Gelukt

De dag van gisteren was ook wel heel moeilijk te evenaren. BBQ, oesters, garnalen, zon en strand in november.

En toch zijn vandaag ook alle omstandigheden aanwezig om er een geslaagde dag van te maken. Kost alleen iets meer mentale moeite. De fietsen zijn niet helemaal opgeladen en de stemming van papa werkt niet mee.

We fietsen naar Veere en dat is een hele mooie route. We arriveren iets te vroeg voor een gebakken vis. Maken een rondje door het dorp en rijden dan naar De Banjaard voor een fikse strandwandeling. Het is hier rustig. Pippi kan los en die gaat als een speer door de branding. Even wat boodschapjes en dan een lekkere hamburger in de camperbus. De deur staat open. Even twijfel ik om de stoeltjes te pakken. Het is ruim 18 graden met een heerlijk zonnetje. Een wat vervreemdende ervaring. In compleet contrast met de verwachtingen. Die voorspelden 12 graden en 100% grijs. Wat een mazzel.

Rond half 4 vertrekken we naar het zwembad. Als 2 pubers glijden we van de glijbaan en door de stroomversnelling. En dan is het tijd voor een biertje.

De avond brengen we door op de internets. Youtube, programma gemist, en al die andere geneugten van WiFi.

We staan uiteindelijk 3 nachten op dezelfde plek en nee, dat is geen vanlife. Dat is geen avontuur. Dat is niet heel vernieuwend. Sterker nog, we waren hier een jaar geleden ook en 20 jaar gelden ook, en Anna is hier verwekt (gezinsgrapje). Dat is geen camperen voor puristen. Maar we hebben die bus niet gekocht om zwervers te worden, om elke ochtend op een andere plek wakker te worden of meer van dat soort aangeprate werkelijkheden op Insta of Facebook. We hebben die bus voor ons plezier en geluk. Gelukt. Dit weekend. Gelukt!

Op zaterdag rijden we naar Brouwersdam om zeehonden te spotten. Ook gelukt. Op afstand spelen er 2 in het water, vergezeld van talloze Aalscholvers. Op zoek naar een dikke vis.

Wij gaan het strand op en daarna naar huis. Via de Botlek, Pernis, Gorinchem, Arnhem en Apeldoorn. Rond 3 in huis.

Wat een weekend!

Briketten

Ze zijn er wel. Na wat zoeken vind ik ze toch.  Verscholen onder een tafel met seizoensproducten in de supermarkt. Achter zakken met haardblokken voor in de huisjes hier op het park. Daar staan ze. De briketten en de houtskool. Ik trek een zak naar me toe en zoek schichtig naar de aanmaakblokjes. Dat blijkt een brug te ver. Dat is niet de tijd van het jaar meneer, verteld de vriendelijke verkoopster terwijl ze voor een display van Chocomel staat. Dat dan weer wel.

Goed. Tot zover. We gaan lunchen en de barbecue moet branden. Standaard uitrusting van de bus maar niet altijd gebruikt. Nu wel. Het is 18 november en het is bijna 18 graden buiten. De zon doet mee. Voor Zeeuwse begrippen is het windstil. Met een muts en een sjaal komen we een heel eind. Ik steek de Weber Go Anywhere  (Google maar. Topapparaat!) aan en zet er 2 krukjes omheen.

    Tijdens onze fietstocht naar Neeltje Jans komen we bij toeval bij, volgens mij, de mooiste 

    viswinkel van Nederland. Dus midden in de Oosterschelde. Op het voormalige werkeiland. 

    Geen dorp of stad in de buurt.Oesters, Mosselen, Scheermessen, Kreeft, Sushi, verse vis in 

    de vitrine, goeie sojasaus, lokaal bier, lokale wijn, en ga zo maar door. Ik koop 12 verse 

    oesters, een bakje gestoomde gamba’s en een bakje Noordzee garnalen die nog gepeld 

    moeten worden. Normale prijzen en super vriendelijke kerels achter de kassa. Kom daar 

    maar eens om.

Op de terugweg nog even langs het Noordzeestrand met Pippi. Bij een windmolen in aanbouw verbazen we ons over de enorme kraan die hier wordt opgebouwd. Een foto voor thuis en dan door naar de camping.

Bij de plaatselijke supermarkt inderdaad briketten, stokbrood, kruidenboter en parmezaanse kaas.

    Voorafgaand aan een weekend heb ik altijd stiekem een aantal doelen in mijn hoofd. Dingen

    die ik graag zou doen, eten of beleven. Gegratineerde oesters van de BBQ is deze keer zo’n

    dingetje. Vorige keer dat we hier waren hebben we onze eigen oesters geplukt en gegeten

    aan de Oosterschelde.

We eten eerst een aantal verse oesters terwijl de Bbq staat op te warmen. Mooie compacte en smaakvolle oesters met romig blank vlees. Niet te zilt. Daarna maak ik de rest open en voeg de kruidenboter en de kaas toe. In 5 minuten zijn ze klaar.

De gamba’s eten we naturel. Met een stuk stokbrood en een glas wijn. Meer is niet nodig.

    We lopen nog een tijd langs het strand en Pippi leeft zich uit in de branding. De dag glijdt

    voorbij. Donderdag 18 november 2021………

Kijken of we morgen een gebakken visje kunnen vinden in Veere.

Vanlife

Het regent. Nou ja, regen? Het is vochtig, het miezert. De laatste dingen in de bus. Stroom eraf en rijden. Onderweg gaan nog een aantal keer de ruitenwissers aan voor een dikke bui. Zal toch niet? In Nederland met de bus en dan…..

