Het is stil en rustig om ons heen. We kijken uit over de glooiende heuvels van de Vulkaaneifel. Een kleine 300 kilometer van huis. De heuvels zijn gevuld met naaldbossen en akkers. Op die akkers is het een drukte van belang. Begin september moet de laatste snit gras eraf en worden voorbereidingen getroffen voor de maisoogst, later deze maand. De gerst en de tarwe is al geoogst. Op die percelen wordt kalk gestrooid en geploegd.
Het is warm. Ook onderweg hier naartoe. Via Oberhausen en Köln rijden we naar Gerolstein. De hondjes zijn voorbeeldig. 1 keer stoppen is voldoende.
In de avond eten we lekker in het restaurant. Een goeie schnitzel. Als we terug zijn vraag ik de buurman of ie de hondjes nog gehoord heeft, ze zijn lekker stil geweest.
Gelukkig koelt het in de nacht wat af. We slapen lekker met de luiken en de ramen open. Vanmorgen staat de zon al weer hoog aan de hemel. Na het ontbijt gaan we een uurtje wandelen, maar dat is voor ons en onze maatjes wel een beetje warm. Ik heb in deze dagen al meer gelezen en gezeten dan alle dagen van het jaar hiervoor.
We constateren samen dat het allemaal nog een beetje onwennig is. Een groot contrast met Zweden in de herfst van vorig jaar. Met rendieren, regen en nachtvorst.
Toch geloof ik dat we hier wel aan kunnen wennen. Even helemaal niks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten