Kerst en de kater......

Had ik jullie al fijne Kerstdagen gewenst? Niet hier hè?

Een korte verhaaltje dan maar:

Dat je na het Kerstdiner roept: Nou, dat viel hartstikke mee! En dat er dan nog een dag te gaan is.

Niet de  meest briljante openingszin. Brei dat maar eens weer recht. En toch, toch waren de Kerstdagen gewoon goed. Gezellig!

Tuurlijk, veel te veel en te lang over nagedacht, briefjes gemaakt, briefjes aangepast, supermarkten en groothandels bezocht, de planning zoemt ook ’s nachts door je hoofd, planning weer aangepast……..

De reclame laat je geloven dat een Kerst zonder stress bestaat. Zal wel, maar de stress sluimert en komt pas aan de oppervlakte als het klaar is. Hij openbaart zich dan in de vorm van opluchting. Opluchting dat niks bedorven was en dat fabrikanten zich aan de afspraken op de verpakking hielden. Opluchting dat niemand de dis verlaat met een buikloop of kokneigingen. Opluchting dat er duimen worden opgestoken, dat de opmaak mooi was en de smaak goed. Opluchting omdat de rommel meevalt.

2^e Kerstdag was ook relaxed. Familie en dan de teppan yaki met z’n vieren. Het hele huis stinkt ernaar.

Toch onbedoeld dat gesprek over de sport en de rol die het heeft in ons leven.  Goed uitgekomen.  Trots! Morgen weer trainen, Anna en Sven, elke dag, je moet het maar kunnen! Maandag weer alle 4. Op naar het NK en alle andere avonturen.

 Oud en Nieuw…………en dan 2015. 2014 was in veel opzichten goed maar voor mij persoonlijk een dieptepunt. Wat ik ervan heb geleerd? Misschien ontdek ik dat in 2015.

Ik hoop dat jullie allemaal net zulke goede dagen hebben gehad als wij!

Allemaal een mooi uiteinde en een gezond begin met een matige kater!!

Reisverhaal 2

Ssst, stil eens, fluistert Anna. Wat dan, Vraag ik. Niks! Hoezo niks? Gewoon niks, stilte.

Ze heeft gelijk. Je hoort hier niks. Het is stil.

Onze kano glijdt door het water terwijl hij wordt meegevoerd door de stroming. Af en toe een peddel in het water om te sturen.

Vanmorgen zijn we 20 kilometer stroomopwaarts gebracht door de eigenaar van de camping. We varen nu op de Klaralven. De rivier kent zijn oorsprong in Noorwegen aan de voet van een stuwdam.

Met  onze reddingsvesten aan ziet het er wat koddig uit maar onderschat de rivier niet. Het peil staat 3(!) meter hoger dan normaal door de overvloedige regenval en de stroming is stevig.

Aan beide kanten worden we omringt door bossen en we hopen telkens dat een rendier of eland het nodig vindt om te drinken. Gebeurt niet….

Ineens spotten we een bever! We sturen de kano naar de kant en zijn te laat. Weg! Nog even speuren we de oever af. Niks… Ineens zijn er luchtbellen en een klein koppie boven water. Haha!

Zijn grote platte staart klapt op het water, we schrikken ons kapot en Ed verdwijnt weer in het donkere water. Beduusd van de gebeurtenis kijken we elkaar aan om in een daverende lach uit te barsten. Hij had ons goed te pakken.

Terug naar de stilte maar weer, sssssst!

Reisverhaal 1

De Sonfjallet.

Ik rij er graag 1700 kilometer voor. Met zijn allen, met de nodige tussenstops. Steeds dichter naar het doel. Hoe verder de vakantie verstrijkt, des te dichter bij we komen. De Sonfjallet in Zweden.

Een beschermd natuurgebied. Niet met Nederlandse regels omgeven maar wel met voldoende waarborgen dat het gebied blijft zoals het is.

Onderhand hebben we het gebied van 3 kanten bekeken. De indrukwekkende vlaktes, de enorme rotspartijen, de ongerepte natuur en altijd de spanning van mogelijke beren!

Dit natuurgebied herbergt de meest zuidelijk berenpopulatie van Europa.

Laat ik kort de routes beschrijven die naar de top leiden.

De eerste gaat stijl omhoog via een geul waarin vaak nog sneeuwresten liggen. De laatste meters naar de top voltrekken zich in een dichte mist. Dit is niet  de route om het meeste natuurschoon te zien en de route eindigt in een stenenlandschap.

De zuidelijke toegangsweg is wat glooiender. Onderlangs de meest steile gedeelten kijk je uit over onmetelijk vlaktes. Steeds turend in de verte in de hoop wild waar te nemen. Rendieren, berggeiten en beren……….

Tot slot de meest noordelijke opgang. Lastig bereikbaar per auto. Het onderscheid tussen de weg en de vegetatie is door het minimale gebruik vervaagd. De natuur wint altijd….. Eenmaal op de parkeerplaats steil omhoog tot boven de boomgrens. Hier laten we ook de muggen achter ons.

Het enige wat je dan nog te doen staat is nog 5 kilometer doorlopen, een berghut opzoeken en

in alle stilte genieten van het uitzicht.

Huilie huilie......

"Met kerst ben ik alleen " zong een bekende volkszanger ooit eens. Ik ben geen fan maar ik moet er vanavond soms aan denken.

Op pakjesavond ben ik alleen. Nou ja, alleen? Ik heb Duvel........haha.

De rest van het gezin zit in f*cking Brussel en ik zit heel trots thuis. Anna en Sven mogen allebei meedoen aan het Indoor Brussel en al doet de naam anders vermoeden, het is wel een toernooitje hoor! Vergelijkbaar met een Open toernooi qua deelnemersveld. Zag in de poule van Sven zelfs iemand uit Egypte.

Vorig jaar ben ik mee geweest en daar heb ik over geschreven op dit blog. Broeierige zaal met heel veel nationaliteiten, spanning, niet parkeren of tegen smeergeld, schapenkoppen aan de grill en een omslachtige espresso.....

Dit jaar mag ik overslaan. Ik maak de zuurkool voor zondag. Daarnaast maak ik het huis aan kant, heb ik sleuteldienst bij de sportschool (dat vind ik een hele eer!) en ga ik wellicht nog even naar de IIpsa om het NK judo voor teams onder de 18 te bekijken. Anna en Sven zijn namelijk niet de enige sporters in de familie die op hoog niveau meedoen. Koen maakt deel uit van een deelnemend team en hij verdiend support! Ook zo'n gast die samen met zijn broer, Jop, leeft voor een sport.

Mijn eigen vader en moeder zitten in Antwerpen en nemen de moeite om zaterdag naar Brussel te gaan om de kleinkinderen te aanschouwen. Lief van opa en oma!!

Ongetwijfeld volgt er nog een verslag uit de tweede hand op zondag of zo.

Voor nu.......slapen en morgen trainen!!