Wintersport

Mijn wintersport uitrusting bestaat dit jaar uit een afwasborstel, een boodschappentas, een spatel en een broodmes. Mijn subchondrale insufficiëntie fractuur ontzegd me dit jaar de sneeuw. Voor de derde keer in mijn ski carrière sinds 1984 sta ik niet op de latten. Die andere 2 keer kwamen door de geboorte van Sven en door corona in 2021

Mijn knie is al maanden overbelast. Ik heb fysio gehad. Ik heb een echo, röntgen en een MRI gehad. Ik heb er een spuit met cortisol in gehad. Ik heb het advies van deskundigen gehad, dat ik geduld moest hebben. 

Nu, na bijna 5 maand kan ik weer normaal lopen. Ik heb een tijdje krukken nodig gehad. Mijn wereld werd kleiner en kleiner. Op de eerste skidag, zondag, ben ik pijnvrij sinds lange tijd en slaat weer die twijfel toe. Kan het toch nog deze week? Maar ik ben nog lang niet stabiel genoeg en ik wil rustig opbouwen. Nog 4 maanden op deze manier komt niet goed. Niet deze week weer wat kapot maken.

Dus ben ik deze week taxichauffeur, afwasser, broodjes haler, kok en schoonmaker. Ik heb me erbij neer gelegd, maar het viel me heel zwaar. Tuurlijk zijn er grotere problemen in de wereld maar als je iets niet kunt doen wat je zo weinig en zo graag doet, dan doet dat pijn. Niet skiën dus. Zo hebben we ook de afgelopen maanden niet gekampeerd en gewandeld.

Ik zit nu buiten op het balkon van ons prachtige, ruime appartement. Renate heeft nieuwe ski’s. Die gaan goed. Caine heeft nieuwe schoenen en andere ski’s. Dat gaat goed.

Opa is 80 en mag skiën op een kinderkaartje. Dat gaat goed. Oma heeft vorige week nog een vervelend onderzoek gehad in het ziekenhuis en staat op de latten. Dat gaat goed.

We zijn hier filevrij heengereden en gisteren hebben we heerlijk gegeten bij Capanna. Even de vriendjes van Sven de hand geschud. Altijd een mooi weerzien.

Ondertussen staat de bolognese saus op het fornuis te pruttelen. Ik ga ff een boek pakken. De zon staat nog wel even aan, hier op het balkon.