilometer.

Op Instagram zie ik mensen, kampeerders, outdoor enthousiasten enz., toespelingen 

        maken op de invallende herfst. Te vroeg voor mij. We hebben net vakantie. Onze 

        zomervakantie.

We zwemmen en zitten buiten in de zon. Pippi zwemt voor het eerst in een Zweeds meertje. Ik zwem niet. Koud water en ……… nou ja, inside joke. Laten we het daar maar op houden. We verbranden een beetje. De barbecue rookt met worsten van de Lidl. Het bier is uit Nederland, maar lekker koud.

Dat is toch zomervakantie.

Pippi heeft overigens wel een eervolle vermelding verdiend. Ze reist probleemloos met ons mee. Geeft onderweg geen kick(slaapt) en eenmaal op de camping vermaakt ze zich met ons of met haar speeltjes. Daarbij is Renate heel actief in het uitlaten. Gaat mooi.

Morgen niks. Zon, meer en strand. 

Die brugge

En bej die brugge eenmoal over, dan bej zowat weer thuus.

Dat zingt Daniël Lohues, als hij uit het westen, de IJssel oversteekt. Richting Drenthe.

Bij ons is dat anders. Door de jaren heen is dat gevoel het sterkst op de Øresundbron. De weg naar Zweden. Van huus, noar huus. Een beetje……….

Met de zon op de voorruit rijden we over de parelende zee, Zweden binnen. In de bus. In de camper.

Er zijn een paar dingen waar ik heel trots op ben. Mijn HEAO diploma. Ons huis. Mijn lieve vrouw en de kinderen, beiden lopende projecten. En dat ik nu met een camper Zweden binnenrijdt. Helemaal na een periode van wat milde tegenslag en gedoe. 

Een mooie mijlpaal.

De actualiteit dan maar? Vrijdag vertrokken. Uiteindelijk in Middelfart belandt. Voor op de planning en onverstandig te ver door gereden. Vroeg naar bed.

Een file vandaag voorkomt een fatsoenlijke aankomsttijd.

We zijn in Ullared bij de Gekas. Daar hoef ik verder niks over te schrijven.

We ploffen in de campingstoel. De zon schijnt en we drinken een borrel.

Wie bint die brugge over………..Vakantie!

Zinnetjes

Veel mensen vragen het me nog. Dat is fijn. Dat helpt. Dat er aan je gedacht wordt. Dat je er bent. Dat mensen waarvan je het helemaal niet verwacht om je geven.

Het gaat goed. 

Ik kan weer lekker de trap op rennen als het dakraam openstaat en er een bui over trekt. Ik loop op een normaal tempo naar de garages als ik Renate in de ochtend uitzwaai. Ik kan al bijna 4 kilometer wandelen met de hond door het Nijrees. Het verschil met 1,5 week geleden is bizar. Lucht. Geen pijn. Bewegen. 

De energie is terug. Er is meer terug dan ik voor de tijd besefte. Blijkbaar pas je je vrij snel aan aan je lichamelijke (on)mogelijkheden.

Ik slaap overdag nog steeds 2 keer en moet mijn rust nemen. Maar matigen is niet mijn sterkste kant.

De medicatie doet wel zijn werk geloof ik. Ik heb een heel regiment aan tabletten. Voor het leven. Er is me herhaaldelijk op het hart(!) gedrukt, door Martin en de cardioloog dat ik die punctueel moet slikken. Je wilt niet dat de reserve onderdelen gaan afstoten of dichtslibben.

Martin. Iedere operatiekamer, verpleegafdeling, ambulance of behandelkamer, heeft wel een oude rot in het vak. Zo iemand die alles al heeft gezien en zijn werk nog steeds met passie en geestdrift doet. Martin bracht me, na de behandeling, terug naar de CIC. Hij assisteerde met hetzelfde gemak de cardioloog tijdens de behandeling. In zijn loden schort en zijn stoppelbaard. Jammer dat je deze mensen nooit weer ziet of kunt bedanken. Hetzelfde geldt voor de verplegende dames op de CIC. Misschien moet ik nog even een kaartje sturen. Dankbaarheid komt in vele vormen. Dat zullen ze vast wel snappen.

Ik ga binnenkort deelnemen aan hartrevalidatie. En dat is nodig. Ik ben nog bang. Er zitten stents bij mijn hart. Ik vind dat eng. Ik wil namelijk nog een paar jaar. Ik kreeg deze week de serienummers opgestuurd van die dingen. Alsof het reserveonderdelen zijn. Alsof je ze kunt nabestellen. 

En die zinnetjes zitten me dwars. “Realiseer je dat je vanaf nu hartpatiënt bent”, “U hebt mazzel gehad, op het juiste moment op deze behandeltafel”, “De dokters noemen dit ook wel een widowmaker ( Wiki )”.

Maar goed. Punt. Plekje geven en door.

Er staat een vakantie voor de deur. Laat, dit jaar. Maar dat was ver voor het gezeik hierboven al zo gepland. Eerst de kinderen op de plek en dan zijn wij aan de beurt. Buiten de schoolvakanties. Buiten het toeristenseizoen, zelfs in Zweden. Die blijven ook steeds meer in eigen land en veroorzaken drukte op populaire plekken. Uiteindelijk een planning die niet slecht uitpakt. 

Anderzijds is het raar dat iedereen straks zijn normale leven weer oppakt en dat wij nog weg gaan. Je bent toch bang dat je wat mist.

Zweden lonkt. Zweden roept. Het is dichterbij dan ooit. Het is 2 jaar geleden. Het is de ultieme afleiding van sores. Als het even lastig is, denk ik gewoon aan de vakantie. Er is groen licht van de behandelende dokters. 

Ik zal foto’s maken en schrijven. 

Take it or leave it.