Mocht u nu na het lezen van al die avonturen in de veronderstelling verkeren dat wij dagelijks van 9 tot 5 in de bergen lopen te zwoegen en te zweten op zoek naar wat dan ook. Dan heb ik nieuws. Da’s natuurlijk niet zo. Om dat aan te tonen heb ik de mensen op de camping even in beeld gebracht. Geen sinecure. Een tijdrovend karweitje.
Wij staan namelijk aan een straatje met vaste gasten aan de overkant. Boeiend en soms bloed irritant.
Hierbij de personages in willekeurige volgorde:
- De eenzame. Vraagt ons bij het opzetten van de tent of we iets willen drinken. Het is zo warm. Zondag om 11 uur in de ochtend. Een halve liter Zipfer in de hand en een sigaret op de lip. Ik weiger beleeft. Gedurende de week maken we af en toe een praatje en wisselen wat algemeenheden uit. Hij is vast en zeker zijn vrouw verloren. Recent of een tijd geleden.
- De zeeman. Pal naast ons. Zijn armen getuigen van de grote vaart. Zijn loopje ook. Met het roer en anker op zijn armen wankelt hij eenzaam naar de toiletruimtes of naar nummer 1 hierboven. Ook een man alleen. De tv staat aan tot laat in de avond.
- De feeder. Nee, geen grapje. Deze man heeft de dochter van een corpulent echtpaar aan de haak geslagen en is erin geslaagd een monster te scheppen. Met een eigen stoel en in de middag een hele dikke luchtmatras waarop geslapen wordt. De buik hangt letterlijk op de knieën. De sigaret is nooit ver weg. De colafles onder handbereik. Geen smakelijk gezicht en het levende bewijs dat tatoeages een mens niet mooier maken.
- De bejaarden. Hangen de hele dag rond te tent en zitten steil rechtop. Nieuwe auto. Komen niet ver maar alles keurig. De hoofdjes draaien synchroon in onze richting als we de camping oprijden of anderszins bewegen.
- De wandelaars. Gaan elke dag op tijd weg en komen laat terug. Wandelschoenen in en uit de kofferbak. Gezien hun postuur verdenk ik ze van wandelfraude.
- De trolleyman. Gaat ELKE dag met zijn vuilwatertank, zijn toilet en zijn jerrycan naar het toiletgebouw. Tevreden en statig stappend over het pad. En weer terug. Elke dag.
En tot slot degene die het bloed onder mijn nagels vandaan haalt.
6. De burgemeester (en zijn vrouw, want achter elke man staat…)
Staat hier waarschijnlijk al jaren. Komt uit Zwitserland en roept, van ver, als
ik de bbq aansteek, hoe laat ie moet aanschuiven. Jaagt de Franse fietsers naar het tentveld
en maakt overal een praatje op samenzweerderige toon. Hij heeft, godbetert, een bladblazer
op een accu waarmee het pad bladvrij gehouden wordt. Hij manipuleert, roddelt en kletst
alsof het een lieve lust is. Geeft me een verwijtende blik als ik op wespen jaag. Hij heeft nooit
last van wespen. Hij heeft een drone. Met een hele kleine accu……..
En dan ook nog, als bonus, de gasten die net als wij een paar dagen op deze idyllische plek verblijven.
- De fietsers. 2 Kerels die op hypermoderne fietsen de omgeving afstruinen naar toppen en dalen. Slapen in een busje met een matras. Hebben wel veel afwas voor 2 personen. Gezien hun herhaalde gang naar het geschirr-raum.
- De ondernemer. In ruste of nog actief (hij belt nogal veel) maar net niet succesvol genoeg voor een echte sportwagen. De camper is van ruime omvang en nieuw. Op de aanhanger rust een tot cabrio omgebouwd C2V. Dat kan natuurlijk ook een hobby zijn.
- Nog meer fietsers. Een Frans gezin van 7! Op 1 na, allemaal op de fiets. De kleinste zit ingesnoerd in de hondenkar. Als een militaire operatie gaat het van camping naar camping. Diep respect.
- De familie van… Man en vrouw die in een Italiaanse camper verpozen bij de nummer 1 van dit verhaal hierboven. Geen Italianen dus. Verwarrend. De Zipfer stroomt rijkelijk. Boeiende avond die eindigt in gezwets en gezwalk.
Om half 10 is het stil op de camping………
Hier heb ik dus ook tijd voor gehad. In de schaduw van onze voortent. Als een echte roddelkoning. Voorwendend alsof ik aan het lezen was…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten