Wat een waardeloze wandeldag.
We gaan in colonne de berg op. Gelukkig niet al te veel Nederlanders maar het is dringen geblazen. De lift heeft ons naar de Larchfilz gebracht. Van daaruit gaat iedereen blijkbaar, net als wij, naar het Wildseeloderhaus. Werkelijk 1 lange polonaise...
Ik irriteer me mateloos en dat gaat in mijn hoofd zitten. Het is warm. En steil. Het is echt afzien, met name mentaal. Uiteraard logisch allemaal. Het is zondag. Ook wij hebben deze dag uitgekozen tussen 2 minder mooie dagen qua weer. Gisteren zijn we goed nat geregend op weg naar de top in Waidring. Eenmaal op het terras hebben we in de zon een biertje gedronken.
Terug naar de wandel-file. Eenmaal bij het Wildseeloderhaus kunnen we 3 kanten op. Naar de Henne, dat hebben we vorig jaar gedaan, een pad naar de top of een steile klim naar de top.
De laatste. Dan nemen we het pad wel op de terugweg. Ik zeg nog tegen Renate dat het niet erg is als we het niet halen vandaag, de top. Inmiddels is het iets rustiger en kunnen we ons eigen tempo aanhouden. Iemand voorbij laten gaan of inhalen is er ook niet bij hier.
Doordat het vrij steil gaat naderen we de top ook snel. Het Loderkreuz komt binnen handbereik en de moraal klimt mee. Het lijkt toch een succes te worden. Gelukkig hebben we nog het besef om af en toe foto’s te maken en vooral om ons heen te kijken. Het is hier prachtig.
We komen boven op een zeer smal en klein plateautje. Dit staat vol met mensen. We wachten even op een mogelijkheid om een foto te maken bij het kruis, kijken om ons heen en klauteren terug naar het pad. Dat was dan de top. Stiekem, in mijn achterhoofd het hoogtepunt van deze reis. Vraag me niet waarom. De Henne was vorig jaar ook mentaal een flinke uitdaging. Met smalle richels en grote dieptes. Dit is 100 meter hoger. Het moest en het zou gebeuren.
Even onder de top eten we een broodje en kijken we terug. Het heeft heel wat gevloek gekost vandaag. Ook op elkaar. Hoort er schijnbaar bij. Niets menselijks is ons vreemd. Een high-five dan maar. Gedaan.
Dat pad blijkt ook nog een uitdaging. Minder steil maar door de enorme stenen ook minder begaanbaar.
We vullen onze flessen even met drinkwater van 5 graden bij de kaasboerderij. Lekker joh.
Uiteindelijk komen we weer aan bij de lift. Helemaal gesloopt. Kan ook niet anders. Gisteren de top in Waidring, niet heel moeilijk. Maar daarna nog even een uurtje naar beneden naar de Moseralm. En terug. Even de nieuwe lift in aanbouw aanschouwen. En 2 dagen achter elkaar doen we nooit en is ook niet verstandig dus.
Op de camping wacht het meer en een koud biertje. Even zwemmen dus. Warme douche en eten.
Waardeloze dag? Valt wel mee geloof ik. Achteraf……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten