Zinnetjes

Veel mensen vragen het me nog. Dat is fijn. Dat helpt. Dat er aan je gedacht wordt. Dat je er bent. Dat mensen waarvan je het helemaal niet verwacht om je geven.

Het gaat goed. 

Ik kan weer lekker de trap op rennen als het dakraam openstaat en er een bui over trekt. Ik loop op een normaal tempo naar de garages als ik Renate in de ochtend uitzwaai. Ik kan al bijna 4 kilometer wandelen met de hond door het Nijrees. Het verschil met 1,5 week geleden is bizar. Lucht. Geen pijn. Bewegen. 

De energie is terug. Er is meer terug dan ik voor de tijd besefte. Blijkbaar pas je je vrij snel aan aan je lichamelijke (on)mogelijkheden.

Ik slaap overdag nog steeds 2 keer en moet mijn rust nemen. Maar matigen is niet mijn sterkste kant.

De medicatie doet wel zijn werk geloof ik. Ik heb een heel regiment aan tabletten. Voor het leven. Er is me herhaaldelijk op het hart(!) gedrukt, door Martin en de cardioloog dat ik die punctueel moet slikken. Je wilt niet dat de reserve onderdelen gaan afstoten of dichtslibben.

Martin. Iedere operatiekamer, verpleegafdeling, ambulance of behandelkamer, heeft wel een oude rot in het vak. Zo iemand die alles al heeft gezien en zijn werk nog steeds met passie en geestdrift doet. Martin bracht me, na de behandeling, terug naar de CIC. Hij assisteerde met hetzelfde gemak de cardioloog tijdens de behandeling. In zijn loden schort en zijn stoppelbaard. Jammer dat je deze mensen nooit weer ziet of kunt bedanken. Hetzelfde geldt voor de verplegende dames op de CIC. Misschien moet ik nog even een kaartje sturen. Dankbaarheid komt in vele vormen. Dat zullen ze vast wel snappen.

Ik ga binnenkort deelnemen aan hartrevalidatie. En dat is nodig. Ik ben nog bang. Er zitten stents bij mijn hart. Ik vind dat eng. Ik wil namelijk nog een paar jaar. Ik kreeg deze week de serienummers opgestuurd van die dingen. Alsof het reserveonderdelen zijn. Alsof je ze kunt nabestellen. 

En die zinnetjes zitten me dwars. “Realiseer je dat je vanaf nu hartpatiënt bent”, “U hebt mazzel gehad, op het juiste moment op deze behandeltafel”, “De dokters noemen dit ook wel een widowmaker ( Wiki )”.

Maar goed. Punt. Plekje geven en door.

Er staat een vakantie voor de deur. Laat, dit jaar. Maar dat was ver voor het gezeik hierboven al zo gepland. Eerst de kinderen op de plek en dan zijn wij aan de beurt. Buiten de schoolvakanties. Buiten het toeristenseizoen, zelfs in Zweden. Die blijven ook steeds meer in eigen land en veroorzaken drukte op populaire plekken. Uiteindelijk een planning die niet slecht uitpakt. 

Anderzijds is het raar dat iedereen straks zijn normale leven weer oppakt en dat wij nog weg gaan. Je bent toch bang dat je wat mist.

Zweden lonkt. Zweden roept. Het is dichterbij dan ooit. Het is 2 jaar geleden. Het is de ultieme afleiding van sores. Als het even lastig is, denk ik gewoon aan de vakantie. Er is groen licht van de behandelende dokters. 

Ik zal foto’s maken en schrijven. 

Take it or leave it.