Ik spring de camper uit in mijn t-shirt. Het regent en ik ren richting de receptie. Even sta ik wat doelloos in de met tl-buizen verlichtte ruimte. Na een minuut of wat verschijnt er door het gordijn achter de balie een dame met een jurk zo groot, dat je er een voortent van zou kunnen naaien. Anders gezegd, een kasteel van een wief.
Met een vriendelijke glimlach begroet ze me. Ik vraag haar in het Frans of we wellicht Engels kunnen praten. Met een daverende lach wuift ze dat weg. Alsof ze zeggen wil, je weet toch in welk land je bent. Ze werpt haar borsten op het bureau, ik staar in een decolleté zo diep als de tunnel onder het kanaal door en dan besef ik dat ze mijn legitimatie wil. Ik overhandig mijn ANWB kaart en overleg met haar dat we aan het eind betalen. We weten nog niet hoe lang we hier blijven.
Ondanks de minutieuze voorbereiding van deze roadtrip door het oosten van Frankrijk, zijn we op een camping die niet op de kaart/planning staat. Dat komt zo.
Toen we vanmorgen vertrokken uit Urbès hebben we de Garmin aangedaan richting Hautecourt de Romaneche. Daar zijn er 4 van in Frankrijk. Na 300 kilomater autobaan gaan we eraf bij Tosiat. Door de dorpjes aan de voet van de Jura rijden we naar de camping in dit plaatsje. We hopen een supermarkt tegen te komen maar verdwijnen steeds verder de binnenlanden in. De weg is zo smal dat we voor tegenliggers moeten stoppen en andersom. Eenmaal bij de camping blijkt die op een heuvel te liggen en blijkt de rivier, de Ain, compleet leeg te staan. Een behoorlijk desolate aanblik. Oké. Op zoek naar een supermarkt. Onderweg treffen we de eerst geplande camping. Die had ik al afgeschreven door de vreemde recensies op Google. Hij bleek ook “fermé” te zijn. We doen boodschappen en ik kijk op de app of er nog iets in de buurt is. Terug omhoog naar die lege rivier is niet aantrekkelijk.
Op 9 minuten is een camping met goeie recensies.
Zie hier de dame in de jurk.
In de regen zoeken we een mooie plek. We draaien de luifel uit en nemen een hapje en een drankje. We staan dicht bij het stadje, Pont d’Ain.
Allengs is het droog en maken we een lange wandeling waarbij de honden ravotten in het water van de Ain.
We zitten nog lang buiten. Alles kwam weer op zijn pootjes terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten