Vandaag een
jaar geleden
Na een lange
schemering
Viel toen
die ochtend
Opeens
De duisternis
plotsklaps in
Als een
zware donkere deken
Die me
bedekte van top tot teen
Onzeker en
de weg kwijt
Letterlijk
niet weten waar dan heen
Met hulp en
liefde van mensen om me heen
Is de ergste
duisternis voorbij
Steeds
kleine stapjes naar voren
En soms 1 achteruit
Ik kan weer
werken, heb soms plezier
Ervaar geluk
een beetje meer
Ruik soms
het groene gras
Geniet extra
van mooi weer
Ik doe
dingen met meer rust
Wandel en
neem waar
Maar de
deken die toen viel
is nog
steeds wel daar.
Ik moet
vrienden worden
Met iets dat
bij me blijft
Aanvaarden
dat er soms iets is
Dat pijn
doet, van tijd tot tijd
De woede en
de tranen
Onmacht en onbegrip
Gevoelens
waarin ik soms verdwaal
Ik probeer
ze te omarmen
Allemaal
Mooi verwoord. Ik hoop dat je heel veel kleine stapjes voorwaarts kunt zetten en die deken een keer echt van je af kunt gooien. Vanzelfsprekend zou ik je daar heel graagbij willen helpen,maar ik weet wel dat dat niet zo maar gaat.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen