Geluk

Geluk. Ik weet het niet. 2022. Een verhaaltje dan maar?

Anna komt elke week even eten bij ons. Caine heeft dan late dienst en eet op het werk. Ik probeer de zuurkool en de rijst op die dagen te vermijden. Het moet toch een beetje een feestje zijn dan. Grote verhalen over wat ze meemaakt op de school met haar kleuters. Groep 1. Die kinderen maken voor het eerst kennis met verplichtingen, regels, wat mag wel en wat mag niet. Wat in de grote mensenwereld “normen en waarden” heten. Anna mag ze dat bijbrengen. In de klas. Met een aantal nationaliteiten en kinderen uit verschillende sociale klassen (naar woord). En dan is de decembermaand wel een beetje druk. Sinterklaas. Kerst. Vakantie. 

Ik geniet van die verhalen en avonturen. Anna is kritisch op zichzelf en haar handelen. Een geboren vakvrouw.

Sven is student. HBO. Nee, niet leren. Studeren! Met performance assessments. Studiepunten. Hoorcolleges. En dinsdag op stage. Met het grote geluk dat hij op een adres zijn stage mag lopen, waar hij ook echt actief is. Masseren, groepstraining, leren.

Op vrijdag stapt ie op de trein naar Oostenrijk. Meneer de skileraar. Na een mislukte overstap in Hannover, lonkt Fieberbrunn toch nog in de ochtend. In de middag op de sneeuw en de volgende dag aan het werk. Reckmoos, Doischberg. Streuboden. Dat werk. In zijn natuurlijke habitat. Doen waarvoor je geboren lijkt te zijn. Een vakman.

We bellen een paar keer. We delen dezelfde passie. Alleen hij heeft ervoor geleerd. In februari doen we weer een wedstrijdje. Ik ga op techniek en op snelheid weer verliezen. Maar we gaan wel heel hard ons best doen en heel hard lachen. En dan bier drinken.

Het is december. Het is vandaag 2e Kerstdag en dat is toch de tijd om een beetje melancholisch te zijn. De Kerstdagen verlopen feilloos. Lekker eten. Geen onvertogen woord. Hard gewerkt aan het eten. En dan tot de conclusie komen dat het eten volstrekt ondergeschikt is aan de sfeer, het gezelschap, de gesprekken en de momenten die we samen maken. De laatste Kerstdag brengen we door met de wederzijdse ouders. Alle 4!

En dan niet nadat we de ochtend zijn begonnen in de sportschool. Taekwondo. Fitness. Van die dingen.

Nog een paar dagen en dan is het 2023. Wij gaan dat jaar starten met een paar vrije dagen. Volstrekt ongepland en onverwacht. Als Renate afspraken maakt met haar werkgever zijn we samen ineens een week vrij. Het internet is niet snel genoeg om de boeking bij te houden. Roompot! Op 1 januari gaat de bus naar buiten en een dag later vertrekken we naar Zeeland. Oesters eten. Fietsen. Wandelen langs het strand van de Oosterschelde en de Noordzee. Een gebakken visje in Veere. Maar ook een supermarkt en een tropisch zwembad op de camping. Het strand ligt letterlijk op een steenworp afstand achter de dijk.

Een vluchtige poging? Een schijn van? Geluk? Geluk!

Rutbeek

Het is om half 5 al donker. Ik klik het licht aan in de kamer. Tafel dekken. Eten maken. In de serre zie ik dat de regen tegen het raam slaat. Het waait. Het is herfstachtig guur buiten. Alles in me verzet zich tegen de wekelijkse ski-sessie op het Rutbeek. Ik heb hier echt geen zin in. Maar goed, als het makkelijk was, deed iedereen het. Dus we eten gebakken aardappels met schnitzel en een lekkere rauwkostsalade en dan gaan we omkleden.

Ik treuzel zelfs dan nog. Ik wil een wat strakkere broek aan, maar niet die goeie waar ik in de sneeuw in ski. Stel je voor dat je valt op die gladde harde borstels. Ook mij goeie jas mag niet aan. 

Ik duikel in de kast een wandelbroek van de Gekas op. Ik heb nog een softshell jas op zolder. Het voordeel van te veel spullen.

Als dan de outfit eindelijk klaar is vertrekken we. 

Eenmaal bij de baan even een praatje met Gregor Moser, de werkgever van Sven. En dan eindelijk aan de bak. Het is inmiddels de vijfde keer dit seizoen dat we op de borstels staan. Ik voel me redelijk comfortabel op de middelste baan. Als ik me niet laat afleiden door het skiteam of andere rouwdouwers die het veel beter kunnen dan ik.

Sven neemt Renate weer onder zijn hoede. Het skiteam is bezig op de meest rechtse baan. Ik heb de middelste voor mezelf. Rustig aan beginnen. Denk aan je houding. Denk aan je gewicht. Denk aan de kanten. Skiën vanuit je enkels en vanuit je knieën en niet te snel. Eerst de techniek. De laatste keer is inmiddels al weer 2 weken geleden en de eerste 2 afdalingen gaan moeizaam. De derde en de vierde ronde haak ik achter wat matten en kom ik bijna ten val. Het gras komt angstig dichtbij. Dit wordt wellicht niet mijn avond. 

Boven aan de heuvel kijk je uit over het verlichte Enschede, de Boeldershoek, de rood-knipperende windmolenparken net over de grens. De stilte wordt verbroken door de draaiende skilift en het schuren van mijn eigen ski’s op de borstels. De lampen verlichten de nevel die uit de sproeiers omhoog komt. Ik zie Renate driftig oefenen met dezelfde regels als ik. Gewicht. Houding. Kanten.

Ik maak een keurige afdaling naar beneden. Bijna foutloos. Lekker. En dan komt het skiteam mijn kant op. Voor de slalom. Die slalom die ik al een half uur zorgvuldig gemeden heb. Al die stokken op mijn pad. Hinderlijk…… Ik verhuis naar de rechter baan. Voor het eerst dit seizoen. Deze baan heeft tegenover gestelde heuvels waar je overheen kunt draaien om de bocht te maken. Niet perse moeilijker, wel lang geleden dat ik dat gedaan heb. Aan de lift spreek ik mezelf moed in. Rustig aan. Laat je niet gek maken. Komt goed. 

De eerste run gaat best aardig. Een inwendig juichje. Nog een keer. Nog een keer. En dan wint de baan. Ik voer de snelheid wat op, mis een heuvel en draai te gehaast. Gewicht op het bergbeen en daar lig ik. Ik ben gevallen. Op de borstelbaan. Net als vroeger. Alles nog heel. Het was niet meer dan uitglijden. Mijn tempo ligt nog niet zo hoog om van vallen te spreken. Maar ik ligt wel op de grond.

Beneden zoek ik Sven en Renate even op. Sven heeft het al lang gezien, “Ben je gevallen?”. Hij laat Renate even alleen en gaat een rondje met mij mee. En dan overkomt me na een mooie ronde hetzelfde. Dit keer iets harder. Vallen. Opstaan en weer door.

Eenmaal in de auto kijken we allemaal terug op een mooie avond. De laatste run is bijkans perfect. Volgende week weer.

Dat herfstachtig guur viel hard mee. Het zweet liep me over de rug.

Sneeuw

En dan is daar toch nog die sneeuw! Sneeuw die in mijn gezicht waait. Sneeuw die in de ogen prikt. Sneeuw die op de blote handen valt. Wait! What? Ik leg het uit.

Vanmorgen beetje de boel opruimen. Ontbijt, koffie, je kent dat wel. Om half 11 gaat de stroom eraf. Uiteraard even een praatje met de camping eigenaar. Over de kap en de bomen. Over het weer. Over dat we hier eerder zijn geweest. Het zijn zulke aardige mensen hier. Ik lever de sleutels van de toiletruimte in, samen met de ongebruikte douche-muntjes. Betalen. En dan op pad richting huis.

Het is koud geweest vannacht. Ruim min 9 graden. In de bus was het heerlijk. Goed geslapen.

Ons plan is om nog even in Ochtrup de outlet te bezoeken. Het is opvallend rustig in Ochtrup. Zo rustig dat ons langzamerhand het gevoel bekruipt dat het wel eens gesloten zou kunnen zijn. Eenmaal voor de poort dringt het tot ons door. Auf Son- und Feiertage geschlossen. 

Op een parkeerplaats vlak voordat we de weg naar Enschede weer opdraaien, laten we de hond er even uit en dan echt naar huis. Pippi pakt hier de kans om nog even een grote fazanthaan uit de bossage te stoten.

Weer thuis in de middag.

Uitpakken, watertank leeg, toilet schoon, boiler leeg, fietsen eraf en aan de lader, boodschappen eruit. Kleding in de kast in huis en dan een beetje douchen en aankleden. We hebben nog een uitnodiging. We gaan eten bij Anna en Caine.

Caine heeft een heerlijke curry gemaakt en we zitten tot een uur of 8 lekker te tafelen. En dan op de fiets naar huis.

Door de sneeuw. In Almelo. Op de fiets. Wonderbaarlijk weekend……

Bergbauwanderweg

We hadden eigenlijk gehoopt op een witte ochtend. Tussen alle warme weekenden van de afgelopen tijd en, als de voorspellingen kloppen, ook die van de komende, is er 1 weekend met temperaturen onder nul en sneeuw in de vorhersage. Dit weekend. Ons weekend in Sauerland.

Hoopvol kijken we uit het raam van de bus. Het is dan nog vroeg. Half 7. Het is nog groen.

Even later horen we neerslag die anders klinkt dan regen. En sneeuw hoor je niet. Het is van die zachte hagel. Die bolletjes. Onvoldoende om de camping in een witte gloed te hullen.

Rond half tien kruipen we uit ons nest voor de dagelijkse ochtendroutine op de camping. Renate met de hond en ik maak de bus aan kant. Uiteraard ook even naar het toiletgebouw voor de vaste dagelijkse handelingen. 

Ontbijt. Koffie. Beetje kletsen.

Dan stappen we op de fiets richting Ramsbeck. Ons plan is de Bergbauwanderweg te lopen vandaag. Een route rondom het dorp. Het dorp dat wordt gevormd door de mijnbouw die hier tot 1974 volop in bedrijf was. Na de sluiting is het omgetoverd tot een museum. Heel vroeger hebben we het bezocht met Pa en Ma.1,5 kilometer de berg in met een treintje. Op 300 meter diepte een rondleiding door oud mijnwerkers. Indrukwekkend. Hier werd zink en lood uit de grond gehaald. In het museum is een indrukwekkende verzameling mineralen tentoongesteld.

Vandaag gaan we niet de mijn in. Pippi is erbij. We plannen vast nog een keer een weekend met een bezoek aan de mijn. Vandaag parkeren we de fietsen bij het museum. Maar niet voordat we bij Backerei Hamich een paar lekkere broodjes halen voor onderweg.

Met de wandeling van gisteren nog in de benen vertrekken we door het dorp de bossen in. Het is stil op een verdwaalde motorzaag na. Ook hier wordt veel gekapt. Onderweg inderdaad veel informatie bordjes en overblijfselen van de mijnbouw. Co2 schachten, ingangen, monumenten voor gesneuvelden en een hoge toren die vroeger als rookkanaal fungeerde voor de ondergrondse oven. Al met al maakt het dit een hele mooie wandeling.

We keren terug naar het dal en gaan dan aan de andere kant van het dorp omhoog. We steken de weg van Ramsbeck naar Elpe over en moeten toch weer vrij steil omhoog. Hier vinden we een schacht die is omgetoverd tot kappelletje. Inclusief Mariabeeld en een grote kaars. En dan volgt de grote verrassing. Een wandelpad zo steil dat het haarspeldbochten heeft. Net iets te lang om comfortabel te zijn. Jemig wat een klim. Als beloning eten we boven even een broodje van de bakker. Dit hakt er wel in. Het uitzicht over het dorp vergoed het enigszins maar we kunnen de beentjes nu wel voelen.

Het is nu nog 3 kilometer afdalen naar de fietsen. De zon staat zoals de hele dag al op ons gezicht. Het was vandaag koud maar prachtig helder wandelweer. 12 kilometer in 3 uur. Deze route doen we zeker nog een keer. Een dikke aanrader.

Poncho's

De nacht was droog en rustig. De kachel op 1 en dan blijft het behaaglijk in de bus. We liggen lekker lang in bed. Ik maak het ontbijt klaar en Renate loopt een half uurtje met de hond door het bos.

Na het eten en de koffie maken we de rugzak klaar en vertrekken we richting Landhotel Rüppel. Daarachter steil omhoog om vandaag de VA5 te lopen. Eerst richting Ramsbeck. Hier maken we een klein lusje om het begin van de Bergbauwanderweg te zoeken. Die willen we morgen lopen. Een gevarieerde route rondom Ramsbeck met veel sporen uit het mijnbouwverleden. 

Daarna gaat het over de X10 en de R1 weer naar de VA5.

Er is heel veel gekapt in het bos. Hoge statige dennen liggen nu in stukken van 15 tot 20 meter te wachten op transport. Zal wellicht me de hoge houtprijzen te maken hebben. 

Ook de kerstbomen teelt is al volop in bedrijf. De Poolse en Roemeense werknemers in groene regenpakken maaien eerst met een bosmaaier de begroeiing weg. Dan komt de man met de motorzaag en dan de ploeg die de bomen in witte netten verpakt. Op de aanhanger, richting de Intratuin, Bauhaus of plaatselijke kerstbomengigant.

We lopen door het dal dat aan de andere kant van het Valmetal ligt. Hier loopt de weg van Bestwig naar Bödefeld. Die is een beetje drukker dan bij ons in het dal. Iets meer lawaai. Bij ons is het oorverdovend stil en aarde donker in de avond!

Wederom maken we een klein uitstapje richting Bräbecke en dan steken we de berg over weer richting de VA5. Op de top kunnen we de buien rondom ons mooi zien aankomen. Eenmaal in de afdaling grijpen we snel naar de nieuwe poncho’s. Het komt met bakken uit de hemel. De 2 weken geleden aangeschafte poncho’s van de Decathlon doen prima hun werk. Zitten comfortabel en houden ons goed droog. Na een half uur stopt het met regenen en dalen we af in het Valmetal. Via Untervalme richting de camping.

We zijn dan 12 kilometer onderweg geweest. We maakten een heerlijke wandeling en met de camping in zicht gaat alles pijn doen. De knieën, de bovenbenen, de enkels. Maar goed, we wilden een paar dagen het bos in. Daarin zijn we vrij succesvol tot nu toe.

Even eten en dan lekker lezen. We willen vanavond lekker uit eten.

Ik had vanmorgen Landhotel Ruppel gemaild voor een tafeltje voor 2 vanavond. Wat denk je? Ze zitten dicht. Betriebsferien……En dat is niet de eerste keer dat we door dit groot ongeluk worden getroffen. Potdomme.

Vanavond Babi Pangang uit blik. Met rijst.

Valmetal

Wat een prachtige herfst tot nu toe, niet waar? Elk weekend zon. Betrekkelijk weinig regen en aangename temperaturen. Heerlijk. We gaan hout zagen in Noordwolde, de zaterdagen gaan op in de tuin of aan een clubtoernooi. 

En dan waai ik om half 4 wakker door de wind die door het openstaande raam giert. Het rolgordijn bolt op en veegt de gordijnen aan de kant. De regen slaat in een heftig ritme tegen het slaapkamerraam. Morgen of eigenlijk vandaag, gaan we een paar dagen het bos in. Met de bus op pad. 

Ik kan de slaap maar moeilijk weer vatten. We zouden naar Sauerland. Moet ik dan de camping bellen dat het weer niet mee zit? En dan? Naar zee? Dit weekend is overal regen en wind voorspelt.

Ik woel nog een paar keer om mijn as en val dan toch weer in slaap. Eenmaal na de wekker overleggen we kort. De temperaturen dalen dit weekend maar de regen zal overgaan in buien en die buien maken plaats voor de zon. Zoals zo vaak blijven we bij ons plan.

Het weer? Niks mee te maak'n.........

Renate regent nat tijdens haar vaste rondje met de hond. Mij overkomt hetzelfde als ik de fietsen op de bus knoop. Zeau. Nat. Dan hebben we dat alvast gehad.

We gaan eerst Warstein verkennen en een beetje boodschapjes doen. Dan naar de camping. In Warstein regent het nog. We halen drank voor een Negroni. Een traditionele Italiaanse cocktail. Deze week gezien in de show van Antony Bourdain. Muk hebb’n, zeg maar. Je bent fan of niet.

Rond kwart over 2 zijn we op de camping en worden we getroffen door de onverbiddelijke “Mittagsruhe”. We rijden een stukje door richting Bödefeld en zetten de bus op de parkeerplaats aan de Mechterkuse, aan de voet van de Kreuzberg. We maken een wandeling, starten in de regen en eindigen met een dikke regenboog en de zon op ons gezicht.

Eenmaal op de camping is het droog. We doen de wandelkleding aan en vertrekken voor een klein rondje. Het bos in. Nou gaat de zon hier al om half 5 onder en even later begint de schemering in te vallen. Ik dacht hier goed de weg te weten maar dat rondje weet van geen ophouden. Uit noodzaak en in het halve donker snijden we een stukje af door een rivierbedding te volgen. Google maps redt ons een beetje. U moet weten dat een rivierbeding nooit helemaal droog is en dus glad en gevuld met stenen. Dit is allemaal iets ingewikkelder dan comfortabel is op dit moment. We glijden allebei een paar keer uit. Alles nog heel. Eenmaal weer op het pad zijn we snel op de camping. Het is dan al donker. Het was droog gedurende de 6 kilometer die we hebben gelopen.

Tijd voor een borrel. Een Negroni.

De T van test

En als ik dan dat wassen, afnemen, afsoppen, opvegen, inpakken en ramen lappen achter de rug heb, ben ik uitgeput. Maandag al een beetje. Als pa op bezoek komt, zit ik aan de keukentafel. "Ik dacht dat je druk was?" Ja, ben ik ook. Maar ik ben moe.

Op dinsdag rond 12 uur beland ik op de bank. Uitgeput, met nog zoveel te doen. Die laatste dag van de vakantie. Die laatste dag vrij. Het gaat ff niet meer.

Nog een keer naar achteren. Naar de bus. Nog de laatste klusjes en dan staat ie op de plaats tot halverwege november.

Door die uitzonderlijke vermoeidheid, na een vakantie, komt de angst een beetje terug. Het zal toch niet weer he?

Ik heb de laatste nachten een beetje een zere keel. Ik ben wat snotterig. In een helder moment pak ik dinsdag een test. Een covid test. Gewoon, om even te kijken. Je ziet in de media wel eens wat berichtjes over een najaarsgolf. Ik heb 3 weken niemand gezien, dus wat kan er gebeuren. 

Na een paar seconden verschijnt er een streepje op de c. Niet van corona. Nee, de c van controle. Toch?

Na een tijdje verschijnt er een streepje op de t. Nee, niet van test. Ja! Wel van test! Van corona test! 

Ik heb al wat testjes gedaan de afgelopen 2 jaar. Nog nooit die uitslag. Totale verbijstering. Keurig gevaccineerd. Keurig aan de regels gehouden. Zelfs deze vakantie in Zweden de handjes ontsmet bij de winkels. Vrijwillig. Dat doet iedereen daar. Anderhalve meter is daar een gewoonte. In Duitsland zijn ze nog wat dwingender. Daar zijn ook mondkapjes. 

Lang verhaal kort? Ook de GGD vind dat ik corona heb. Dat vind de GGD ook van Renate. Isolatie. Gelukkig hebben we een grote diepvries. Gelukkig hebben we een prima voorraad in de kelder.

Maar het contrast is bizar. Iedereen die we ontmoet hebben tijdens de thuiskomst, is wat verkouden. Maar we hebben getest hoor….

Speculaties, waarheidsvinding, wie heeft wanneer……? Gekas? Heb jij wel……  Zinloos. We hebben corona. Covid 19. Variant BA4 of 5. Omikron. Hoesten, koorts, moe, doodmoe. Nog steeds meer dan een griepje. Zelfs Renate ligt op de bank. Dan is er echt iets aan de hand.

Ik zou woensdag naar kantoor. Ik heb best wat mailtjes maar ook nog een opdracht voor een, in mijn hoofd, belangrijk project. Dat rond ik deze week af. Op de bank. Onder de deken. Met de laptop. Je moet wat, toch? 

Wel een mijlpaal. Voor het eerst officieel corona. En dan ook nog samen. En een herstelbewijs. Ook mooi.

Laatste

Het is die ochtend waarvan je hoopt dat ie nog lang niet komt. En opeens is ie er. De laatste. De laatste keer koffie en ontbijt. De laatste keer stroom afkoppelen, de laatste keer de camping verlaten en dan de laatste kilometers. Naar huis.

Het is al vroeg druk op de autobahn. Beetje file, soms een buitje maar mooi op tijd thuis. Anna en Caine maken lekkere broodjes en pa en ma komen op de koffie. Een warm welkom.

Uitpakken, douchen, scheren, wassen, alles weer zoals het was.

Het was een reis uit de boekjes. Enige minpuntje was zo af en toe de regen. Oh ja, en geen noorderlicht gezien. Maar dat was ook wel een beetje  ….nou ja. We hadden al zoveel.

Ik wil graag een echte terugblik schrijven maar het komt niet uit mijn vingers. Er is al veel geschreven. Elke dag een verhaaltje. Het gaat echt vanzelf. Ik doe het zonder enige tegenzin. Nooit het gevoel dat het een opgave is. Ik pak na het eten de laptop en typ een eind weg. Ik leg herinneringen vast. Ik bedenk overdag al wat ik wel vertellen. Ik neem daardoor beter waar. Ik hoor, ruik en zie meer. 

Soms hoor ik dat mensen het lezen. Dat is waardevol. Ik schrijf, dus ik blijf. Misschien toch vaker doen.

Maar goed, het zit erop. Een zomervakantie in de herfst is werkelijk te gek. Het duurde lang totdat het zover was. Maar we kregen er iets bijzonders voor terug.

En nu zijn er al weer plannen voor weekenden naar Sauerland, Zeeland of Callantsoog. Ook in de herfst. Of in de winter. Of volgend voorjaar. Of toch in september weer naar Fjällnäs. In de sauna.

Denk dat ik maar eens lpg ga tanken morgen……. En stofzuigen en wassen en afnemen en afsoppen en opvegen en ramen lappen en weer de standaarduitrusting inpakken en dan de bus op de plek zetten. 

To Idre and beyond. En nog een paar laatste foto's.

EN WE HEBBEN KAARTJES VOOR DANIËL!