Teamlabs en Imperial Palace East Gardens

De wekker klinkt al rond kwart voor 8. Om 10 uur moeten we bij Teamlabs Planets zijn in het havendistrict van Tokyo. Een museum waarbij het de bedoeling is dat je onderdeel wordt van het kunstwerk. We zijn keurig op tijd en om 10 voor 10 trekken we de schoenen en de sokken uit om onze intrede te doen in de Japanse manier van kunst. 

Gelukkig heb ik goed geslapen, op die aardbeving van vannacht na. Rond half 2 schudt het hele gebouw zo'n 15 seconden. Niet genoeg om de rest te wekken. Genoeg om mij te laten afvragen wat je meeneemt als het echt fout gaat. Een lichte paniek maakt zich meester van me. Als snel dommel ik weer in.

Eenmaal in Teamlabs lopen we op blote voeten door zwarte gangen en over kussens en ander materiaal.

Het eerste artwork bestaat uit een zaal met spiegels aan de wanden, vloer en plafond. Gevuld met ledsticks van plafond tot vloer die allerlei effecten maken. Ik kan het ook niet anders uitleggen. Bizarre ervaring die nog lang blijft hangen. Ik ga ze verder ook niet allemaal beschrijven. We lopen door een ruimte met grote ballen. We staan kniediep in het water met rare verlichting en uiteindelijk in een soort dome waarop verlichting wordt geprojecteerd. Na een paar minuutjes beweegt alles en ga ik er alvast uit om mijn maaginhoud te sparen. Maar asteblieft, wat zit dit goed in elkaar. Wat is dit anders. Wie bedenkt dit!

We sluiten af in The Garden waar een hele hoop orchideeën aan touwtjes op en neer bewegen. Vol in bloei met heel veel kleuren. 

We trekken de schoenen weer aan en lopen 750 meter naar de vismarkt. Om er daar achter te komen dat die op woensdag gesloten is. Metro terug naar het centrum (heeft Tokyo een centrum?) en dan wandelen we een eind door de keizerlijke tuinen. Opnieuw is het warm en vochtig. Tijd voor de koelte van de kamer. Even bijtanken.

Eten! Sushiro. Zo’n lopende band sushi restaurant. Daar is het zoals voorspelt wel druk en moeten we een half uurtje wachten. En dan begint het avontuur. Bestellen via de Ipad. Bier, cola, sushi, dashi, nigiri, tempura, ijs en toetjes. Heerlijk gegeten.

Waarschijnlijk geen top sushi maar het avontuur was er niet minder om.

Morgen met de metro en dan met de bus naar Fujiyoshida. Of hoe dat dorpje ook in hemelsnaam mag heten. Als ik mijn telefoon verlies komen we nooit meer ergens in Japan, laat staan ooit weer thuis. Daarover later meer.

De eerste foto's

Leuk dat Blogger, maar foto's gaat nog niet vanzelf. Hierbij de eersten.

 

Asakusa Area

We hebben het gerekt tot 10 uur in de avond. Om een beetje om die jetlag heen te lopen. Daarna sliepen we allemaal vrij vlot. De één tot 1 uur een andere bofkont tot een uur of 4. Daarna was het gewoel niet van de lucht. Een brutaaltje probeerde te lezen met een lampje. Dat werd al snel verboden.

En toch schrikken we collectief wakker om half 10. Beetje uitbrakken en dan zijn we al snel in de 7/11. Of was het een Lawson. Voor sandwiches met ei, tonijn, kaas en ham. Of met slagroom en fruit. Geen combinatie? De combinatie. 

Wat icecoffee, wat sap en water en dan kan de dag beginnen.

Vandaag zitten we in het Asakusa district. Waar de grootste tempel van Tokyo staat Senso-ji. En waar we naar Kapabashistreet gaan. Het kookdistrict van Tokyo.

Aan de voet van de tempel lopen we via Nakamise-doristreet naar de tempel. Ja. Het is hier druk. Maar eigenlijk alleen bij de tempel. Maar niet te druk. Alles te zien. We draaien aan een trommel voor goed geluk. Uit de trommel komt dan een stokje met nummer. Dat nummer correspondeert met een vakje met een papiertje. Dat is je voorspelling. Mocht het een slechte voorspelling zijn dan mag je hem aan een rek knopen. 

We gooien wat muntjes bij het altaar en nemen een momentje voor onszelf.

Dan lopen we naar Kapabashi. Eén lange straat met alleen winkels met kookgerei. Alles is best betaalbaar maar de messen lopen een beetje uit de bocht. Die Japanners zijn niet gek.

We zijn al redelijk gaar van alle indrukken en de warmte en we gaan even naar het hotel. Vanavond nog een attractie.

De Tokyo Tower. Het Japanse alternatief voor de Eiffeltoren. In juni hebben we kaartjes gekocht en vanavond om 1900 uur mogen we naar de top.

We komen aan met licht en vertrekken met het donker en de verlichte stad onder ons. Die planning kon niet beter. 

We eten Tonkatsu met rijst en misosoep. Caine heeft een flink bord curry met Tonkasu.

We halen koud bier bij de Lawson en hangen nog wat op de kamer. Dan gaan de luikjes al snel dicht.

Opnieuw zal ik niet alles geschreven hebben. Het is veel. Heel veel. Het is groot, luid, kleurig, druk, warm. Het is onbegrijpelijk enorm. Maar erg leuk. Een verrijking.

Van Schiphol tot Shibuya

We zitten boven de Zwarte Zee als ik dit stukje typ. Alle spanning is er nu wel een beetje vanaf. De zaterdag, inpakken. De nacht, slapen. En de  rit naar Schiphol gingen geruisloos. Mijn papa en de papa van Caine waren onze taxichauffeurs.

Eenmaal op Schiphol verliep het zo mogelijk nog makkelijker. De computer van de KLM was, toen we de tickets kochten aan de haal gegaan met de voornaam van Caine. Geen spatie, geen streepje, geen puntjes op de i. Ik was daar 3 keer met de KLM over aan het chatten geweest. En steeds verzekerde men mij dat het in orde was. Maar toch…..

Op Schiphol keek niemand er van op. Inchecken hadden we thuis al gedaan. Bagage in de self-service. Kopje koffie. Vliegen.

Boven de Zwarte Zee nu. Ten zuiden van De Krim. Toch spannend.

We vliegen over de Kaukasus, over de grens tussen China en  Mongolië. Dan naar het zuiden over Peking en dan naar Seoul. Over de Japanse zee en dan zien we Japan voor het eerst.

De nacht valt al heel vroeg boven Kazachstan. Om 1900 uur Nederlandse tijd. Maar hij is goed donker. Ik verwar het lampje op de wingtip met de maan. Het rode schijnsel op de vleugel komt van de lamp boven op de kist. Ik probeer zoveel mogelijk te slapen. Maar zo rond 2400 uur(NL tijd) komt de zon al weer aan de hemel. Gelukkig zijn de raampjes verduisterd en dommel ik nog wat.

Een uurtje voor de landing ontbijten we en dan wordt de landing ingezet.

Straks Tokyo…….

We zitten op de kamer als ik dit stukje typ. En geen idee waar ik moet beginnen.

Vandaag! Tokyo. Alles gaat goed. Even wat vertraging bij de douane als we met zijn allen uit die Boeing komen rollen. Geld halen, check. Suica kaart, check. De juiste trein vinden na enig advies van vriendelijke mensen, check. Om 14.00 uur plaatselijke tijd checken we in in het hotel. Nou, hotel? Kamer. We slapen even een gat in de middag. De reis, de stress, de warmte, oh god die warmte, hebben hun tol geeist. De trein en metro hebben airconditioning maar bij het uitstappen wordt het je de eerste keer toch even licht in het hoofd. 38 vochtige graden op de teller!

En toch staan we rond 1800 uur midden op Shibuya crossing! Winkels, eten, drinken, een rooftop garden die uitkijkt over de stad. Don Quijote, een soort Gekas maar dan met 7 verdiepingen. Kleur, licht, lawaai, reclame, muziek, mensen, heel veel mensen!

Het is gelukt. We zijn in Tokyo, Japan.

Ik laat vast dingen weg. En het is niet het hele verhaal maar de jetlag hakt er flink in. We gaan zo slapen.

Aftellen

Aftellen. Beangstigend hard aftellen. Tot zondag 28 juli 2024. Want dan gaan we al. Wat een jaar geleden geleden nog een appje was, is nu een reisplan met vlucht, hotels, appartementen, auto en planningen per stad.

Elke dag gebeurt er wel iets. E-sim uitzoeken. Powerbank aanschaffen. Een wereld stekker.  Apps downloaden die we nodig gaan hebben. Klook, Papago, Airalo, Revolut en JRpass.

Shirtjes en broeken bij de Decathlon. Dun en licht in verband met de warmte en de vochtigheidsgraad.

Dat Tokyo begin ik op de kaart al aardig te doorgronden. Ik ken al wat metrolijnen uit mijn hoofd. De plattegrond vormt zich een beetje. Nogmaals een shout-out naar Chris Broad op Youtube. 

Mijn internationale rijbewijs was ik na een paar dagen al kwijt. Bizar. Gebeurt me nooit. Een nieuwe is snel geregeld bij de ANWB. De apotheek levert binnen 5 minuten een medicijnen paspoort.

Nog 4 weken en dan gaan we al. Ik heb er niet zozeer heel veel zin in. Ik vind het heel spannend. Ik geloof niet dat dit een ontspannen vakantie wordt. Dit wordt een regelrecht avontuur waarbij ons weinig tot niets kan overkomen.  En dan heb ik er op een andere manier heel veel zin in. In de lichtreclame op Shibuya, het dakterras met uitzicht op Mt.Fuji, onze kamers in Osaka, de auto in Kyoto, de bergen in Takayama en de laatste dagen shoppen op Kapabashistreet in Tokyo. Wij gaan hier niet vertrekken zonder een handcrafted Santoku, Deba, Gyoto of een Sujihiki mes.

Er zijn is voldoende. Japan. Land of the rising sun.