Mijn eerste herinnering van wintersport is een vreemde. We
zouden in de krokusvakantie naar Kopenhagen. Daar blijkt het erg slecht weer te
zijn. Regen, sneeuw, wind enz. Mijn vader en moeder besluiten dat dit niet
doorgaat. We gaan lekker naar Duitsland. De Harz. In februari. Little did they
know!
Eenmaal op de camping blijkt daar een pak sneeuw te liggen
en na een korte wandeling belanden we op een vlakte met sneeuw waarop mensen
met speciale schoenen op lange latten naar beneden glijden. Dit is eind jaren
70 en echt veel herinnering heb ik er niet aan. Het schijnt dat we het koud
hebben gehad in de caravan….Vast erg gezellig geweest.
Ik denk dat het virus toen is overgeslagen. Wintersport!
Het jaar erop gaan we naar Sauerland. Pa heeft langlaufers
geleend van een vriend en daar maken we heel veel meters op. Hoe harder, hoe
beter en na een afdaling door een weiland, met een stukje vangrail aan het
eind, nemen pa en ma het besluit dat we echte ski’s gaan huren.
Eerst voor mijn broer en mij. Ja, maar hoe dan?
Gewoon in Elpe een stukje naar boven lopen, ski’s onder en
glijden. Drama, vallen en opstaan en uiteindelijk een kabellift opgezocht. Altenfeld
als ik me goed herinner. Puntenkaartje van een paar marken. In de middag
overbodig omdat de boer die kaartjes verkocht dan je beste vriend was, mede
door zijn eigen gluhwein!
De caravan staat soms 3 maanden in Sauerland. Elk weekend skiën.
Daarna nog heel veel ski avonturen beleefd. Op de kop in
Ramsbeck, snoeihard van de Sonnenberg, 1 geweldige ijsplaat en dat ene
skigebied dat uitkeek op de Oost-Duitse spionageberg, Brockenblick. Heel af en
toe de langlaufers nog onder.
Een skigebied in de Harz waar je alleen kunt komen met een
busje. Fucking steil! Schulenberg! Hoe mijn Pa het altijd heeft gevonden zonder
internet is me een raadsel.
Op de kunstskibaan op Het Hulsbeek haal ik, met mijn te
grote ego, mijn hele been en broek open. Back to reality.
Op de kunstskibaan in Drenthe, ’t Kuierpattien, komen we een
folder tegen van de Steinplatte. In ‘84 gaan we voor de eerste keer. Pa en ma
kunnen dan ook al skiën. Wat een mooie tijd. 3 kwartier wachten voor de
sleeplift. 1 kwartier staan en dan naar beneden in 5 minuten. Brood bij de auto
en veel familie. Wat een contrast met tegenwoordig. Stoelverwarming, geen
wachttijden en bij slecht weer een kap over de stoeltjes.
Andere gebieden in Oostenrijk doen we ook aan. In Kuhtai met
neef Bas aan de top van een mega lange en steile bugelpiste doen we 7 kleuren.
We komen er wel! Ook de Axamer Lizum wordt bijgeschreven op de lijst.
Uiteindelijk belanden we in Trisyl, Noorwegen. Wat een gaaf
gebied. -20 en dan skiën. Mooie herinneringen.
Onze thuisbasis wordt Waidring. We verkennen andere
gebieden. Ik ben verliefd op Fieberbrunn. The black side of the sun! Wat lastiger dan Waidring. Uitputtend
voor een hele week. Elmau is ook gaaf en Kitzbuhl brengt altijd wat het beloofd.
Spektakel.
De kinderen gaan op les.
Jong. 3,5 jaar en 4….Mooiste ervaring ooit. 2 van die kleine, zingende
dreumessen achter je. Al veel te vroeg mee over de bugelpiste. Ik maak bugelpiste
diploma’s. Lachen.
Geen onnodige risico’s hoor. Dat past niet zo bij me. Samen
met Wilco gaan ze al vlot naar beneden. Als ze vallen en glijden grijpen we ze
bij de capuchon….
Waidring dus. Perfect onderhouden pistes, altijd innovatie,
nieuwe liften en we weten er de weg.
Lange inleiding, ofnie……
Meer dan 30 jaar ervaring. Niet om op te scheppen. 30 jaar
is maar 30 weken ervaring. De gemiddelde Duitse of Oostenrijkse tiener heeft
meer op de latten gestaan. Ik heb wel altijd de wens gehad om het goed te doen,
letten op je techniek, is het “mooi”, is het gecontroleerd.
En toen begon dat geouwehoer met carven. Oke, da kan ik ook…..Handje
in de sneeuw.
Snowboarden werd een mislukking. Een keer geprobeerd, 4
ribben naar de kl*ten en gestopt.
En dan is het vrijdag. Ik pak met de kids 2 keer de
bugelpiste. Hart in de keel, adrenaline. Steil, geen fouten maken en genieten
en trots zijn. De Gopro van Sven geeft een mooi beeld. Feilloos naar beneden.
Koffie drinken en door.
Afijn. Dit verhaal eindigt met een bultje, helicoptervlucht,
een crapy terugreis, alarmcentrale, een pin uit Zwitserland en 2 chirurgen.
This time I
messed up BIG! (ik heb't good verknooid)
Maandag onder het mes en volgend jaar weer op de latten. Kijken
of we weer de 100km/h kunnen doorbreken. Fieberbrunn en heel veel zwarte
pistes.
I’m not giving up!
Zo, ik ben het weer kwijt……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten