De veertigers onder ons kennen het vast nog. Je bent pas op vakantie als je de man met het bruine overhemd en de pet gepasseerd bent. De douanier. Hij wil je paspoort zien! Spannend.
Mama zat altijd 2 kilometer voor de grens al met die donker bruine boekjes in de hand. De man met de pet had gezag. Hij besliste uiteindelijk of je er wel of niet in kwam. Of je wel of niet op vakantie ging.
Geldt natuurlijk alleen als je met de auto gaat, de vliegers onder ons halen geroutineerd de paspoorten uit de achterzak en laten achteloos het boekje zien aan de man achter glas. Nu nog steeds. Vaak trekken zij hun schoenen ook nog uit en gooien ze de sleutels bij de laptop in het grijze bakje van de röntgen-scan.
Terug naar de kampeerders. De laatste jaren kon je in Europa zorgeloos met 120 langs de oude douane-gebouwen. Ze staan leeg en herinneren slechts aan vervlogen tijden. Soms staat er nog een politiewagen. Vaak alleen onkruid en zijn de ramen gebroken. We zijn wel eens vertrokken zonder paspoorten of ID. Vergeten, niet zo belangrijk meer. Tot afgelopen maandag.
Ik snuffel de paspoorten bij elkaar en vraag de kinderen naar hun ID. Hebben ze bij zich. Op school. Schijnt daar wel nog nodig te zijn.
Achteloos gooi ik ze in mijn tas die standaard in de caravan ligt. In 2015 is gebleken dat pasjes van de zorgverzekering wel handig zijn om bij je te hebben.
We rijden de boot af in Rodby. De douane heeft uitgepakt. Warmtezoekende camera’s, ingewikkelde apparatuur en dito grenswachten staan ons welkom te heten. Een ervaren douanier wenkt ons door te rijden. Wat kan daar nou in zitten, in die Chateau-caravan?
Na het verlaten van de Oresundbron gebeurt hetzelfde bij de Zweedse douane echter……we moeten nu wel de rood-bruine boekjes laten zien! Tsja, die liggen in de caravan.. Geeft niks, rijdt u maar even naar mijn collega’s op de parkeerplaats.
Een licht gevoel van spanning trekt door me heen (als ie maar niet naar de drank vraagt….) Nu zijn wij die caravan die er vroeger uitgepikt werd. Wat zou daar mee zijn? Ik begroet de douanier die echt een zoon van me geweest zou kunnen zijn en leg uit dat we niet meer gewend zijn aan grenscontroles. Hij zegt dat ie dat snapt en maant me om de paspoorten te halen.
Fijntjes wijst ie me erop dat die van Anna al 2 jaar is verlopen. Ik wijs hem erop dat ze een geldige ID heeft maar hij gelooft het wel.
Op de achterbank slaan 2 pubers dit tafereel gade. Ze zien dit voor het eerst van hun leven. Ik hoop dat ze het spannend vonden…………..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten