Weet iemand waar Moldavië ligt?

Tuurlijk. Google maps. Tussen Roemenië en Oekraïne.

Het Spaans Open blijkt qua planning toch niet mogelijk. Als alternatief naar Moldavië. Een G1 toernooi. En Sven mag mee. Samen met 2 clubgenoten. Vliegen. Spannend. In april gaat het gebeuren. Goed contact met school geeft medewerking en Sven doet goed zijn best. Ik hou jullie op de hoogte.

Met mijn arm gaat het voorspoedig. Ik kan werken en heb goede oefeningen van de fysio. Fysio is a bitch. Pijn. Maar dat moet ook wel. Alles is ontwricht. Spieren, pezen en gewrichten. Ik heb nog een beetje angst om alles weer te gebruiken maar de chirurg heeft me bevestigd dat alles er mooi in zit en dat het er goed uit ziet. De hechtingen zijn verwijderd.

Maar slapen dat ik kan! Zelfs overdag. Na het werk. Op de bank. Pfoeh!

Nog een paar weken en ik mag belast gaan oefenen. Hopelijk kan ik dan weer snel achter het stuur. Lopend naar het werk is oké voor de lijn maar langere afstanden zijn lastig en ik heb vaker dan ik wil een taxi nodig. Iedereen doet dat met liefde maar ik kijk uit naar de tijd dat ik het weer zelf kan. Dat geldt ook voor het dicht doen van mijn broek en het afdrogen na de douche… Gelukkig heb ik een hele lieve vrouw en kinderen.

De tuin wacht en de boot vraagt aandacht. Vooruitkijken, maar alles ligt stil op dit moment.

Morgen heeft Anna een districtsfinale springen! Go, go, go. In Nunspeet.

Het is lente!!!!

foto: 6 schroeven en een pin......... Waterdicht bewijs..........

Het hele verhaal dan maar?

Na 2 prachtige afdalingen met de kinderen gaan we koffie drinken. We klikken de ski’s weer onder en besluiten naar het funpark te skiën. Een klein stukje ongeprepareerd en een bospaadje. Op een onbeduidend bultje kom ik toch vrij hard ten val en zie mijn linker arm, bewegingloos, onder me slingeren. Dit is foute boel. Ik roep de kinderen om hulp en draag Sven op om hulp te halen. Anna moet me wakker houden. Door de pijn ben ik bang om weg te vallen. Ik lig op mijn rug in de sneeuw.

Al snel komen er 2 Franse jongens die vragen of ik hulp nodig heb. Ze zetten de piste af en de  banaan is er snel. Hun vader is een arts en onderzoekt me kort. Vriendelijke kerel. We besluiten dat de helikopter moet komen. De noodarts vraagt wat er aan de hand is en legt een infuus aan. Goed spul. Ik zie de helikopter nooit en wordt wakker op de röntgenafdeling in St. Johann. Sven heeft alles gefilmd met zijn Gopro.

Als ik wakker wordt zijn mijn schoenen uitgedaan, de helm en bril is af en een Oostenrijkse schaar heeft mijn jas om me weggeknipt.

De foto’s laten een vervelende breuk zien. Inpakken met gips en naar de caravan. Alarmcentrale gebeld voor repatriëring van de caravan en op zondag een vervelende rit naar huis.

Renate maakt direct een afspraak bij de traumachirurgie in Almelo. Dan is dat al geregeld.

Maandag naar de chirurg in Almelo en foto’s maken. Een vervelende mededeling. De chirurg durft nog niet aan de slag. Hij vermoedt een aantal breuken in de kop van het bot die eerst in kaart moeten worden gebracht middels een CT-scan. Die wordt dinsdag gemaakt.

De chirurg had gelijk. Ik schrik me een hoedje van de scan. Tot boven in de kop van het bot lopen meerdere breuken.

Door de gecompliceerde reparatie besluiten ze de operatie met 2 chirurgen uit te voeren. Meer ervaring, sneller en 4 ogen zien meer dan 2. De pin die in het bot gaat vanuit de schouder komt uit Zwitserland en met schroeven wordt de kop gereconstrueerd. Ongeveer 2 uurtjes op de tafel. “Het wordt een relatief zware operatie…….”

Op maandag is het dan zover. Uiteindelijk later dan gepland ben ik aan de beurt. Eerst een zogenaamd block op de arm. Dat doet enorm pijn, maar het werkt wel. De arm is nu 16 uur verdoofd en dan narcose.

Na 2,5 uur zijn de heren tevreden en mag ik uitslapen. Een klein technisch probleem tijdens de operatie leidt tot een gebroken schroef maar brengt verder geen complicaties met zich mee.

Het block verdwijnt langzaam en de eerste nacht heb ik echt pijn. Een injectie in mijn been helpt een beetje.

Als dinsdag middag de koorts is gezakt mag ik naar huis. Daar slaap ik mijn roes uit.

Veel bezoek en lieve berichtjes. Ik ben heel blij dat het achter de rug is. Vrijdag de eerste fysio.

Nu revalideren en 6 weken onbelast. Zaterdag na 2 weken weer gedouched. Heerlijk. 

Maandag maar eens koffie drinken op het werk en weer aan de slag.

Nog soms pijn maar het herstel gaat heel snel. Alleen nog geen gevoel in de duim…..

Tot slot.

Ik ben enorm onder de indruk van de professionaliteit, vriendelijkheid en behulpzaamheid van alle mensen die me hebben geholpen. De Bergrettung, de helikopterbemanning, de ziekenhuismedewerkers in St. Johann, de alarmcentrale en vooral de 2 chirurgen, anesthesisten en verplegers in Almelo. Dat kon niet beter.

Ik schrijf het toch op. Een keer iets breken kan gebeuren maar de ernst van het letsel zit me nog niet lekker.

Over ongeluk en kleine hoekjes......

Mijn eerste herinnering van wintersport is een vreemde. We zouden in de krokusvakantie naar Kopenhagen. Daar blijkt het erg slecht weer te zijn. Regen, sneeuw, wind enz. Mijn vader en moeder besluiten dat dit niet doorgaat. We gaan lekker naar Duitsland. De Harz. In februari. Little did they know!

Eenmaal op de camping blijkt daar een pak sneeuw te liggen en na een korte wandeling belanden we op een vlakte met sneeuw waarop mensen met speciale schoenen op lange latten naar beneden glijden. Dit is eind jaren 70 en echt veel herinnering heb ik er niet aan. Het schijnt dat we het koud hebben gehad in de caravan….Vast erg gezellig geweest.

Ik denk dat het virus toen is overgeslagen. Wintersport!

Het jaar erop gaan we naar Sauerland. Pa heeft langlaufers geleend van een vriend en daar maken we heel veel meters op. Hoe harder, hoe beter en na een afdaling door een weiland, met een stukje vangrail aan het eind, nemen pa en ma het besluit dat we echte ski’s gaan huren.

Eerst voor mijn broer en mij. Ja, maar hoe dan?

Gewoon in Elpe een stukje naar boven lopen, ski’s onder en glijden. Drama, vallen en opstaan en uiteindelijk een kabellift opgezocht. Altenfeld als ik me goed herinner. Puntenkaartje van een paar marken. In de middag overbodig omdat de boer die kaartjes verkocht dan je beste vriend was, mede door zijn eigen gluhwein!

De caravan staat soms 3 maanden in Sauerland. Elk weekend skiën.

Daarna nog heel veel ski avonturen beleefd. Op de kop in Ramsbeck, snoeihard van de Sonnenberg, 1 geweldige ijsplaat en dat ene skigebied dat uitkeek op de Oost-Duitse spionageberg, Brockenblick. Heel af en toe de langlaufers nog onder. 

Een skigebied in de Harz waar je alleen kunt komen met een busje. Fucking steil! Schulenberg! Hoe mijn Pa het altijd heeft gevonden zonder internet is me een raadsel.

Op de kunstskibaan op Het Hulsbeek haal ik, met mijn te grote ego, mijn hele been en broek open. Back to reality.

Op de kunstskibaan in Drenthe, ’t Kuierpattien, komen we een folder tegen van de Steinplatte. In ‘84 gaan we voor de eerste keer. Pa en ma kunnen dan ook al skiën. Wat een mooie tijd. 3 kwartier wachten voor de sleeplift. 1 kwartier staan en dan naar beneden in 5 minuten. Brood bij de auto en veel familie. Wat een contrast met tegenwoordig. Stoelverwarming, geen wachttijden en bij slecht weer een kap over de stoeltjes.

Andere gebieden in Oostenrijk doen we ook aan. In Kuhtai met neef Bas aan de top van een mega lange en steile bugelpiste doen we 7 kleuren. We komen er wel! Ook de Axamer Lizum wordt bijgeschreven op de lijst.

Uiteindelijk belanden we in Trisyl, Noorwegen. Wat een gaaf gebied. -20 en dan skiën. Mooie herinneringen.

Onze thuisbasis wordt Waidring. We verkennen andere gebieden. Ik ben verliefd op Fieberbrunn. The black side of the sun! Wat lastiger dan Waidring. Uitputtend voor een hele week. Elmau is ook gaaf en Kitzbuhl brengt altijd wat het beloofd. Spektakel.

De kinderen gaan op les.  Jong. 3,5 jaar en 4….Mooiste ervaring ooit. 2 van die kleine, zingende dreumessen achter je. Al veel te vroeg mee over de bugelpiste. Ik maak bugelpiste diploma’s. Lachen.

Geen onnodige risico’s hoor. Dat past niet zo bij me. Samen met Wilco gaan ze al vlot naar beneden. Als ze vallen en glijden grijpen we ze bij de capuchon….

Waidring dus. Perfect onderhouden pistes, altijd innovatie, nieuwe liften en we weten er de weg.

Lange inleiding, ofnie……

Meer dan 30 jaar ervaring. Niet om op te scheppen. 30 jaar is maar 30 weken ervaring. De gemiddelde Duitse of Oostenrijkse tiener heeft meer op de latten gestaan. Ik heb wel altijd de wens gehad om het goed te doen, letten op je techniek, is het “mooi”, is het gecontroleerd.

En toen begon dat geouwehoer met carven. Oke, da kan ik ook…..Handje in de sneeuw.

Snowboarden werd een mislukking. Een keer geprobeerd, 4 ribben naar de kl*ten en gestopt.

En dan is het vrijdag. Ik pak met de kids 2 keer de bugelpiste. Hart in de keel, adrenaline. Steil, geen fouten maken en genieten en trots zijn. De Gopro van Sven geeft een mooi beeld. Feilloos naar beneden. Koffie drinken en door.

Afijn. Dit verhaal eindigt met een bultje, helicoptervlucht, een crapy terugreis, alarmcentrale, een pin uit Zwitserland en 2 chirurgen.

This time I messed up BIG! (ik heb't good verknooid)

Maandag onder het mes en volgend jaar weer op de latten. Kijken of we weer de 100km/h kunnen doorbreken. Fieberbrunn en heel veel zwarte pistes.

I’m not giving up!

Zo, ik ben het weer kwijt……