We zitten boven de Zwarte Zee als ik dit stukje typ. Alle spanning is er nu wel een beetje vanaf. De zaterdag, inpakken. De nacht, slapen. En de rit naar Schiphol gingen geruisloos. Mijn papa en de papa van Caine waren onze taxichauffeurs.
Eenmaal op Schiphol verliep het zo mogelijk nog makkelijker. De computer van de KLM was, toen we de tickets kochten aan de haal gegaan met de voornaam van Caine. Geen spatie, geen streepje, geen puntjes op de i. Ik was daar 3 keer met de KLM over aan het chatten geweest. En steeds verzekerde men mij dat het in orde was. Maar toch…..
Op Schiphol keek niemand er van op. Inchecken hadden we thuis al gedaan. Bagage in de self-service. Kopje koffie. Vliegen.
Boven de Zwarte Zee nu. Ten zuiden van De Krim. Toch spannend.
We vliegen over de Kaukasus, over de grens tussen China en Mongolië. Dan naar het zuiden over Peking en dan naar Seoul. Over de Japanse zee en dan zien we Japan voor het eerst.
De nacht valt al heel vroeg boven Kazachstan. Om 1900 uur Nederlandse tijd. Maar hij is goed donker. Ik verwar het lampje op de wingtip met de maan. Het rode schijnsel op de vleugel komt van de lamp boven op de kist. Ik probeer zoveel mogelijk te slapen. Maar zo rond 2400 uur(NL tijd) komt de zon al weer aan de hemel. Gelukkig zijn de raampjes verduisterd en dommel ik nog wat.
Een uurtje voor de landing ontbijten we en dan wordt de landing ingezet.
Straks Tokyo…….
We zitten op de kamer als ik dit stukje typ. En geen idee waar ik moet beginnen.
Vandaag! Tokyo. Alles gaat goed. Even wat vertraging bij de douane als we met zijn allen uit die Boeing komen rollen. Geld halen, check. Suica kaart, check. De juiste trein vinden na enig advies van vriendelijke mensen, check. Om 14.00 uur plaatselijke tijd checken we in in het hotel. Nou, hotel? Kamer. We slapen even een gat in de middag. De reis, de stress, de warmte, oh god die warmte, hebben hun tol geeist. De trein en metro hebben airconditioning maar bij het uitstappen wordt het je de eerste keer toch even licht in het hoofd. 38 vochtige graden op de teller!
En toch staan we rond 1800 uur midden op Shibuya crossing! Winkels, eten, drinken, een rooftop garden die uitkijkt over de stad. Don Quijote, een soort Gekas maar dan met 7 verdiepingen. Kleur, licht, lawaai, reclame, muziek, mensen, heel veel mensen!
Het is gelukt. We zijn in Tokyo, Japan.
Ik laat vast dingen weg. En het is niet het hele verhaal maar de jetlag hakt er flink in. We gaan zo slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten