Doischberg

Ik moet het weten. 

Die jongens zeggen dat ze vol gas de Doischberg af duiken. Morgen na de les ga je mee toch, pap? Carven. Vincent roept dat ie Sven aan het voorbereiden is op Landes 1 en 2. De vervolg diploma’s op Anwärter. Er volgen nog meer stoere verhalen over vliegles, springen en off-piste. Alles vol gas. Praatjes! Toch?

Ik moet het weten.

We beginnen bij de rode bakjes. Rustig aan beginnen. Even met Caine en Anna en Renate kijken hoe het gaat. Af en toe wat tempo oppakken. Mooie sneeuw. Zon. Niet al te druk. Lekker hoor maar……

Ik moet het weten.

Het gaat best lekker met de rest en na een paar keer op deze zondagmiddag zeg ik tegen Renate dat ik naar de gele bakjes ga. Want…….

Ik moet het weten.

Ik moet weten wat ik nog durf. Ik moet weten of ik tempo kan maken. Ik moet weten of ik nog een kans maak om ze bij te houden. Die rotjongens die mij grote verhalen vertellen.

Ik werk er elk jaar hard voor. En ik heb mijn trots en ego natuurlijk.

Ik klik de ski’s uit en begeef me naar een geel bakje. Ik zit alleen dit keer. Het is niet druk. Ik analyseer de piste. Die staat als rood in de boekjes. Dat zal wel ongeveer kloppen. Onderzoek (Google) wijst uit dat er bepaalde objectieve criteria zijn voor de kwalificaties van de pistes maar dat de zelfstandige gebieden redelijk veel vrijheid hebben.

Eenmaal aangekomen boven, beloof ik mezelf om rustig te beginnen. Niet te gek. Langzaam in je ritme komen. Afwisselend van grote naar kleine bochten. Even de sneeuw bekijken en zien wat er mogelijk is. Alle tijd. Het steile stuk waar het dit keer op aan komt, ligt toch op het onderste gedeelte van de piste. 

Het gaat best lekker. Al snel heb ik een lekker ritme en dito tempo te pakken. Ik stop onderweg 1 keer om wat rust te pakken en vervolg mijn weg. Ik voer het tempo op en eenmaal op het steile stuk heb ik vrij baan. Vol gas. Grote bochten. Het gaat hard, vind ik.....

Ik laat de ski's uitlopen met de Ensianhütte en de S4 aan mijn rechterhand. Ik zoek de rest van de familie weer op en gebruik ook deze mogelijkheid om nog even tempo te maken.

Ik ben wel tevreden. Moet genoeg zijn. Kom maar op, mannetjes. Met jullie rode pakken en praatjes en te snelle zonnebrillen. Ik kan nog wel mee.

Nu moet ik het weten ook.

Daar zal ik helaas nog een jaartje op moeten wachten. Sven zit in Saalbach deze week. En Vincent gaf privéles. De enige mogelijkheid was vrijdagmiddag. Maar die valt letterlijk in het water door aanhoudende regen en mist.

Dit jaar zal ik het niet weten………….

Waidring

Ik spring uit de rode gondel. Een paar meter verder leg ik de ski’s op de grond in de aangetrapte sneeuw. Ik tik geroutineerd de sneeuw van mijn schoenen en klik de schoenen in de bindingen. Bandjes van de stokken om de armen. Bril op en de helm recht. Buffie over de kin. Kapellen abfahrt.

Direct vrij rood naar beneden onder de oude lift door. Je kunt eromheen maar dat dacht ik even niet. Ik probeer een ritme te vinden van korte bochten rondom de ontstane sneeuwheuveltjes. Lichaam stabiel op de berg en de ski’s het werk laten doen. Als dat lukt is dat zo lekker!

Dit keer stop ik niet bij het gele bord. Direct door de “kuil”. Ik schakel om naar grote carvebewegingen om de vaart erin te houden. Links ligt het kappelletje, helemaal ingesneeuwd. De vaart is er nu wat uit op dit vlakkere gedeelte. Ik zet mijn bril recht en trek ontspannen mijn rugbyshirt omlaag. Van het ene op het andere been om het gevoel van controle te houden. Nooit recht naar beneden!

Ik maak me klaar voor het meest uitdagende stuk van de abfahrt. Tot op het laatste moment stel ik altijd die ene beslissing uit. Korte bochten met controle of direct vol gas van het steile stuk tot de volgende liftpaal? Daar waar de piste weer uitvlakt.

Ik geef vol gas dit keer en laat de ski’s maximaal glijden. Ik buig zo ver mogelijk naar voren in de schoenen. Ik positioneer mijn handen voor mijn buik met de ellebogen wijd uit. Maximale druk op de dalski. Mijn kleding wappert, mijn ogen tranen en ik kan een kleine “Yihaa” niet onderdrukken. Nog een 4-tal bochten van links op rechts en dan roetsj ik het vlakkere gedeelte op. 

Onder de lift door, langs het funpark aan de linkerkant. Ik richt me op en kijk om me heen. Maak wat korte bochtjes om het gevoel vast te houden voor het laatste gedeelte van de piste. Ik laat de ski’s naar rechts lopen, om de liftpaal en bereid me voor op het laatste gedeelte.

Wederom grote carvebewegingen en flink op tempo. Hier is het altijd uitkijken. Een pas gevormde buggle kan je vertrouwen en je ritme flink verstoren. De noodrem wil ik liever niet gebruiken. Onderaan ski ik rustig langs de borden die me vertellen om “langsam” te gaan.

Ik nestel me in de lift met verwarming aan mijn kont en een bubbel tegen slecht weer. In mijn begin jaren stonden we hier 15 minuten aan de sleeplift. Nadat we ons door een enorme rij hadden geworsteld. Vooruitgang heet dat.

Ik heb jullie willen meenemen op 1 van de mooiste stukjes. Dit is op Waidring altijd het lekkerste stuk. Een paar kilometer. Blauwe piste met wat roodachtige stukjes. Niet moeilijk maar je kunt een geweldig tempo halen zonder al te wilde risico’s te nemen. 

Wintersport

Om half 4 loopt de wekker af maar dat trek ik echt nog niet. Om half 5 een nieuwe, half geslaagde poging. Om 5 over 5 zitten we in de auto. Vakantie, Oostenrijk.

Elke vezel in mijn lichaam verzet zich tegen dit vroege tijdstip. Ik heb hoofdpijn, slaap, rugpijn en ben misselijk. Als de zon eenmaal iets over de horizon kruipt gaat het wat beter. Ik overweeg Renate te laten rijden maar ben daar uiteindelijk toch te eigenwijs voor. Heel voorspoedig rijden we richting Oostenrijk. Ik richt op een aankomsttijd van 14.00 uur. Maar bij München komen we stil te staan. Uiteindelijk zijn we om 18.00 uur over.

We worden hartelijk ontvangen door herr Lutzmann. Korte rondleiding en de sleutels. Een appartement. Uitpakken en een borrel. We zijn er. De avond verloopt bijzonder. We zoeken Sven op in de S4 waar de apres-ski in volle gang is. We maken kennis met de andere skileraren en leraressen en drinken bier. Keiharde muziek, discolampen. Een topavond na 13 uur in de auto. Wel een hele mooie inkijk in het leven van die gasten daar. 10 weken in Oostenrijk. Uiteraard nemen we een kijkje in het huis waar ze verblijven. Keurig opgeruimd daar, NOT!

Onderweg vanaf München wordt het landschap met een dunne witte laag bedekt. Eenmaal van de autobaan wordt de laag al dikker maar halverwege St. Johann slaat de verbazing toe. We rijden tot aan Hochfilzen constant tussen muren van sneeuw. Minimaal 2 meter hoog maar vaak hoger. Ons huisje wordt omsloten door bergen sneeuw van een meter of 6. De weg ernaartoe is meer een gangetje zonder plafond. De lantaarnpalen komen met moeite boven de sneeuw uit. Op de piste zijn bordjes die anders op 2 meter staan, verdwenen in de sneeuw. Men is nog constant aan het ruimen en aan het verplaatsen. Volgens onze huisbaas is er veel schade. Aan huizen, schuurtjes, tuinen en bomen. Het leger is ingezet. Als ik naar de supermarkt loop, zie ik een dakgoot vervaarlijk buigen. De uiterste draagbalk van het dak van het huis is volledig geknapt. De sneeuw heeft hier goed huisgehouden in januari.

Op de piste is dat overigens prima. We skiën in Fieberbrunn, Waidring en in Leogang. Die eerste twee kenden we, die laatste is nieuw. Zowel Fieberbrunn als Leogang zijn eindpunten in de halve cirkel die het skigebied Saalbach-Hinterglemm-Leogang-Fieberbrunn vormen. We pakken een lange gondel omhoog en pakken boven wat liften richting Saalbach. Geweldig weer, geweldige uitzichten. Enorm lange pistes. We komen tot de Schönleitenbahn vanuit Vorderglemm. Dan is het tijd om de terugreis te beginnen.

Om half 4 zijn we beneden. Die laatste afdaling van een kilometertje of 5 gaat ons flink in de benen gaan zitten.

Supermooi.

Sven geeft deze week les in Saalbach aan een groep van 12 Engelsen. Vroeg in de ochtend worden de liften aangezet voor de 4 leraren die naar Saalbach gaan. Een uurtje skien heen en terug. Naar je werk. Hm. 

Hierdoor zien we hem niet aan het werk en kunnen we niet samen skiën. Dat is jammer. Maar in de avond komt ie wel lekker eten bij ons. Woensdag komt zijn maatje ook mee. Gezellig. Dikke hamburgers jonguh!

Op dinsdag genieten we een dag op Waidring. Kammerkör(restaurant) is vernieuwd en minstens 3 keer zo groot. De toiletten zijn nu boven. Ook mooi. Met skischoenen van een betegelde trap was nooit grappig. 

De pistes zijn zoals altijd super geprepareerd. Mooie dag. Oude liefde roest niet.

In de avond gaan we naar de ski show en nog maar eens een keer naar de S4 voor een biertje in de après-ski. Gekke avond.

Vrijdag regent het de hele dag. En mist. We slaan over vandaag. Jammer voor zo’n laatste dag. Beetje inpakken dan maar. En boodschappen voor de terugreis.

Op zondag hebben we bij de plaatselijke pizzeria gegeten. Vanavond, vrijdag gaan we naar restaurant Edelweiss in het dorp.

Het was een bijzondere vakantie. Alles was nieuw, van de samenstelling van het gezelschap tot de pistes. Dingen gingen soms niet zoals gepland. Wintersport blijft een avontuur.

Het weggetje naar ons huis.

Ons appartement op de eerste verdieping.

Compleet!

Waidring

Leogang!

S4. 30 jaar wintersport, eerste apres-ski!

Het heeft hier gesneeuwd.

Doar hej 'm wah. 

Saalbach Hinterglemm Leogang Fieberbrunn. Onwaarschijnlijk groot.

Keep calm and carry on

Het is al een tijdje geleden he. Dat geschrijf hier.

Zoals je in het vorige bericht leest, heeft Thungy het tijdelijke voor het eeuwige verruild. En pas nu kan ik er iets over schrijven. Af en toe kan ik erover praten. Het verdriet deed letterlijk pijn. Pijn in mijn diepste binnenste. Een hersenbloeding is haar fataal geworden na een heel mooi leven van dik 15 jaar. 

En een tijd geleden is 2018 afgesloten en is 2019 begonnen. En ik ben hier, op dit blog,  een tijdje niet geweest. Ik werk hard, brouw bier(en knutsel aan de installatie) en ben begonnen met de voorbereidingen voor het moestuin seizoen 2019. Druk dus.

Inmiddels is Anna aan haar minor begonnen, is Sven ski- en snowboard leraar en zit ie de meeste tijd in Oostenrijk. En die nieuwe meneer, we zullen hem in het vervolg Caine noemen, dat heeft ie wel verdiend, is begonnen aan zijn stage. Aan de UT. Poah!

En nu? Nu staan we aan de vooravond van een wintersportvakantie. We gaan Sven aan het werk zien. Door wat onvoorziene omstandigheden gaan pa en ma niet mee dit jaar. We zitten in een ander gebied. We zijn niet met de caravan. 

Maar we gaan ongelofelijk gas geven! Fieberbrunn, Saalbach, Hinterglemm, Leogang.

Alles is anders dus. Ik zal eens kijken of er nog wat te schrijven valt.

Oh ja, als je terugbladert naar oktober zie je dat Renate is geslaagd voor haar blauw/rode band. Vanavond heeft ze rood gehaald. MEN!!

Gelukkig hebben we de foto's nog!

Unless you ride it! 

Dropin!!