Na 2 prachtige afdalingen met de kinderen gaan we koffie
drinken. We klikken de ski’s weer onder en besluiten naar het funpark te skiën.
Een klein stukje ongeprepareerd en een bospaadje. Op een onbeduidend bultje kom
ik toch vrij hard ten val en zie mijn linker arm, bewegingloos, onder me
slingeren. Dit is foute boel. Ik roep de kinderen om hulp en draag Sven op om
hulp te halen. Anna moet me wakker houden. Door de pijn ben ik bang om weg te
vallen. Ik lig op mijn rug in de sneeuw.
Al snel komen er 2 Franse jongens die vragen of ik hulp
nodig heb. Ze zetten de piste af en de
banaan is er snel. Hun vader is een arts en onderzoekt me kort.
Vriendelijke kerel. We besluiten dat de helikopter moet komen. De noodarts
vraagt wat er aan de hand is en legt een infuus aan. Goed spul. Ik zie de helikopter
nooit en wordt wakker op de röntgenafdeling in St. Johann. Sven heeft alles
gefilmd met zijn Gopro.
Als ik wakker wordt zijn mijn schoenen uitgedaan, de helm en
bril is af en een Oostenrijkse schaar heeft mijn jas om me weggeknipt.
De foto’s laten een vervelende breuk zien. Inpakken met gips
en naar de caravan. Alarmcentrale gebeld voor repatriëring van de caravan en op
zondag een vervelende rit naar huis.
Renate maakt direct een afspraak bij de traumachirurgie in Almelo. Dan is dat al geregeld.
Maandag naar de chirurg in Almelo en foto’s maken. Een
vervelende mededeling. De chirurg durft nog niet aan de slag. Hij vermoedt een
aantal breuken in de kop van het bot die eerst in kaart moeten worden gebracht
middels een CT-scan. Die wordt dinsdag gemaakt.
De chirurg had gelijk. Ik schrik me een hoedje van de scan.
Tot boven in de kop van het bot lopen meerdere breuken.
Door de gecompliceerde reparatie besluiten ze de operatie
met 2 chirurgen uit te voeren. Meer ervaring, sneller en 4 ogen zien meer dan 2. De pin die in het bot gaat vanuit de schouder komt
uit Zwitserland en met schroeven wordt de kop gereconstrueerd. Ongeveer 2
uurtjes op de tafel. “Het wordt een relatief zware operatie…….”
Op maandag is het dan zover. Uiteindelijk later dan gepland
ben ik aan de beurt. Eerst een zogenaamd block op de arm. Dat doet enorm pijn,
maar het werkt wel. De arm is nu 16 uur verdoofd en dan narcose.
Na 2,5 uur zijn de heren tevreden en mag ik uitslapen. Een
klein technisch probleem tijdens de operatie leidt tot een gebroken schroef
maar brengt verder geen complicaties met zich mee.
Het block verdwijnt langzaam en de eerste nacht heb ik echt
pijn. Een injectie in mijn been helpt een beetje.
Als dinsdag middag de koorts is gezakt mag ik naar huis.
Daar slaap ik mijn roes uit.
Veel bezoek en lieve berichtjes. Ik ben heel blij dat het
achter de rug is. Vrijdag de eerste fysio.
Nu revalideren en 6 weken onbelast. Zaterdag na 2 weken weer
gedouched. Heerlijk.
Maandag maar eens koffie drinken op het werk en weer aan de slag.
Nog soms pijn maar het herstel gaat heel snel. Alleen nog
geen gevoel in de duim…..
Tot slot.
Ik ben enorm onder de indruk van de professionaliteit,
vriendelijkheid en behulpzaamheid van alle mensen die me hebben geholpen. De Bergrettung,
de helikopterbemanning, de ziekenhuismedewerkers in St. Johann, de
alarmcentrale en vooral de 2 chirurgen, anesthesisten en verplegers in Almelo. Dat
kon niet beter.
Ik schrijf het toch op. Een keer iets breken kan gebeuren maar de ernst van het letsel zit me nog niet lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten