De dag begon best heel aardig. De zon stond om 7 uur al hoog aan de hemel. Mijn parkeerplek bevond zich vlak voor de ingang. Er waaide een frisse bries.
De ontvangst in het ZGT in Hengelo was hartelijk. Ik ben op de fast-track-cardio vandaag.Ik krijg een stoel toegewezen en breng dat ding in een comfortabele stand. Het korte termijn doel is een hartslag onder de 60 p/min, voor de CT scan. Ik heb zin aan koffie joh. Maar dat is inmiddels meer dan 30 uur geleden.
Ik loop op deze lome maandagochtend, vlak voor Hemelvaart, naar achteren. Eén van de
eerste mooie dagen van het jaar. Korte broek. De plek van de camper moet opnieuw
bestraat worden. Dit doe ik met Sven. Halverwege de oprit voel ik een drukkende pijn op
de borst, onderin de kin en in mijn arm. Vreemd. Kut. Ik loop door. Ik loop weg.
Ik begin met een goed gesprek met de verpleegkundig specialist. Gewicht goed, bloedwaarden goed, beter dan 3 jaar geleden, knap gedaan, even sparren over het eetpatroon. Wat goed dat je gestopt bent met roken. Dat was in 2017. Ze zegt dat ze bij de echo geen problemen verwacht.
Deze dag gaat helemaal goed komen. De cardioloog komt langs met een kastje ter grootte van een Ipod. De echo. Geslaagd met flying colours. Die klachten komen vast ergens anders van. Soort kramp van stress en een verkeerde houding. Denk ik……Hoop ik…….
Ik blijf ermee lopen. Ik vertel Renate dat ik weer last heb van hartritme stoornissen. En dat
ik dat vervelend vind. Maar niks aan de hand. Ik loop weg. Dat is niet netjes van me. Mijn
geliefde laat ik in het duister tasten. Ik draag dit wel even zelf. Misschien gaat het over.
Maar dat straatje op die maandag, wat me anders in 1 dag gelukt zou zijn, kost me nu 3
dagen. Ik ben moe. Ik heb last. Ik moet tussendoor rusten.
Nog even een CT-scan. Met contrastvloeistof. En wat ze zeggen is waar. Het lijkt alsof je in de broek plast. Maar het gaat goed. Even wachten in de wachtruimte. Het infuus blijft nog even zitten. En als ik zo rond kijk in deze ruimte ben ik verreweg het gezondst. Ik ga hier straks supergezond, met een nieuwe APK, naar de auto lopen en zie je wel, die klachten zijn alleen maar stress. Iets minder druk maken om alles en alles komt goed.
Tot de donderdag erop. Ik moet nu de huisarts bellen. En bij de assistente rinkelen
alarmbellen. Komt u direct maar even langs. De huisarts maakt een ECG en luistert. Klinkt
goed. Maar wat ik voorstel is dat u bloed gaat prikken en ik meld u aan voor de fast-track-
cardio in Hengelo. Gewoon. Voor de zekerheid. Dan weten we binnen een dag hoe het is.
Het eindgesprek is om 12.15 uur met de cardioloog en de verpleegkundige. De cardioloog kijkt me ernstig aan over zijn mondkapje. “We hebben een enigszins ernstige kwestie te bespreken”. “We zijn vandaag op zoek geweest naar verkalkingen of vernauwingen in de aderen die het hart van zuurstof voorzien”. “De klachten zijn te verklaren door 1 kleine en 1 relatief grote vernauwing in de kransslagaderen rond uw hart”. De grond verdwijnt onder mijn voeten. Ik probeer samen te vatten wat ie zegt. Ik moet met enige spoed geholpen worden. Ik krijg tabletjes. Voor het hartritme, voor bloedverdunning en voor cholesterol. Oh ja, en een pufje voor onder de tong. Als het pijn doet. En als het langer dan 20 minuten pijn doet, moet u een ambulance bellen.
Diezelfde middag nog naar Almelo in het ZGT voor een volledige echo van het hart. Dat vraagt het MST voor elke behandeling. Nog een telefonisch consult met de cardioloog. Met mijn hart is niks mis. De kleppen werken en de pompfunctie is oké.
En nu wachten op de behandeling. Katheteriseren of dotteren.
Gedurende de week neemt de schrik wat af. Ik snap het wat beter. Het is niet het einde van de wereld. Ik ben moe. Ik voel me anders. En ik snap nu waarom ik geen energie heb en waarom alles zoveel moeite kost. En waarom ik soms zo opstandig ben. Ik kan nu een beetje rusten. Ook door de medicatie ben ik voor 12 uur niet veel waard.
Maarrrrrr! Het kan veel erger en alles komt goed en na de behandeling kan ik meer dan ooit te voren. Eindelijk die energie terug. Niet meer verzetten en strijden. Ik kijk ernaar uit.
Ik moet dit even van me af schrijven. Zoals vaker gezegd, dat helpt me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten