Doischberg

Ik moet het weten. 

Die jongens zeggen dat ze vol gas de Doischberg af duiken. Morgen na de les ga je mee toch, pap? Carven. Vincent roept dat ie Sven aan het voorbereiden is op Landes 1 en 2. De vervolg diploma’s op Anwärter. Er volgen nog meer stoere verhalen over vliegles, springen en off-piste. Alles vol gas. Praatjes! Toch?

Ik moet het weten.

We beginnen bij de rode bakjes. Rustig aan beginnen. Even met Caine en Anna en Renate kijken hoe het gaat. Af en toe wat tempo oppakken. Mooie sneeuw. Zon. Niet al te druk. Lekker hoor maar……

Ik moet het weten.

Het gaat best lekker met de rest en na een paar keer op deze zondagmiddag zeg ik tegen Renate dat ik naar de gele bakjes ga. Want…….

Ik moet het weten.

Ik moet weten wat ik nog durf. Ik moet weten of ik tempo kan maken. Ik moet weten of ik nog een kans maak om ze bij te houden. Die rotjongens die mij grote verhalen vertellen.

Ik werk er elk jaar hard voor. En ik heb mijn trots en ego natuurlijk.

Ik klik de ski’s uit en begeef me naar een geel bakje. Ik zit alleen dit keer. Het is niet druk. Ik analyseer de piste. Die staat als rood in de boekjes. Dat zal wel ongeveer kloppen. Onderzoek (Google) wijst uit dat er bepaalde objectieve criteria zijn voor de kwalificaties van de pistes maar dat de zelfstandige gebieden redelijk veel vrijheid hebben.

Eenmaal aangekomen boven, beloof ik mezelf om rustig te beginnen. Niet te gek. Langzaam in je ritme komen. Afwisselend van grote naar kleine bochten. Even de sneeuw bekijken en zien wat er mogelijk is. Alle tijd. Het steile stuk waar het dit keer op aan komt, ligt toch op het onderste gedeelte van de piste. 

Het gaat best lekker. Al snel heb ik een lekker ritme en dito tempo te pakken. Ik stop onderweg 1 keer om wat rust te pakken en vervolg mijn weg. Ik voer het tempo op en eenmaal op het steile stuk heb ik vrij baan. Vol gas. Grote bochten. Het gaat hard, vind ik.....

Ik laat de ski's uitlopen met de Ensianhütte en de S4 aan mijn rechterhand. Ik zoek de rest van de familie weer op en gebruik ook deze mogelijkheid om nog even tempo te maken.

Ik ben wel tevreden. Moet genoeg zijn. Kom maar op, mannetjes. Met jullie rode pakken en praatjes en te snelle zonnebrillen. Ik kan nog wel mee.

Nu moet ik het weten ook.

Daar zal ik helaas nog een jaartje op moeten wachten. Sven zit in Saalbach deze week. En Vincent gaf privéles. De enige mogelijkheid was vrijdagmiddag. Maar die valt letterlijk in het water door aanhoudende regen en mist.

Dit jaar zal ik het niet weten………….