Eigenlijk......

Wat ik hier eigenlijk wilde schrijven was dat er in 2020 te veel is gebeurt om over te schrijven. Een zuur stuk over hoe je er in donkere tijden achter komt op wie je kunt rekenen en op wie niet. Privé maar vooral op het werk. 

2020 dus.

Wat ik schrijf is hoe mijn nieuwe normaal eruit ziet:

“Als jij nou kerntaak 1 even afmaakt, dan draai ik de laatste ESF lijsten. Pakken we daarna een bak koffie.”

Of om half 4 in de middag. “Wat ben je vroeg. Thee? Fijn. Dan doe ik vanavond die laatste vacatures nog wel ff.”

“Moet je nog weg? Ja maar neem de auto maar mee. Ik ga op de fiets naar Hengelo, vergadering. Oh lekker er even uit. Als het maar niet regent.”

Net als ik de laatste upload doe in de vacature-app, komt opa de oprit op gefietst. “Koffie? Nee, net met je moeder gehad, maar doe de garage ff open zodat ik de bezem kan pakken.”

Nog een geluk dat ik niet in vergadering zit zoals gisteren. Dat was gênant. Hopelijk heeft niemand dat gemerkt.

“Is de wasmachine al klaar? Jawel. Mooi. Hang jij het op? Wat droog is zal ik tussendoor wel ff strijken. Kan je moeder vanavond voor haar zwarte band aan de slag.” 

Zo breng ik de dagen door met de kinderen. Dit jaar vlogen ze meer in en uit dan ooit. Ons huis als een soort duiventil. Waar de opperdoffer altijd de koffie klaar heeft.

2020 was een druk jaar. Met mantelzorg, met zorgen, met onzekerheden, met werk. En een weg zoeken in die combinatie. Maar ook met vakantie en een weekend weg als het kon.

2021 wordt niet anders. Dat hoeft ook niet. Ik wil thee en koffie blijven drinken. Met collega’s maar ook met Sven en Anna. En met Pa. En met Renate in de ochtend. Voordat ze naar kantoor gaat. Nadat we gevochten hebben om de krant.

Dat kan toch wel? 

We vieren de feestdagen niet met elkaar. Maar wel met z’n allen. Dat kan, want wonder boven wonder is iedereen er nog. Daar ben ik dankbaar voor.

Fijne dagen allemaal!

Tot slot

Daar, bij dat bankje, daar gaan we even zitten. Da’s goed zegt Renate en we lopen naar het bankje aan het einde van de golfbreker in de Oosterschelde. 

We hebben de afgelopen dagen veel gelopen hier in Zeeland. Strand, zon, zee, wind, vergezichten. Even ontvalt me de uitspraak dat als ik moest kiezen tussen bos en strand, ik zou kiezen voor het strand.

Dat is natuurlijk niet zo. Er gaan niets boven Twickel of het Nijreesbos.

Maar goed, een bankje dus. We zitten met de neus in de wind en in de zon. We knijpen de ogen een beetje dicht tegen het felle licht. De mannen van de gemeente Noord-Beverland hebben achter ons een afvalbak vervangen. Ze starten de bus en rijden weg over de dijk. We speuren naar zeehonden. Vandaag helaas niet. Die mazzel hadden we al op de boot van Neeltje Jans. Twee keer zelfs. Een paar ANWB-koppels op elektrische fietsen passeren ons op de dijk.

Zullen we gaan, vraagt Renate. En ik antwoord dat ik, tegen de verwachting in, nog even wil blijven. Dit is de laatste kans en het plekje bevalt me wel.

Op dat moment komt er van links een scootmobiel aan, die voor ons bankje nogal abrupt stopt. De man kijkt ons aan en op een bitse toon vraagt ie: Duits of Nederlands? 

Waarschijnlijk slechte herinneringen aan een paar jaar geleden.

