Brulfte

Het is inmiddels half 8 in de ochtend. Ik ben halverwege de sandwiches. De ingrediënten voor de mimosa's staan klaar op haar voormalig slaapkamer. Er is koffie, thee, water. Ijsblokjes. Brownies, muffins en fruit. Zoals mevrouw het gewenst had. 

Bij haar zijn de kapper, de visagiste, mama en wat goede vriendinnen. Anna gaat vandaag trouwen. Mijn dochter gaat veranderen van achternaam.

Ik ga het proces van voorbereiding even overslaan. Zoveel letters zitten er niet in mijn toetsenbord. Een korte manier om te vertellen dat we, wie dan ook, maar ik wel, er druk mee zijn geweest. Anna trouwt uit huis. Zoals het hoort. En daarna hebben we een dag bruiloft met foto's, borrel en speeches en dan hebben we een feest gepland. Een echte Twentse Bruiloft. Een Brulfte. Op Het Rheins in Enter.

Na wat ongeplande chaos om de trouwjurk zo lang mogelijk in het geheim te houden, draaien Sven en ik zich gelijktijdig naar de aanstaande bruid op ons oprit op de rode loper van TEMU. Ik schiet nu al vol en besef me dat dit op de foto's komt. De ingehuurde fotograaf heeft haar apparaatjes op sportmodus staan. 

Sven en ik openen de poort naar het terras en ik hoor een voorzichtig, ingetogen "wauw" van Caine. Als reactie op de bruidsoutfit van mijn dochter. Of doelde hij op de uitbundig versiering met voile en lampions van Shein?

Na een korte show voor een beperkt publiek aan de Bornerbroeksestraat gaan ze foto's maken bij het vlonderpad op Twickel. Onderwijl doet de familie de kleren aan en haal ik nog een schermes over mijn wangen.

Eenmaal bij het Rheins geven we gevolg aan de laatste opdrachten van de bruid qua versiering en dan komt ook de eerste familie aangereden.

Met 12 graden en een fris windje wordt het tijd om te beginnen en als het bruidspaar eenmaal arriveert in de Kever Cabrio, waarvan het dak zorgvuldig en winddicht gesloten blijft, gaan we beginnen. Caine loopt met zijn moeder naar de bruidsbank en ik mag Anna daar naartoe brengen. Onderweg praat ze honderduit over de fotosessie maar daar heb ik ff geen tijd of aandacht voor. Ans!

De ceremonie is prachtig, frisjes en en warm. Tijd voor een toost. Ik stotter me door de speech die ik 100 keer heb gedroomt en herhaald. Die waterlanders van de first look waren nog lang niet op. Spreken op een begrafenis is lastig. Nooit verwacht dat dit zo moeilijk zou zijn. 

We borrelen ons door de middag, maar niet nadat de kindjes van Anna, groep 1 en 2 van Step! haar komen feliciteren. Allemaal zijn ze in hun beste kledij. Ze zien er prachtig uit. Allemaal gedragen ze zich voorbeeldig. Allemaal zijn ze puur, jong, druk, verlegen, gespannen, lief, oprecht en kind. Hier is door de school en de juffen en meesters wel wat tijd in gestoken. Ook de ouders hebben hun best gedaan.

Door de dreigende regen op buienradar maken we haast met de foto's zoals Anna die heeft gepland.

Annebel opent de borrel met heel veel lieve woorden. We doen een kwis met vragen uit de jeugd van Anna en Caine en uiteindelijk eten we een heerlijk diner. Geopend door een hele mooie speech van Sven.

Het avondfeest is legendarisch. De DJ heeft zijn huiswerk gedaan en is onverbiddelijk qua opbouw van de energie. En dat heeft ie goed ingeschat. Vanaf een uur of 11 weet ie de energie op een onbestemd hoog nivesu vast te houden. Er sneuvelen nogal wat glazen en ego's. En kunstplanten.

Het podium wordt tot 4 keer toe betreden met muzikale hoogstandjes. De zaal wordt 4 keer plat gespeeld. De vrienden van Caine brengen een loflied op het bruidspaar. Ondersteund met een piano en powerpoint op een beamer. De collega's van Anna, leerkrachten, creative by design, brengen een mooi lied en er is een dans van de familie Oude Nijhuis. De schnitzelbank van de familie Reefman steekt er met kop en schouder bovenuit. (grap)

Rond 1 uur start ik de auto en rijden we naar huis. Ik ben de BOB. Vrijwillig. Dan kon ik een beetje de regie en controle houden vandaag. En zorgen, samen met Annebel dat de planning een beetje gevolgt is.

In huis pakken we een borrel en praten we na. We vertrekken pas laat naar bed.

Ik kan me geen enkel smetje herrineren op de dag. Het was met 12 graden en een frisse wind een hele warme dag!

Dwingeloo

Het is aardedonker en oorverdovend stil. De vogels die ons verwelkomt hebben met een fluitconcert zijn al in slaap. Alleen talloze sterren staan te schitteren zover het oog rijkt.

Ik knip de zaklamp aan. Het is mistig. Het ledlicht wordt door de misdruppels teruggekaatst. Met een kleine windvlaag lost de mist op en schijnt de lantaarn tot aan de einder.

Ik loop achter de camping in het Dwingelderveld. Ik kijk uit over een zwarte waterplas. Het is inmiddels na half 11 en de hondjes moeten er nog 1 keer uit. De stilte wordt bruut doorbroken als er een konijntje over het pad schiet. Pippi en Dobby geven vol gas en met de lange lijn heb ik dan zelfs moeite om ze te houden.

We zijn vandaag laat in de middag vertrokken. Even wat eten bij een hele drukke Mac Donalds in Hoogeveen en dan nog 20 kilometer naar Dwingeloo. Daar waar we 7 maanden geleden zijn geëindigd. Met de camper. Andere camping deze keer. Tussentijds zijn we niet weer weggeweest. In oktober hadden we, dachten we, problemen met de EGR klep, en daarna ging het met mijn knie heel snel bergafwaarts. En met de camper zonder te kunnen bewegen, wandelen, zitten, inpakken en uitpakken was geen optie.

Vrijdag:

Na een koude nacht met nachtvorst, trekken we voor de eerste keer het tentje voor de bus. Dat idee hebben we opgedaan op de camperbeurs in Hardenberg. De tent zat nog nieuw in de zak.

We trekken de pees door de gleuf van de luifel die vast aan de bus zit. Dan zet je de kant van de bus vast en dan blaas je de voorkant op.

Pinnen in de grond en klaar. Mooi beschut bij wat minder warm weer en extra ruimte voor de hondjes buiten. Voor in Zweden in september.

Na het ontbijt fietsen we even het dorp in en daarna lopen we 3 kwartier door het bos. Het is 16 graden en een blauwe hemel. Zoals het bedoeld is dit weekend.

Als lunch eten we erwtensoep met brood en dan rommelen we wat rond de camper. Beetje afwassen. Ik pas de tent nog even wat aan. De deur sluit niet mooi maar nadat ik de pees iets doortrek is dat ook opgelost.

Wandelen naar de radiotelescoop hierzo en dan merk ik dat de knie genoeg heeft gehad. Een vrijwilliger van de telescoop spreek ons aan en nodigt ons uit voor morgen. Er is dan een gedeeltelijke zonsverduistering en die is zichtbaar met de radiotelescoop. Ze zijn open van 11 tot 2 in de middag.

Rond half 5 is het tijd voor wat versnaperingen. We ritsen de tent dicht en zitten we lekker beschut.

Ik had wat twijfels. Een tent voor de camper? Dat is nou niet bepaald het gevoel van vrijheid en camperen. Blijkt een aanwinst te zijn.

Zaterdag:

Op zaterdag geldt dezelfde routine als de afgelopen 5 jaar met de bus. Renate met de hondjes. Ik doe het ontbijt. Eitje erbij. We zitten lekker in de tent.

Daarna gaan de we uitnodiging bij de radiotelescoop inlossen. Het is er al vrij druk. Er staan wat amateur astrologen met visuele telescopen. Zij zijn dus afhankelijk van de zichtbaarheid van de zon. Qua wolkendek. We mogen in de controle ruimte van de grote radiotelescoop. En dat is fantastisch! 

Geen touchscreens. Niks digitaal. Stekkers en grote kasten met elektronica. Enthousiaste vrijwilligers. En een brilletje zodat we de gedeeltelijke verduistering kunnen zien. Die wordt overigens ook virtueel in beeld gebracht door de radiogolven van de Camras.

We gaan boodschappen doen en dan gaan we wandelen. In de zon. Met een paar graden onder de 20.

We lopen nog een keer met de hondjes naar de observatiehut en gelukkig heb ik, bij uitzondering, een verrekijker bij me. Na een beetje loeren over het water scoren we wat ganzen en wat eenden. Maar daar opeens! In de kraamkamer van de kraanvogels (staat op de bordjes hier). Zie ik een sta kraanvogels. Ze lichten zilver op in de zon. Vlak voor die drie bosjes aan de overkant. Super mooi om te zien.

Op de terugweg bekijken we ze nog een aantal keer. Mooie elegante vogels. Bijzonder om te zien.

We ruimen de tent droog op en rollen de luifel uit. Wijntje. Hapje. Zonnetje. Frisjes.

Het diner genieten we in de brasserie op het park en dat is verrassend goed.

Lekker weekend zo

Thuis

Bij het laatste etentje vroeg Sven aan iedereen om de vakantie een cijfer te geven. Hoe die aap daar bij komt weet ik ook niet maar dat zal ie wel op school geleerd hebben. Een cijfer voor de les. Even evalueren met elkaar. Nogal confronterend na een vakantie als deze.

De zevens en achten vliegen over tafel. Mooie sneeuw. Mooi weer. Goed appartement. Geen file. Fieberbrunn. Saalbach. Waidring.

En allemaal kijken ze naar mij. En ik moet hier heel lang over nadenken.

Ik heb de hele week een beetje in dienst gestaan van de rest. En ook mijn eigen ding gedaan. Beetje zorgen voor de rest. Koken. Bier koud. Genoten van de zon. Boodschappen. Zelfs nog iets gelezen zo af en toe. Afgewassen. Taxi gespeeld. Restaurantjes besproken. De fixer van de week als het ware.

We zitten trouwens in het restaurant van een ober die eerder jaren bij de camping liep. Gabor. Mooie kerel. Niks veranderd. Hij herkent me als ik kom reserveren. We kletsen wat bij als we binnen komen.

En dan durf ik het wel. Deze week was gewoon een tien. Als je een lager cijfer zou geven dan zou dat betekenen dat er ruimte is voor verbetering. En die is er niet. Ja. Het was mooi geweest als ik mijn grootste hobby had kunnen uitoefenen. Skiën. 

Maar als je een week weg bent met de kinderen en je ouders. Als je het super gezellig hebt met elkaar. In een appartement als dit. Met heerlijke zon en sneeuw. Wat wil je dan nog meer……

Skiën. Ja, dat dan weer wel.

We zijn weer thuis.

Muts

Ik draag al ruim 9 jaar dezelfde muts. En dat doet zo’n ding geen goed. Dat slijt. Dus heb ik de laatste keer in Zweden, er 2 bij gekocht. 1 op reserve. En ik ben die dingen altijd kwijt. Dan ligt er 1 in de camper. Dat zwerft er 1 in de sporttas. Dat zit er 1 klam in de fietstas. Uiteindelijk komen ze nog steeds terug. Ze veroorzaken wel een hoop onrust in het huishouden. De hele familie weer opzoek naar die fijne mutsen van papa.

Lekker hoor. Deze muts komt van Wildmark. Wildmark is een jacht- en outdoorwinkel bij de Gekas in Ullared. Zweden. Gevoerd met fleece en een dunne shellstof eromheen.

Het is hier in Oostenrijk best koud aan de kale klets dus die mutsen zijn lekker op. Ik draag er 1 bij me en die andere zit in de zogenaamde “handschoenentas”. De tas die elke dag van huis meegaat in de auto naar de piste. Met handschoenen, gamachen, sjaals, nog meer handschoenen, nog een sjaal en mutsen.

Op zondag gaan we eten bij Capanna. En net voordat we naar binnen gaan twijfel ik of ik de muts in de auto zal achterlaten. Dat doe ik niet en we lopen naar binnen, hangen de jas in de garderobe en eten een lekker maaltje. Na 2 halve liters bier denk ik niet meer aan de muts en is ie ook niet nodig. De volgende dag ben ik hem kwijt. Alweer!

Sven appt met de kok van Capanna, Thom. Ze gaan zoeken maar dat ding is nergens te vinden.

Op dinsdag bezoeken we de skishow. Dikke schoenen, broek en jas aan. Muts op, dat reserve exemplaar. Zelfs nog even de capuchon op. Na de skishow verkondig ik in de auto dat ik hem ook waarschijnlijk niet weer terug zal krijgen. Die andere muts. Die bij Capanna is achter gebleven. Jammer maar helaas. Gelukkig heb ik 2 gekocht. One down, one to go.

Ik hang mijn jas op in het appartement en stop zoals gewoonlijk mijn muts in de capuchon. Daar zitten er opeens 2 in. Blijdschap alom. De muts is terug.

Ben benieuwd wanneer ze weer kwijt zijn.

Ingewikkeld verhaal over een muts. Je moet het maar kunnen.

Wintersport

Mijn wintersport uitrusting bestaat dit jaar uit een afwasborstel, een boodschappentas, een spatel en een broodmes. Mijn subchondrale insufficiëntie fractuur ontzegd me dit jaar de sneeuw. Voor de derde keer in mijn ski carrière sinds 1984 sta ik niet op de latten. Die andere 2 keer kwamen door de geboorte van Sven en door corona in 2021

Mijn knie is al maanden overbelast. Ik heb fysio gehad. Ik heb een echo, röntgen en een MRI gehad. Ik heb er een spuit met cortisol in gehad. Ik heb het advies van deskundigen gehad, dat ik geduld moest hebben. 

Nu, na bijna 5 maand kan ik weer normaal lopen. Ik heb een tijdje krukken nodig gehad. Mijn wereld werd kleiner en kleiner. Op de eerste skidag, zondag, ben ik pijnvrij sinds lange tijd en slaat weer die twijfel toe. Kan het toch nog deze week? Maar ik ben nog lang niet stabiel genoeg en ik wil rustig opbouwen. Nog 4 maanden op deze manier komt niet goed. Niet deze week weer wat kapot maken.

Dus ben ik deze week taxichauffeur, afwasser, broodjes haler, kok en schoonmaker. Ik heb me erbij neer gelegd, maar het viel me heel zwaar. Tuurlijk zijn er grotere problemen in de wereld maar als je iets niet kunt doen wat je zo weinig en zo graag doet, dan doet dat pijn. Niet skiën dus. Zo hebben we ook de afgelopen maanden niet gekampeerd en gewandeld.

Ik zit nu buiten op het balkon van ons prachtige, ruime appartement. Renate heeft nieuwe ski’s. Die gaan goed. Caine heeft nieuwe schoenen en andere ski’s. Dat gaat goed.

Opa is 80 en mag skiën op een kinderkaartje. Dat gaat goed. Oma heeft vorige week nog een vervelend onderzoek gehad in het ziekenhuis en staat op de latten. Dat gaat goed.

We zijn hier filevrij heengereden en gisteren hebben we heerlijk gegeten bij Capanna. Even de vriendjes van Sven de hand geschud. Altijd een mooi weerzien.

Ondertussen staat de bolognese saus op het fornuis te pruttelen. Ik ga ff een boek pakken. De zon staat nog wel even aan, hier op het balkon.