Het lijkt alsof ze erop wachten. Die donkere donderwolken. Zodra de zon zijn laatste stralen heeft verspreid over de kale aardappelakkers en in de zee is verdwenen, komen ze tevoorschijn.
Eerst het voorzichtig sputteren, dan steekt de wind op en even later dalen de stortregens neer op onze chalet. Lekker slapen!
In de ochtend piepen de eerste zonnestalen weer onder de gordijnen door. Wederom een dag, gezegend met mooi weer. Terwijl de rest van Nederland zucht onder een grijze hemel. Op de boot gaan de jassen uit. Het is windstil. Half bewolkt. Graad of 16.
Memory lane. Again. Neeltje Jans. Zo rond 1984 gingen we over de noodbrug naar het werkeiland met een bus. We bezochten de gaten waarin miljoenen kilo's cement werden omgetoverd tot pijlers van 13 verdiepingen hoog. Enorme schepen die matten op de bodem van de zee legden. Enorme fabrieken en bouwputten. Een bescheiden bezoekerscentrum. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren en ik schaam me er niet voor om me vandaag te buiten te gaan aan verhalen en vertellen. Aan de kinderen. Hoe het vroeger was. Waarom dit? Waarom zo? Kijk hier eens. De Deltawerken met als absoluut hoogtepunt, de Oosterscheldekering.
We bezoeken de films, doen de boottocht, spotten een zeehond in het wild, en wandelen door de Oosterscheldekering. We leren hoe getij werkt met zon en maan. Wat springtij is. We ervaren de bewuste nacht in 1953 in een donkere zaal.
Beetje een duur grapje maar helemaal waard. Ik geloof zelfs dat de kids het interessant vonden. Ondanks het getetter van Pap. Of dankzij……hahaha.
Anna en Caine maken zich klaar om te vertrekken. Sven en Iris verhuizen van slaapkamer en we eten taco’s. Wij pakken nog een uurtje op het strand.
Onderwijl is het nog steeds windstil en droog. Dat voorspelt niet veel goeds voor morgen.
So far so good!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten