Koud he!

Na een gezellige dag shoppen bij de Gekas op zondag, gaan we maandag rijden. We willen 500 kilometer richting het noorden, naar Malung. Over de Inlandsvägen, de 26, trekken we door de bossen. We stoppen 2 keer om even de benen te strekken en komen rond 4 uur aan op een prachtige camping in Malung. We zoeken een mooie plek direct aan het water. Het zonnetje schijnt en de Zweedse huisjes weerspiegelen in het rimpelloze meer. We zijn nu echt op vakantie in Zweden. Ik maak gebakken aardappels en kipfilet en een tomatensalade. Ik opper om straks even te gaan zwemmen. Zal wel koud zijn, het water staat in verbinding met de Västerdälalven, een stromende rivier vanuit Noorwegen.

Het zonnetje schijnt nog heerlijk en het is rond de 20 graden. We trekken de zwemspullen aan en nemen een warm badlaken mee voor als we eruit komen.

Het is inderdaad heel koud, maar dat is een uitdaging. Na veel lol zijn we er allemaal door. Sven zelfs met zijn hoofd. We lopen eruit en we gaan er nog 1 keer door. Ik merk wel dat ik lichtelijk duizelig wordt maar het koude water prikkelt heerlijk op de huid. Als ik eruit kom voel ik mijn hart tekeer gaan. Vreemd. We lopen naar de caravan. Onderweg gaat het niet beter. Net voor we in de voortent aankomen grijp ik Renate bij de arm. Eenmaal op de stoel verlies ik mijn gezichtsvermogen en ben ik nauwelijks aanspreekbaar. K*t, dat gaat niet goed. Ik ben de regie nu kwijt, een buurman komt helpen en Anna waarschuwt de ambulance bij de receptie, in het Engels heb ik begrepen! Die is er binnen 3 minuten. Ik heb het gevoel dat ik weer opknap maar daar is het ambulancepersoneel niet van onder de indruk. Mijn lichaamstemperatuur is nog net 34 graden en de lage bloeddruk van 70/90 maakt dat ze geen pols kunnen voelen. Alle seinen op rood.

Ik word voor verder onderzoek in de ambulance geladen en grap nog dat ze me toch niet mee gaan nemen? Dat mag de dokter beslissen. Er wordt een ECG gemaakt en dat wordt naar het ziekenhuis gestuurd. De dienstdoende cardioloog belt naar de verpleegkundige in de auto en is vrij duidelijk: “neem hem maar mee”. 75 kilometer naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Mora. Renate en de kinderen volgen in de eigen auto.

Langzaam gaat de temperatuur omhoog. Bijna 35 graden nu. Ik ben helder en bij kennis maar moet wel blijven liggen.

Eenmaal in het ziekenhuis word ik op 1 van de behandelkamers opgenomen. De straalkachels aan het plafond en de verwarmingsdeken doen hun werk. Opnieuw een ECG. De dokter komt uitslag brengen. Er is een kleine afwijking geconstateerd. Het dringende advies van de cardioloog is dat ik een nacht op de hartbewaking blijf. Renate beaamt dit maar dat zie ik helemaal niet zitten. Ik ben weer warm en voel me goed. De dokter zegt dat ie me niet kan verplichten maar stelt me een vraag die weinig ruimte geeft voor twijfel; Hoe ver zit je van het ziekenhuis vandaan? 75 kilometer, geen afstand om risico’s te nemen. Met tegenzin geef ik aan dat ik wel een nacht blijf, maar gvd wat een tegenvaller. Hier heb ik niet op gerekend.

Opnieuw bloed afnemen en dan naar de hartbewaking. Ik krijg een kastje op dat me de hele nacht in de gaten zal houden. Slapen doen ik maar weinig. Het dubbele infuus, 1 in de hand en 1 in de arm zitten in de weg. Ik heb het geluk om op een kamer van 4 te liggen. 1 man praat onophoudelijk in zijn slaap(hard), hoest en ademt zwaar en de andere 2 snurken(hard)…….. De volgende ochtend klagen ze over elkaar, hahaha. Ik versta onderhand een beetje Zweeds, da’s dan wel weer leuk. Mijn frukost(ontbijt) bestaan uit een broodje kaas en ham met een kop thee.

De laatste onderzoeken(ze zijn hier wel grondig) en dan mag ik om 11 uur naar de caravan. Uit de ontslag rapportage blijkt dat men bang was dat ik een hartaanval had gehad omdat ik even weg ben geweest. Alle uitslagen wijzen erop dat dit niet het geval is en ik ga lekker mee naar huis. Pffff……onderkoeld, dat verzin je toch niet.

Ik voel me goed en eenmaal op de camping eten we een broodje en drinken we koffie. We doen boodschappen en morgen gaan we wandelen. Net of er niets is gebeurt.

De vakanties gaan nog niet van een leien dakje in 2015 maar vanaf nu weer volle kracht vooruit! We hebben nog bijna 3 weken.

En het allerergste? Renate en de kinderen hebben gisteren op de terugweg naar de camping Elanden gezien! 2 stuks, ze zijn gedraaid en hebben ze uitgebreid kunnen bekijken. Dat is een uitdaging voor de rest van de vakantie. Zal mij niet gebeuren.