We gaan een paar dagen naar Zeeland. Vrij van het werk en vrij van ziek zijn. Even niet naar het ziekenhuis. Even niet trainen. Even niet revalideren. Mentaal of fysiek. We gaan het strand op met de hond.

Er is een zwembad en de fietsen gaan mee. Visje eten in Veere. Oesters halen in Colijnsplaat. Of zelf plukken aan de Oosterschelde. Bij de Zeelandbrug is altijd een goeie plek. De bbq is mee dus wie weet.

Onderweg stoppen we even in Roosendaal bij de factory-oulet. Aardig. Rustig. Mondkapje op. Portemonnee in de zak gehouden.

Om 3 uur rijden we Zeeland binnen tussen de Ooster- en Westerschelde. Links van ons schuiven wat flatgebouwen door het landschap. Bij nader inzien blijken het containerschepen te zijn. De zon piept tussen de wolken door. Zon! Alles klaart op. Geheel volgens traditie parkeren we de bus voor de Aldi in Kamperland en doen we wat inkopen voor de komende dagen. En dan rijden we het park op. Contactloos. Niet naar de receptie. Het pasje kwam thuis met de post. Ideaal!

Ongeveer 12 maanden geleden hadden we hier een huisje in de herfstvakantie en was het vechten om een parkeerplekje. Met al die Duitsers die corona ontvluchtte in het eigen land. Nu zijn we alleen. Nee echt. Niemand. Nou ja……..

Wij hebben plekje 3016. En 3017 is ook bezet! De man kijkt door het zijraam van zijn camper en besluit zijn jas aan te trekken. Zwaar behoefte aan een gesprek. Hij vraagt direct, vrij schaamteloos, waar we vandaan komen en waar ik werk. Ik geef eerlijk antwoord. Sukkel. Hij kwebbelt een tijdje tegen me aan terwijl ik de stroom aanleg en de fietsen van de drager til. Gaat over kansarme jongeren en asielzoekers. Opleidingen en banen. “We komen graag een keer naar Almelo”. Had ik maar gezegd dat ik muziekproducer was. Met je “Werkgeversadviseur bij het Werkplein”. Ik krijg nog een kaartje (misschien kunnen we nog wat voor elkaar betekenen…….) en volgens mij is de boodschap dan eindelijk duidelijk. Jas uit en in je eigen camper plaatsnemen. Mij nie bellen hé! Ik kom hier voor mijn rust……

We gaan het strand op. Pippi is opgewonden door al die konijnen op de camping en de dijk. Het strand is ook altijd een feest. Niet te houden. Aan het eind gaat de lijn nog even af en luistert ze wonderbaarlijk goed. Vol gas door de branding. Die lieve schat. Na een uurtje gaan we terug. Een borrel en wat eten.

Het is de hele dag verder droog geweest met een zonnetje dat heel erg haar best deed. Goed begin van een korte week/lang weekend.

Taekwondo, for f*cks sake........

Vreemd. Het voelt vreemd. Een clubtoernooi bij Taekwondo Oude Luttikhuis. Ik ben er een paar keer niet bij geweest. Ik was dwars. Ik had er genoeg van. De balans was doorgeslagen naar negatief. Geen zin meer. En toen kwam Covid-19. In totaal een pauze van een jaar of 3 dus. En toen bood ik aan om weer een keer te helpen.

Als we om half 10 gebrieft worden voor de komende dag, als ik de bekende gezichten zie en als ik plaats neem op de stoel achter de tafel, dan voelt dat toch lekker. Clubtoernooi op de nieuwe locatie.

De nieuwe locatie waar ik en de rest van de familie traint. Crossfit, taekwondo, boksen, fitness. 

Mijn dwarsigheid is over. Ik train daar weer. Ik hoor er weer bij. Ook taekwondo maakt weer deel uit van mijn leven. De pauze was nodig en goed.

Het is vandaag vooral omgaan met mijn eigen beperkingen. Concentreren en het verwerken van al die signalen is een klus. Even twijfel ik of ik de dag vol kan maken. Renate staat reserve om eventueel in te vallen. Het gejuich, het lawaai, de interacties en de focus maken het zwaar.

En ik doe niet veel meer dan de tijd bijhouden, ja en de medailles uitreiken en later zelfs nog de winnaars aankondigen, poeh!

Het lukt. Ik maak met iedereen even een praatje. Onze veldbezetting van jury en scheidsrechters is geweldig. En het voelt toch een beetje als thuiskomen. 

Ik zie niet alles maar tegenover mij zitten talloze ouders die dezelfde spanning voelen als ik 15 jaar terug. Je kind gaat vechten! En die kinderen doen dat geweldig. Ik zie het verschil in beleving. Het verschil in omgaan met spanning. De lol. De teleurstelling. De euforie van de overwinning. Het kinderlijke enthousiasme. Ik zie winnaars en verliezers. Toekomstig kampioenen en kinderen die binnenkort andere keuzes maken. Ik zie tranen van geluk en tranen van verdriet.

Ik probeer samen met mijn tafelgenoot zo objectief mogelijke beslissingen te nemen. We proberen elk kind met een positieve ervaring naar huis te sturen. We maken nieuwe herinneringen. Ons hele gezin was er vandaag. Daar ben ik trots op.

Taekwondo. Het houd niet op, niet vanzelf……en dat hoeft ook niet. Het heeft misschien eindelijk de plek gevonden die het verdiend.