Zand. Strand.

't Was mistig, koald en stille. Nou ja. Nie mistig en ok nie stille. Wah koald! Het is 30 juni in Zeeland. Ongeveer 15 graden en een stevige wind.

Het motregent en de hond ruikt naar natte hond. Das vrij logisch. We waren met die motregen, met de hond, aan het strand.

Voor de allereerste keer rent ze vrij. Zonder riem. Zonder band. Daar was het uiteindelijk allemaal om begonnen. Hond op het strand en rennen. En ze kwam ook nog terug. Wat een genot om te zien.

Vandaag vertrokken we van de Geitenbrij in Hank naar de Zonnewende in Ouddorp. Gisteren hebben we nog even de fiets gepakt langs de Bergse Maas. En toen ging het lichtje uit bij mij. Ik ben na het eten op bed gaan liggen en heb een gat in de avond, nacht en ochtend geslapen. Ondanks dat het tempo op slakkenstand staat, doen we te veel. Oud gebruik, we zijn niet anders gewend.

De weg naar Ouddorp verloopt voorspoedig. De hoge zit in de bus en het aantal pk’s maakt dat het reizen relaxed is. Ik kan zelfs overweg met de nieuwe navi. 

Ik heb mijn zinnen gezet op de Brouwersdam. Strand. Hond. Lunchen en koffie. Dat is dan ook precies wat we doen. De bus staat letterlijk in het zand van de Noordzee. Het is niet warm maar we lopen tot aan de vloedlijn. De hond zit dan nog aan de lijn en geniet volop.

Bakkie voer, paar croissantjes en een kop koffie in de bus. Die rijkdom, die vrijheid is een openbaring.

Eenmaal op de camping pakken we de fiets naar Ouddorp. Een kleine 5 kilometer. Een saucijzenbroodje van de Hema en wat boodschapjes.

En dan terug via het fietspad door de duinen. En dan naar het strand. Dan is ze vrij. Er is geen mens op het strand en we wagen het erop. Haakje van de riem los en rennen. En hopen. Dat ze een beetje reageert op ons appèl. Het strand heeft nogal wat afleidingen.

Alles komt goed. Pippi zit helemaal onder het zand en laat de tong uit de bek hangen. Wat een prachtig gezicht. We fietsen terug naar de camping, maken eten en rusten wat. 

Mooie dag in Zeeland. Daar heb je de zon niet voor nodig.

De Geitenbrij

Nee, heel veel spannender is het allemaal niet geworden. Het is warm in America. We fietsen naar Sevenum. We bezoeken een mega grote kringloopwinkel en een boerderij met antiek. Na de lunch op de camping gaan we nog een rondje. Dit keer naar Griendsveen. Een prachtig dorp met sporen van vroegere veenactiviteit. 

Aan het kanaal eten we in de schaduw onder de grote eiken een dikke ijsco. En dan terug naar de bus.

Ongemerkt hebben we 36 kilometer gefietst vandaag. Daar hebben we ruim 4 uur over gedaan maar het ging lekker.

Nog steeds ben ik in de ochtend niet veel waard maar de middag gaat mooi.

Zondag reizen we naar de Biesbosch, Hank. Na kilometers over de dijk komen we aan bij “De Geitenbrij”. Een geitenboerderij met een kleine camping. De eerste aanblik is…..laten we zeggen, anders dan in America. Een grote herder begroet me met geblaf. De schapen en geiten blehren. Verschillende landbouwvoertuigen, een desolate moestuin en er is hier al heel lang niet geveegd.

Nummer 11 is ons plekje en dat is eigelijk niet verkeerd. De camping is netjes. En rustig. 3 caravans zijn bezet met vaste gasten.

Aan het eind van de middag wordt het donker vanuit het zuiden. Even later begint het te regenen en kruipen we naar binnen om te eten. De avond zitten we onder de luifel. Dik vest aan, het is afgekoeld tot 18 graden.

Op maandag maken we een rondje door de Biesbosch. We fietsen 20 km. in de rondte en gaan lunchen. Na een buitje is de boel weer fris met een kleine 23 graden.

Morgen de Bergse Maas maar eens van dichtbij bekijken.

America, dat stiët!

Het lijkt echt alsof we het een beetje verleerd zijn. Alles staat en is klaar. Daar zitten we dan. En nu ontspannen! De eerste keer weer weg sinds de herfst van 2020. Weekenden daar gelaten.

We gaan de A1 op en pakken dan de A50, A12, A50 naar Arnhem, Nijmegen. Vandaar een stuk binnendoor, door de Peel over de N277. Naar America. Het dorp waar Rowwen Heze vandaan komt. Ik hoop op een fanshoppie. Maar altijd leuk om hier te zijn.

We worden heel hartelijk ontvangen. We mogen op de uitermate ruime en nette camping een plek zoeken en dat is zo gepiept. Onderweg hebben we al even gestopt om Pippi te laten plassen zodat ze niet direct de hele camping eronder……

Binnen no-time staat alles en ondanks dat ik vanmorgen een beetje slechte ochtend had gaat alles vanzelf. Er waait een lichte bries over het veldje en de zon kijkt zo af en toe door de wolken om te zien of het niet te fris wordt.

Daar zitten we dan. Onze normale routine speelt op. We willen zien waar we zitten. We moeten even de omgeving verkennen. Op de fiets dus. Hond in de kar en gaan. America is niet heel groot en binnen een uurtje zitten we weer voor de bus. 

Die borrel vindt snel zijn weg en de bbq met zoete aardappel, filet-lapje en worst gaat ook helemaal goed.

Vakantie is aan. Dat is even wennen.

Aj mah tied van leev'n hebt......

De dag begon best heel aardig. De zon stond om 7 uur al hoog aan de hemel. Mijn parkeerplek bevond zich vlak voor de ingang. Er waaide een frisse bries.

De ontvangst in het ZGT in Hengelo was hartelijk. Ik ben op de fast-track-cardio vandaag.Ik krijg een stoel toegewezen en breng dat ding in een comfortabele stand. Het korte termijn doel is een hartslag onder de 60 p/min, voor de CT scan. Ik heb zin aan koffie joh. Maar dat is inmiddels meer dan 30 uur geleden.

Ik loop op deze lome maandagochtend, vlak voor Hemelvaart, naar achteren. Eén van de

        eerste mooie dagen van het jaar. Korte broek. De plek van de camper moet opnieuw 

        bestraat worden. Dit doe ik met Sven. Halverwege de oprit voel ik een drukkende pijn op

        de borst, onderin de kin en in mijn arm. Vreemd. Kut. Ik loop door. Ik loop weg.

Ik begin met een goed gesprek met de verpleegkundig specialist. Gewicht goed, bloedwaarden goed, beter dan 3 jaar geleden, knap gedaan, even sparren over het eetpatroon. Wat goed dat je gestopt bent met roken. Dat was in 2017. Ze zegt dat ze bij de echo geen problemen verwacht.

Deze dag gaat helemaal goed komen. De cardioloog komt langs met een kastje ter grootte van een Ipod. De echo. Geslaagd met flying colours. Die klachten komen vast ergens anders van. Soort kramp van stress en een verkeerde houding. Denk ik……Hoop ik…….

Ik blijf ermee lopen. Ik vertel Renate dat ik weer last heb van hartritme stoornissen. En dat 

        ik dat vervelend vind. Maar niks aan de hand. Ik loop weg. Dat is niet netjes van me. Mijn     

        geliefde laat ik in het duister tasten. Ik draag dit wel even zelf. Misschien gaat het over.

        Maar dat straatje op die maandag, wat me anders in 1 dag gelukt zou zijn, kost me nu 3 

        dagen. Ik ben moe. Ik heb last. Ik moet tussendoor rusten.

Nog even een CT-scan. Met contrastvloeistof. En wat ze zeggen is waar. Het lijkt alsof je in de broek plast. Maar het gaat goed. Even wachten in de wachtruimte. Het infuus blijft nog even zitten. En als ik zo rond kijk in deze ruimte ben ik verreweg het gezondst. Ik ga hier straks supergezond, met een nieuwe APK, naar de auto lopen en zie je wel, die klachten zijn alleen maar stress. Iets minder druk maken om alles en alles komt goed.

Tot de donderdag erop. Ik moet nu de huisarts bellen. En bij de assistente rinkelen 

        alarmbellen. Komt u direct maar even langs. De huisarts maakt een ECG en luistert. Klinkt 

        goed. Maar wat ik voorstel is dat u bloed gaat prikken en ik meld u aan voor de fast-track-   

        cardio in Hengelo. Gewoon. Voor de zekerheid. Dan weten we binnen een dag hoe het is.

Het eindgesprek is om 12.15 uur met de cardioloog en de verpleegkundige. De cardioloog kijkt me ernstig aan over zijn mondkapje. “We hebben een enigszins ernstige kwestie te bespreken”.  “We zijn vandaag op zoek geweest naar verkalkingen of vernauwingen in de aderen die het hart van zuurstof voorzien”. “De klachten zijn te verklaren door 1 kleine en 1 relatief grote vernauwing in de kransslagaderen rond uw hart”. De grond verdwijnt onder mijn voeten. Ik probeer samen te vatten wat ie zegt. Ik moet met enige spoed geholpen worden. Ik krijg tabletjes. Voor het hartritme, voor bloedverdunning en voor cholesterol. Oh ja, en een pufje voor onder de tong. Als het pijn doet. En als het langer dan 20 minuten pijn doet, moet u een ambulance bellen.

Diezelfde middag nog naar Almelo in het ZGT voor een volledige echo van het hart. Dat vraagt het MST voor elke behandeling. Nog een telefonisch consult met de cardioloog. Met mijn hart is niks mis. De kleppen werken en de pompfunctie is oké.

En nu wachten op de behandeling. Katheteriseren of dotteren.

Gedurende de week neemt de schrik wat af. Ik snap het wat beter. Het is niet het einde van de wereld. Ik ben moe. Ik voel me anders. En ik snap nu waarom ik geen energie heb en waarom alles zoveel moeite kost. En waarom ik soms zo opstandig ben. Ik kan nu een beetje rusten. Ook door de medicatie ben ik voor 12 uur niet veel waard.

Maarrrrrr! Het kan veel erger en alles komt goed en na de behandeling kan ik meer dan ooit te voren. Eindelijk die energie terug. Niet meer verzetten en strijden. Ik kijk ernaar uit.

Ik moet dit even van me af schrijven. Zoals vaker gezegd, dat helpt me.

Buurserzand

We moeten rijden. We moeten weg. Een klein lichtpuntje deze week. Een aantal landen, nee niet die, gingen op geel. Vorig jaar hebben we geel Oostenrijk bezocht. Ditmaal is Oostenrijk er ook bij. En er komt een korte vakantie aan. Een vakantie die eventueel wat verlengt kan worden.

Maar als we dan even verder lezen dan blijkt dat Oostenrijk en Duitsland het uitstekend voor elkaar hebben. De 3G regel. Ben je getest, gevaccineerd of genezen? Dan ben je van harte welkom.

Wij zijn nog niet geheel gevaccineerd. Wel genezen maar niet aantoonbaar en testen? Elke 72 uur? Is dat dan vakantie? Ons geduld wordt nog even op de proef gesteld dus. Op 13 juli zijn onze gele boekjes getekend, hebben we een app op de telefoon en zijn we vrij.

Vrij om te gaan. Vrij om te rijden. We moeten rijden. De reis is het doel.

Die schnitzel en een dunkeles weizen moeten nog even wachten dus. Evenals Nürnberg, München, Landeck bij die aardige campingeigenaar. Of als we de lat nog hoger leggen, de Fulufjallet, Stöten, de Stadjan, de Grovelsjön, de speedway in Vetlanda en de hamburger in Malmö.

Dan maar een beetje oefenen. Met de hond en met de bus. Vorige keer waren we in Bargerveen.

We gaan vandaag naar het Buurserzand. Een bestemming dichtbij maar voor ons onbekend. We vinden een parkeerplek in de bossen en maken een klein rondje. Onze kleine Pippi mag nog niet zo ver lopen. Dat moeten we voorzichtig opbouwen. Reken maar een minuut per week. Ze is 15 weken. Die regel wordt vandaag met voeten getreden.

We lopen een half uurtje en keren dan terug naar de bus. We maken koffie en zitten even lekker in de zon. Nog een klein rondje en dan gaan we lunchen. Handig als je alles bij de hand hebt. Gas, water, licht. Unieke ervaring. 

Beetje oefenen, beetje uitproberen. Als ik achter het stuur zit dan heb ik het gevoel alsof ik een truck bestuur. Eenmaal op de parkeerplaats hebben we niet heel veel ruimte meer nodig dan een fatsoenlijke SUV.

Inmiddels zijn we voorzien van een externe isolatiedeken, nieuwe stoeltjes en een nieuwe navigatie.

Pippi springt in de bench in de bus en dan vertrekken we naar Enschede. Anna ophalen.

In de middag vieren we een vervroegde vaderdag bij pa en ma.

De zon schijnt de hele dag.

En die aankomende vakantie? Die beginnen we in America. Dan naar de Biesbos en dan naar Zeeland. Of toch zuid-Limburg.

We moeten rijden…….

Zomer

Het is de hele dag broeierig warm geweest. Benauwd soms. Drukkend zoals we dat in het oosten noemen, misschien in het westen ook wel. Bijna 30 graden.

We zitten lekker in de tuin. Eindelijk na een lange herfst. Van oktober tot juni. 

De korte broek nog aan om half 12 ’s avonds. De warme lucht ligt nog als een warme deken over de omgeving. Uit de tuinen om ons heen klinkt gejoel en gejuich. We mogen weer samen zijn. We mogen weer een beetje vieren. We mogen weer knuffelen. We hebben een spuitje gehad.

Een voorzichtig weerlicht in de verte. Dan weet je hoe laat het is. De warme deken wordt gebroken door een koele bries. Het ongedierte ontwaakt en fladdert naar de lampen. De maan betrekt. Het wordt een onstuimige nacht.

Maar tegelijkertijd weet je dat je nog minstens een uur hebt te gaan. Een koel uur. Voordat de regen de droogte van vandaag doet vergeten. Daar is geen buienradar voor nodig. Die koele bries. De voorbode van verandering. 

Het gejoel en het gejuich verstomd. Het wordt stil. In de verte klinkt gerommel. Weerlicht is veranderd in bliksem. Tijd om naar bed te gaan.

Een zomerse avond naar 7 maanden herfst.

En morgen…….?