Ik antwoord met een glimlach dat we Nederlands zijn en zijn gezicht klaart op. Het is een wat morsige verschijning. Wat vlekken in de jas, de muts krang om op zijn hoofd met het kaartje aan de buitenkant. De scootmobiel lijkt zo uit het aardappelland te komen. We beginnen te kletsen. Of eigenlijk begin ik schaamteloos te vragen. Hij komt uit Wissenkerke en woont daar nog. Zijn vrouw komt van Goerree Overvlake. Bijna 50 jaar getrouwd. 2 zoons die allebei nog in Zeeland woonachtig zijn. Kleinkinderen heeft ie ook. 

Zelf heeft ie altijd gewerkt in de fruitteelt en landbouw hier in Zeeland.

Ik vraag hem of ie de ramp van 1953 heeft meegemaakt. En dat heeft ie. Hij was toen 10 jaar oud. Gelukkig is Wissenkerke niet heel zwaar getroffen maar het naburige Kortgene wel. Zijn huidige echtgenote is vroeger van de verdrinkingsdood gered uit het water.

Hij praat met meer enthousiasme over de kleinkinderen dan over de geschiedenis. We beginnen alle 3 wat koud te worden. Daarnaast gaat het gesprek nu over zijn lichamelijk kwalen en dat benauwd me altijd een beetje. We staan op en met een korte “Doei” neemt ie afscheid. De dijk af in de scootmobiel. Op weg naar een kop koffie waarschijnlijk.

Wij wandelen terug naar het huisje. Voor een biertje en een glas wijn. Laatste dag. Laatste avond. Het was een mooie week. Fijn om eruit te zijn.

Laatste dagen

Ik zei het toch. Het was rustig vannacht. Dus de zon laat zich niet zien als we wakker worden. We zijn nog met 4 en na het ontbijt vertrekken we naar Vlissingen. In de regen vandaag. Langs de kade van de Westerschelde kun je altijd mooi naar de boten kijken. We hebben geluk. Veel activiteit van het Loodswezen en hele dikke containerschepen.

We merken niet eens dat het droog is geworden onderhand. Er staat een straffe wind en dit weer is herfstvakantie waardig.

Bakker Bart heeft prima broodjes in Vlissingen

Op de terugweg even langs Domburg en nog even over het strand. Bij het huisje gaan Sven en Iris inpakken. Rond half 7 gaat de reis naar Almelo.

En dan zijn er nog 2 over. We kruipen die avond vroeg in bed. 

Op woensdag het het grijs en bewolkt met een matige wind. Droog. We lopen bijna 3 uur door het zand van het Noordzeestrand. De Banjaard. Op de terugweg valt ons pas op dat het best zwaar is. We scoren in Veere een bakje kibbeling en na wat foto’s gaan we weer naar de auto. Mooie dag. In de avond tv en een boek.

Donderdag bezoeken we Middelburg. Prima stad maar de ziel is er wel een beetje uit met al die horeca die gesloten is. Een visje in Colijnsplaat zit er dan ook niet in. We halen sushi bij de plaatselijke supermarkt.

Nog een paar uur er op uit met de neus in de wind en in de zon. Daarna inpakken. Morgen zit het erop en begint het normale leven weer. 

Wat dat dan ook mag zijn…….

Golfbrekers

 

Pilots at work

 Een dagje Vlissingen aan de Westerschelde. De loodsen aan het werk.

Neeltje Jans

Het lijkt alsof ze erop wachten. Die donkere donderwolken. Zodra de zon zijn laatste stralen heeft verspreid over de kale aardappelakkers en in de zee is verdwenen, komen ze tevoorschijn.

Eerst het voorzichtig sputteren, dan steekt de wind op en even later dalen de stortregens neer op onze chalet. Lekker slapen!

In de ochtend piepen de eerste zonnestalen weer onder de gordijnen door. Wederom een dag, gezegend met mooi weer. Terwijl de rest van Nederland zucht onder een grijze hemel. Op de boot gaan de jassen uit. Het is windstil. Half bewolkt. Graad of 16. 

Memory lane. Again. Neeltje Jans. Zo rond 1984 gingen we over de noodbrug naar het werkeiland met een bus. We bezochten de gaten waarin miljoenen kilo's cement werden omgetoverd tot pijlers van 13 verdiepingen hoog. Enorme schepen die matten op de bodem van de zee legden. Enorme fabrieken en bouwputten. Een bescheiden bezoekerscentrum. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren en ik schaam me er niet voor om me vandaag te buiten te gaan aan verhalen en vertellen. Aan de kinderen. Hoe het vroeger was. Waarom dit? Waarom zo? Kijk hier eens. De Deltawerken met als absoluut hoogtepunt, de Oosterscheldekering.

We bezoeken de films, doen de boottocht, spotten een zeehond in het wild, en wandelen door de Oosterscheldekering. We leren hoe getij werkt met zon en maan. Wat springtij is. We ervaren de bewuste nacht in 1953 in een donkere zaal. 

Beetje een duur grapje maar helemaal waard. Ik geloof zelfs dat de kids het interessant vonden. Ondanks het getetter van Pap. Of dankzij……hahaha.

Anna en Caine maken zich klaar om te vertrekken. Sven en Iris verhuizen van slaapkamer en we eten taco’s. Wij pakken nog een uurtje op het strand.

Onderwijl is het nog steeds windstil en droog. Dat voorspelt niet veel goeds voor morgen.

So far so good!!

Oesters en pannenkoeken

Het is wel een beetje een gedoetje deze week. Een komen en gaan van bewoners in huisje 2356. Een duiventil.

Vandaag gaat Renate naar Nieuwegein voor een cursus voor de taekwondo. Sven en Iris zijn onderweg en dan blijven Anna, Caine en ik over. Om half 12 gaan ze naar het zwembad. Ik ga op pad met de Olympus, foto’s maken. 

De regen van vannacht is weggetrokken. Een stevige bries is wat er dan overblijft. Richting de Oosterscheldekering dan maar. Ik maak redelijk veel foto’s maar geen van allen heel speciaal. Mooie wandeling overigens.

Rond 3 uur komt Sven aan. We wachten even op het bezoek uit Nieuwegein en gaan dan lekker een paar uur naar het strand. Toch weer oesters zoeken en eten. Zelfs Renate dit keer. Toch een avontuur.

In de avond pannenkoeken met spek en ragout. En bier!

Topdag. Sinds vanmiddag 4 uur zijn we compleet. Ook mooi. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Herfst

Een beetje vroeg inderdaad. Nee, niet in de ochtend. In het jaar. Begin oktober. De herinnering aan de zomervakantie ligt nog vers in het geheugen. En toch een nieuwe vakantie. Herfstvakantie.

Een verhandeling over thuiswerken, luikende eenzaamheid, het nieuwe normaal en andere covid gerelateerde issues, zou hier op zijn plaats zijn geweest. Laat ik het er op houden dat ik blij ben dat ik er een weekje uit kan. Met het gezin en aanhang!

Met een noodgang van 100 kilometer per uur rijden we naar het zuid-westen van Nederland. Zeeland. De grens over is geen optie in dit jaar.

We rijden naar de Roompot. Again, a trip down memory lane. Daar waar ik vroeger met mijn vader en moeder de Oosterscheldekering in aanbouw zag. Daar waar Anna is verwekt (gezinsgrapje), en waar we 15 jaar geleden met de caravan hebben gestaan en ook het standaard programma hebben afgewerkt. Oosterscheldekering, Veere, Vlissingen, Zeelandbrug, strand, Yerseke enzovoort.

Caine en Anna arriveren in de avond en we eten slavinken met sla en brood. De snackbar is allang gesloten. Met een biertje en een wijntje is het nog lang onrustig.

Overdag scheen de zon, in de avond loeit de herfst om ons huisje. Regen en wind.

De volgende ochtend gaan we naar het strand. Mijn uiteindelijke doel is om een paar oesters te vinden en te eten deze vakantie. Vers, zo uit de Oosterschelde. Druppel aan de kin. Mes en schroevendraaier in de zak.

We wandelen en zoeken en uiteindelijk eten Anna en ik een verse oester. Lekker, zout, stevig. Later op de dag vinden we er nog een aantal onder de Zeelandbrug. Die eten we morgen.

In Yerseke eten we een visje en bekijken we de oesterputten. Op het park doen we boodschappen voor de curry van vanavond. In de stromende regen.

Morgen gaat Renate naar Nieuwegein. Taekwondo. Anna en Caine gaan zwemmen. In de middag komt Sven met Iris.

En ik? Ik verheug me op een paar uur in de frisse wind op het strand. Misschien pak ik nog een herfstbuitje mee. 

Just learn how to dance in the rain……….

Als een roosje.....

- Als we doorrijden zijn we rond 20.00 uur in huis…..

- Het gaat wel regenen vannacht.

- Maar zouden de kinderen er op rekenen?

- En Pa en Ma?

- En tante Joke?

We rijden door. Dat besluiten we 600 kilometer van huis. Delmenhorst hadden we niet overgeslagen maar Eppstein rijden we voorbij vandaag. We zijn rond 8 uur in huis. Anna zit nog even op het terras maar de rest is al present.

En dus zit het erop. De vakantie van 2020. Met een bijzondere inleiding en voorbereiding. Met een bijzonder begin. Met een onverwacht einde. Abrupt zelfs.

Op vrijdag zitten we met ons 4 nog lang buiten en kletsen we bij over de laatste 3 weken. Over onze en over hun belevenissen. Iris is al even langs geweest. Caine drinkt nog even een biertje mee.

Ik slaap als een roos in de nacht van vrijdag op zaterdag. Om 12 uur is alles gedaan wat anders op zondag of maandag klaar is. Ook dit is allemaal anders dan andere jaren.

Toch is er maar 1 conclusie mogelijk. Het was een geweldige vakantie. Met ons 2. Thnx Naatje!

Dank voor het meelezen allemaal. Of sommigen. Maakt me ook niet uit. Ik schijf hier de herinneringen van me af. Voor morgen of voor later. Vind ervan wat je wil. Dit is hoe ik het doe.

Overigens ging op 17 augustus 2020 het reisadvies naar Zweden op geel. 

It’s us against the world….(Chris Martin)

Loferer Alm

Het blijkt de ontdekking van de vakantie. Lofer. Ook vorig jaar hebben we hier voor de kaart staan te kijken. Lofer is een klein plaatsje op ongeveer 10 kilometer van de Waidring. Toch voornaam. De ligging maakt dat het op de verkeersborden staat op 50 kilometer van hier. Het ligt precies op de kruising naar Salzburg, Zell am See en St. Johann. 

We nemen de 2 liften omhoog en belanden op “Der schönste wanderalm Tirols”. Een titel die het gebied met recht kan dragen. Mooie wandelwegen, indrukwekkende liften, wijds. Overzichtelijk. Lijkt wel Waidring.

We lopen naar de Rote Marmorsee. En een stuk terug. Dat duurt ongeveer een 1,5 uur. Dan naar de uitzichttoren en dan naar de lift. Het is warm. De uitzichten zijn ook hier geweldig. We kijken uit naar het Bayerische land en aan de andere kant op de Loferer Steinberge. De Apple watch zegt dat we de doelen hebben gehaald en dat we  2 uur en 3 kwartier onderweg zijn geweest. Dan zal het wel zo zijn.

1 lift terug en bij het Mittelstation besluiten we onze weg lopend te vervolgen. Onze wandelhonger is nog niet gestild blijkbaar. Na een uur komen we aan in het centrum van Lofer. Het blijkt een uitstekende keuze te zijn geweest. Mooi door het bos en gedeeltelijk over de dalafdaling. 

Daar denken onze spieren echter anders over. We zijn, wederom, helemaal naar de ……..

Bij de caravan een drankje en even zwemmen. Afkoelen.

De BBQ aan en de rest van de avond gaat vanzelf.

Op donderdag herstellen. Boodschappen bij de Hofer en hangen rond de caravan. Alvast een beetje opruimen. Beetje zwemmen. Beetje douchen. Beetje uit eten.

Het zit er bijna op. 

Hopend op een rimpelloze terugreis….. Renate tankt!

Rust

Rust. Na 2 intensieve dagen in de bergen. 

We doen wat boodschappen in St. Johann en lopen wat door de stad. In de avond de bbq aan. Het weer is iets minder. Een bui in de avond met wat geflits. Verder weinig bijzonders.

Op dinsdag gaan we naar Zell am See. Lux plekje aan een groot meer. Porsche's, BMW’s en Mercedessen. Maar het regent dat het giet. Dan wordt alles een beetje troosteloos. 

In het begin van de vakantie heb ik een nieuwe Ortovox (rugzak) gekocht. We gaan op zoek naar het damesmodel voor Renate. Ding bevalt perfect.

In Saalfelden slagen we. Even een broodje eten en dan naar de camping. De regen is vertrokken en de zon staat weer hoog aan de hemel. 

We eten in het restaurant op het terras aan de badesee. Het is rustig.

In de avond wat foto’s maken van de Loferen Steinberge maar het gewenste “rood” blijft uit. Niettemin een mooie dag en avond.

Morgen Loferer Alm. Wandele!

Ja mensen, soms heb je van die dagen dat je denkt wat moet ik hier nou weer mee, g*dverdomme......

Wat een waardeloze wandeldag.

We gaan in colonne de berg op. Gelukkig niet al te veel Nederlanders maar het is dringen geblazen. De lift heeft ons naar de Larchfilz gebracht. Van daaruit gaat iedereen blijkbaar, net als wij, naar het Wildseeloderhaus. Werkelijk 1 lange polonaise...

Ik irriteer me mateloos en dat gaat in mijn hoofd zitten. Het is warm. En steil. Het is echt afzien, met name mentaal. Uiteraard logisch allemaal. Het is zondag. Ook wij hebben deze dag uitgekozen tussen 2 minder mooie dagen qua weer. Gisteren zijn we goed nat geregend op weg naar de top in Waidring. Eenmaal op het terras hebben we in de zon een biertje gedronken.

Terug naar de wandel-file. Eenmaal bij het Wildseeloderhaus kunnen we 3 kanten op. Naar de Henne, dat hebben we vorig jaar gedaan, een pad naar de top of een steile klim naar de top.

De laatste. Dan nemen we het pad wel op de terugweg. Ik zeg nog tegen Renate dat het niet erg is als we het niet halen vandaag, de top. Inmiddels is het iets rustiger en kunnen we ons eigen tempo aanhouden. Iemand voorbij laten gaan of inhalen is er ook niet bij hier.

Doordat het vrij steil gaat naderen we de top ook snel. Het Loderkreuz komt binnen handbereik en de moraal klimt mee. Het lijkt toch een succes te worden. Gelukkig hebben we nog het besef om af en toe foto’s te maken en vooral om ons heen te kijken. Het is hier prachtig.

We komen boven op een zeer smal en klein plateautje. Dit staat vol met mensen. We wachten even op een mogelijkheid om een foto te maken bij het kruis, kijken om ons heen en klauteren terug naar het pad. Dat was dan de top. Stiekem, in mijn achterhoofd het hoogtepunt van deze reis. Vraag me niet waarom. De Henne was vorig jaar ook mentaal een flinke uitdaging. Met smalle richels en grote dieptes. Dit is 100 meter hoger. Het moest en het zou gebeuren.

Even onder de top eten we een broodje en kijken we terug. Het heeft heel wat gevloek gekost vandaag. Ook op elkaar. Hoort er schijnbaar bij. Niets menselijks is ons vreemd. Een high-five dan maar. Gedaan.

Dat pad blijkt ook nog een uitdaging. Minder steil maar door de enorme stenen ook minder begaanbaar.

We vullen onze flessen even met drinkwater van 5 graden bij de kaasboerderij. Lekker joh.

Uiteindelijk komen we weer aan bij de lift. Helemaal gesloopt. Kan ook niet anders. Gisteren de top in Waidring, niet heel moeilijk. Maar daarna nog even een uurtje naar beneden naar de Moseralm. En terug. Even de nieuwe lift in aanbouw aanschouwen. En 2 dagen achter elkaar doen we nooit en is ook niet verstandig dus.

Op de camping wacht het meer en een koud biertje. Even zwemmen dus. Warme douche en eten.

Waardeloze dag? Valt wel mee geloof ik. Achteraf……