Tot slot

Daar, bij dat bankje, daar gaan we even zitten. Da’s goed zegt Renate en we lopen naar het bankje aan het einde van de golfbreker in de Oosterschelde. 

We hebben de afgelopen dagen veel gelopen hier in Zeeland. Strand, zon, zee, wind, vergezichten. Even ontvalt me de uitspraak dat als ik moest kiezen tussen bos en strand, ik zou kiezen voor het strand.

Dat is natuurlijk niet zo. Er gaan niets boven Twickel of het Nijreesbos.

Maar goed, een bankje dus. We zitten met de neus in de wind en in de zon. We knijpen de ogen een beetje dicht tegen het felle licht. De mannen van de gemeente Noord-Beverland hebben achter ons een afvalbak vervangen. Ze starten de bus en rijden weg over de dijk. We speuren naar zeehonden. Vandaag helaas niet. Die mazzel hadden we al op de boot van Neeltje Jans. Twee keer zelfs. Een paar ANWB-koppels op elektrische fietsen passeren ons op de dijk.

Zullen we gaan, vraagt Renate. En ik antwoord dat ik, tegen de verwachting in, nog even wil blijven. Dit is de laatste kans en het plekje bevalt me wel.

Op dat moment komt er van links een scootmobiel aan, die voor ons bankje nogal abrupt stopt. De man kijkt ons aan en op een bitse toon vraagt ie: Duits of Nederlands? 

Waarschijnlijk slechte herinneringen aan een paar jaar geleden.

Ik antwoord met een glimlach dat we Nederlands zijn en zijn gezicht klaart op. Het is een wat morsige verschijning. Wat vlekken in de jas, de muts krang om op zijn hoofd met het kaartje aan de buitenkant. De scootmobiel lijkt zo uit het aardappelland te komen. We beginnen te kletsen. Of eigenlijk begin ik schaamteloos te vragen. Hij komt uit Wissenkerke en woont daar nog. Zijn vrouw komt van Goerree Overvlake. Bijna 50 jaar getrouwd. 2 zoons die allebei nog in Zeeland woonachtig zijn. Kleinkinderen heeft ie ook. 

Zelf heeft ie altijd gewerkt in de fruitteelt en landbouw hier in Zeeland.

Ik vraag hem of ie de ramp van 1953 heeft meegemaakt. En dat heeft ie. Hij was toen 10 jaar oud. Gelukkig is Wissenkerke niet heel zwaar getroffen maar het naburige Kortgene wel. Zijn huidige echtgenote is vroeger van de verdrinkingsdood gered uit het water.

Hij praat met meer enthousiasme over de kleinkinderen dan over de geschiedenis. We beginnen alle 3 wat koud te worden. Daarnaast gaat het gesprek nu over zijn lichamelijk kwalen en dat benauwd me altijd een beetje. We staan op en met een korte “Doei” neemt ie afscheid. De dijk af in de scootmobiel. Op weg naar een kop koffie waarschijnlijk.

Wij wandelen terug naar het huisje. Voor een biertje en een glas wijn. Laatste dag. Laatste avond. Het was een mooie week. Fijn om eruit te zijn.

Laatste dagen

Ik zei het toch. Het was rustig vannacht. Dus de zon laat zich niet zien als we wakker worden. We zijn nog met 4 en na het ontbijt vertrekken we naar Vlissingen. In de regen vandaag. Langs de kade van de Westerschelde kun je altijd mooi naar de boten kijken. We hebben geluk. Veel activiteit van het Loodswezen en hele dikke containerschepen.

We merken niet eens dat het droog is geworden onderhand. Er staat een straffe wind en dit weer is herfstvakantie waardig.

Bakker Bart heeft prima broodjes in Vlissingen

Op de terugweg even langs Domburg en nog even over het strand. Bij het huisje gaan Sven en Iris inpakken. Rond half 7 gaat de reis naar Almelo.

En dan zijn er nog 2 over. We kruipen die avond vroeg in bed. 

Op woensdag het het grijs en bewolkt met een matige wind. Droog. We lopen bijna 3 uur door het zand van het Noordzeestrand. De Banjaard. Op de terugweg valt ons pas op dat het best zwaar is. We scoren in Veere een bakje kibbeling en na wat foto’s gaan we weer naar de auto. Mooie dag. In de avond tv en een boek.

Donderdag bezoeken we Middelburg. Prima stad maar de ziel is er wel een beetje uit met al die horeca die gesloten is. Een visje in Colijnsplaat zit er dan ook niet in. We halen sushi bij de plaatselijke supermarkt.

Nog een paar uur er op uit met de neus in de wind en in de zon. Daarna inpakken. Morgen zit het erop en begint het normale leven weer. 

Wat dat dan ook mag zijn…….

Golfbrekers

 

Pilots at work

 Een dagje Vlissingen aan de Westerschelde. De loodsen aan het werk.

Neeltje Jans

Het lijkt alsof ze erop wachten. Die donkere donderwolken. Zodra de zon zijn laatste stralen heeft verspreid over de kale aardappelakkers en in de zee is verdwenen, komen ze tevoorschijn.

Eerst het voorzichtig sputteren, dan steekt de wind op en even later dalen de stortregens neer op onze chalet. Lekker slapen!

In de ochtend piepen de eerste zonnestalen weer onder de gordijnen door. Wederom een dag, gezegend met mooi weer. Terwijl de rest van Nederland zucht onder een grijze hemel. Op de boot gaan de jassen uit. Het is windstil. Half bewolkt. Graad of 16. 

Memory lane. Again. Neeltje Jans. Zo rond 1984 gingen we over de noodbrug naar het werkeiland met een bus. We bezochten de gaten waarin miljoenen kilo's cement werden omgetoverd tot pijlers van 13 verdiepingen hoog. Enorme schepen die matten op de bodem van de zee legden. Enorme fabrieken en bouwputten. Een bescheiden bezoekerscentrum. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren en ik schaam me er niet voor om me vandaag te buiten te gaan aan verhalen en vertellen. Aan de kinderen. Hoe het vroeger was. Waarom dit? Waarom zo? Kijk hier eens. De Deltawerken met als absoluut hoogtepunt, de Oosterscheldekering.

We bezoeken de films, doen de boottocht, spotten een zeehond in het wild, en wandelen door de Oosterscheldekering. We leren hoe getij werkt met zon en maan. Wat springtij is. We ervaren de bewuste nacht in 1953 in een donkere zaal. 

Beetje een duur grapje maar helemaal waard. Ik geloof zelfs dat de kids het interessant vonden. Ondanks het getetter van Pap. Of dankzij……hahaha.

Anna en Caine maken zich klaar om te vertrekken. Sven en Iris verhuizen van slaapkamer en we eten taco’s. Wij pakken nog een uurtje op het strand.

Onderwijl is het nog steeds windstil en droog. Dat voorspelt niet veel goeds voor morgen.

So far so good!!

Oesters en pannenkoeken

Het is wel een beetje een gedoetje deze week. Een komen en gaan van bewoners in huisje 2356. Een duiventil.

Vandaag gaat Renate naar Nieuwegein voor een cursus voor de taekwondo. Sven en Iris zijn onderweg en dan blijven Anna, Caine en ik over. Om half 12 gaan ze naar het zwembad. Ik ga op pad met de Olympus, foto’s maken. 

De regen van vannacht is weggetrokken. Een stevige bries is wat er dan overblijft. Richting de Oosterscheldekering dan maar. Ik maak redelijk veel foto’s maar geen van allen heel speciaal. Mooie wandeling overigens.

Rond 3 uur komt Sven aan. We wachten even op het bezoek uit Nieuwegein en gaan dan lekker een paar uur naar het strand. Toch weer oesters zoeken en eten. Zelfs Renate dit keer. Toch een avontuur.

In de avond pannenkoeken met spek en ragout. En bier!

Topdag. Sinds vanmiddag 4 uur zijn we compleet. Ook mooi. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Herfst

Een beetje vroeg inderdaad. Nee, niet in de ochtend. In het jaar. Begin oktober. De herinnering aan de zomervakantie ligt nog vers in het geheugen. En toch een nieuwe vakantie. Herfstvakantie.

Een verhandeling over thuiswerken, luikende eenzaamheid, het nieuwe normaal en andere covid gerelateerde issues, zou hier op zijn plaats zijn geweest. Laat ik het er op houden dat ik blij ben dat ik er een weekje uit kan. Met het gezin en aanhang!

Met een noodgang van 100 kilometer per uur rijden we naar het zuid-westen van Nederland. Zeeland. De grens over is geen optie in dit jaar.

We rijden naar de Roompot. Again, a trip down memory lane. Daar waar ik vroeger met mijn vader en moeder de Oosterscheldekering in aanbouw zag. Daar waar Anna is verwekt (gezinsgrapje), en waar we 15 jaar geleden met de caravan hebben gestaan en ook het standaard programma hebben afgewerkt. Oosterscheldekering, Veere, Vlissingen, Zeelandbrug, strand, Yerseke enzovoort.

Caine en Anna arriveren in de avond en we eten slavinken met sla en brood. De snackbar is allang gesloten. Met een biertje en een wijntje is het nog lang onrustig.

Overdag scheen de zon, in de avond loeit de herfst om ons huisje. Regen en wind.

De volgende ochtend gaan we naar het strand. Mijn uiteindelijke doel is om een paar oesters te vinden en te eten deze vakantie. Vers, zo uit de Oosterschelde. Druppel aan de kin. Mes en schroevendraaier in de zak.

We wandelen en zoeken en uiteindelijk eten Anna en ik een verse oester. Lekker, zout, stevig. Later op de dag vinden we er nog een aantal onder de Zeelandbrug. Die eten we morgen.

In Yerseke eten we een visje en bekijken we de oesterputten. Op het park doen we boodschappen voor de curry van vanavond. In de stromende regen.

Morgen gaat Renate naar Nieuwegein. Taekwondo. Anna en Caine gaan zwemmen. In de middag komt Sven met Iris.

En ik? Ik verheug me op een paar uur in de frisse wind op het strand. Misschien pak ik nog een herfstbuitje mee. 

Just learn how to dance in the rain……….