Schrijven.....

Schrijven helpt.

Mij.

Soms.

Ik heb hier op dit blog al een paar keer een verwijzing gedaan. “Niet te veel over uitweiden”. 

Eerst de vakantie. Maar goed. Een verhaal zit in je hoofd of niet.

Op Facebook heb ik het bericht gedeeld. Oom Cor is overleden.

Oom Cor is de jongere broer van mijn vader. Scheelt een jaar of 5. In de oorlog geboren of niet. Een V1 naast je huis of niet. Aan de Zwanebloemstraat tijdens WO2. 1944 of 1949.....

Oom Cor is degene die vrijgezel is in de jaren dat ik opgroei tot een jaar of 20. Niet precies. Samen met Wilco doen we heel veel dingen samen. Solex rijden, gaten graven, Opa plagen, nieuwe auto’s uitzoeken, bewonderen, op stap, en de laatste jaren hele andere dingen.

Oom Cor is elektricien. Bedrijfsleider zelfs. Hij weet alles van stroom. Soms mag ik mee in het blauwe Renaultje van Van Kooten. Naar een klus. Stoer! 

Zijn hobby's zijn talrijk maar satellieten en TV staan op 1. En navigatiesystemen. TomTom. Handig. 

We bouwen, samen met Pap, huizen. Met badkamers. Met keukens. Perilex aansluitingen. Extra groepen. Zonnepanelen. Verbouwingen. Garages. Als echte bouwvakkers met een sjekkie.

Of we halen brandhout, in het bos. Bomen laten we vallen. Aanhangers vol.

Alles samen. Tot een jaar of 5 terug. Lichamelijke klachten. Ongewone klachten die alles minder maken. Helder in de kop maar het lichaam wil steeds minder.

Verdomme!

We wonen inmiddels 13 jaar naast elkaar. Op onze eigen oude grond. Daar waar Opa zijn moestuin had, en de mesthoop. En de schuur. En de garages.

Er gaat geen moment voorbij dat ik even in de garage ben aan het knutselen of prutsen of Cor komt even kijken. Bej ahweer ant opruum’n? De laatste roddels, advies. Eem zeur’n… Nee, geen sjekkie meer. Da's heel slecht, en we zijn beiden gestopt. Vroeger wel hoor!

Maar op een bepaald moment is de garage onbereikbaar. Nog 1 keer dan met rolstoel….. We zien het einde naderen. 

Die dinsdagavond in het ziekenhuis, halverwege Mei zal ik niet licht vergeten. De dokters zijn geweest. Slecht nieuws. Uiteindelijk nog 2 extra maanden. 

En dan komt het onvermijdelijke. Dan komt magere Hein. Dan wordt het tijdelijke voor het eeuwige verruild. Dan maakt Ome Cor de laatste gang vanaf het oprit. Dan is het tijd voor afscheid.

En dat doen we goed. Met goeie foto’s en goeie muziek, en goeie tekst! Met elkaar bedacht. 

Het is een beetje stiller aan de Bornerbroeksestraat. 

Ik heb mogen spreken tijdens de uitvaart. Herinneringen gedeeld en een eerbetoon gebracht. Ik had wel een uur kunnen staan lullen, ik kan 10 van deze verhaaltjes schrijven, maar dat is voor niemand leuk…..

Dit zijn de laatste woorden die ik eraan weidt. De rest blijft in mijn hoofd.

Herinneringen zijn uiteindelijk je meest waardevolle bezittingen.

Schrijven helpt. 

Mij.

Hopelijk.

De foto's, in volstrekt willekeurige volgorde.....pffff

Tot slot dan maar

De wielen van de Volvo staan stil. De D5 rust na 2500 kilometers. Die heeft goed gelopen. Topauto. Vandaag de grens van 300000 kilometer behaald. Pap, mam en Joke verwelkomen ons. Eerste keer zonder ome Cor………Zal nog wel vaker gebeuren. Doet pijn.

Maar goed. Die laatste dagen. 

Donderdag via München naar Stuttgart en dan richting Heidelberg. Druk. Hectisch. Vermoeiend. 

Rond 16.00 uur komen we aan op de camping. Hele mooie plek midden in de bossen. Op de weg hiernaartoe komen we door schilderachtige dorpjes met vakwerkhuizen. Uitzicht op de Neckar en sporen van de historie. Op elke heuveltop een slot of burcht. Prachtig.

Vrijdag Heidelberg. Een prachtig stadje, overspoeld door Chinezen. Allemaal non-stop filmen en foto’s maken. Allemaal een hoedje en allemaal onverstaanbaar. We grappen erover. Heidelberg is prachtig. Qua gebouwen, winkelaanbod, publiek, horeca en toegankelijkheid. 

Op de terugweg even boodschapjes en dan lekker in Hirschhorn uit eten. We vinden een prachtige plek aan de markt bij het Stadscafe. Vriendelijke ober en vriendelijke prijzen.

Vandaag, zaterdag, de laatste 450 kilometer. Dat ging voorspoediger dan verwacht. Om 14.00 uur thuis. Thuis……Koffie. En dan lekker uitpakken.

Het was goed om weg te zijn. We zijn lekker actief geweest. Prachtige uitzichten, avonturen, uitdagingen, foto’s en nieuwe herinneringen.

Dat was het. Dank jullie wel voor het meelezen. Ik zal binnenkort vast nog een keer weer wat schrijven. En ik zal wat foto’s plaatsen.

Wildseeloderhaus

Dinsdag, Fieberbrunn.

Voor het eerst tijdens deze vakantie pak ik de lange broek van de bank om vervolgens broodjes te gaan halen. Het is mistig en het regent een beetje. Daarbij is het niet al te warm. Vreemd. Het is toch augustus.

Tsja, wat doe je dan. Laat je je door het weer belemmeren, of zien we wel wat er van komt. Ik heb op Instagram vaak het Wildseeloderhaus langs zien komen. Een restaurant/berghuis midden op de berg, de Wildseeloder, bekend van de Freeride Worldtour, waarbij skiërs en snowboarders zich van duizelingwekkende hoge en steile bergen storten.

Mooie plaatsjes worden daar gemaakt. Ik wil dat wel zien. Daarnaast is Fieberbrunn in de zomer bekijken ook wel heel tof. 

We kopen liftkaarten en pakken 2 keer de “rode bakjes”. Naar de Lärchfilzkogel. Van daaruit een uurtje lopen naar het Waldseeloderhaus. Best een pittige klim. Het is er prachtig. Aan een groot bergmeer gelegen. Met mist, wolken, weerspiegelingen. Alles klopt.

En dan besluit Renate dat we eigenlijk naar de top moeten, de Henne, op 2078 meter. Ik weet niet hoe hoog we nu zijn maar het lijkt me een best eind.

Op weg dan maar. Steil, steiler, langs afgronden zo diep als…… Eenmaal boven na een uur, hijg ik uit op een steen. Hoogtevrees. Wat is dat toch? Die smalle paden op deze hoogtes, je krijgt er wat van.

Maar we krijgen er een hoop voor terug. Tussen de wolken door enorme vergezichten. Er groeien bosbessen en wilde frambozen. En we maken prachtige foto’s.

De terugweg is ook heel gaaf en na een paar uur komen we bij de lift aan. Het stuk van de Lärchfilzkogel naar Streuböden besluiten we ook te lopen. Dat was niet nodig geweest…..

Op de camping bier en BBQ. Wat een prachtig avontuur vandaag.

Vakantie deel 4

Zaterdag, Just the three of us.

Anna en Caine zijn veilig aangekomen in Nederland. Dan blijven we met z’n drieën over hier in Oostenrijk.

Het is al weer warm als we de caravan uitkomen om half 9. Mooi op tijd. Lekker douchen. Ontbijt met een broodje en koffie in de voortent.

Het is al een aantal keer uitgesteld maar vandaag gaan we toch echt de Griessbachklamm lopen. Op de parkeerplaats besluiten we de langste route te nemen. Voor de liefhebbers, staat er. 10 kilometer.

We lopen geleidelijk door een prachtige kloof over hangbruggen en planken en rotsen. Een gemoedelijk riviertje stroomt ons tegemoet. Dan is daar de eerste afslag voor de korte route. Even later de afslag voor de middellange route. Het was hier eerst best druk. Een foto zonder andere bezoekers is bijna onmogelijke, maar om ons heen wordt het steeds stiller. De langer route slaat ineens rechtsaf. Steil de berg op. Oneindig steil de berg op. Oneindig lang omhoog. Het is warm. We zweten ons helemaal gek. En vervolgen onze weg omhoog. En omhoog. Om uiteindelijk weer op een wat bredere weg uit te komen die nog wel omhoog gaat maar niet meer zo steil. We lopen tussen de koeien en vinden een meertje met enorme karpers. We eten een broodje en kijken ver uit over de Alm richting Kirchdorf en Erpfendorf. Het is hier prachtig. 

Maar die klim hakt er goed in. Een beetje geestelijk verzet maakt het niet makkelijker. Bij de 2e berghut dalen we af via een breed pad en na 10 kilometer en 3,5 uur lopen komen we weer aan bij de auto.

Pff. Heerlijk maar het kon net. Morgen een rustdag. Uiteindelijk niet zeuren natuurlijk. Hiervoor zijn we hier. Hiervoor zijn we op vakantie. We hebben al heel lang geleden ontdekt dat stilzitten en niks doen ons alleen maar frustreert. 

We vertrekken richting Fieberbrunn. Even bij de S4 kijken. Sven en wij krijgen een stevige hand van Florian, hij kent Sven nog van deze winter. Even door de shop. Even bij de Doischberg kijken en dan de boodschappen voor vanavond. Pasta!

Bij de caravan douchen en een biertje. Heerlijke dag. 

Zondag, Rustdag

De zon staat al weer hoog aan de hemel. We hebben ongelofelijk mazzel met het weer. Elke voorspelling zit ernaast. Strak blauwe hemel en zon, dag na dag. Je zou het bijna niet geloven als je er niet bij bent. Toch is de tent van Sven nat, Vannacht dus toch een paar sputters. En niet te snel juichen. We hebben nog een week. Er kan nog van alles gebeuren.

Rust dag dus, na dat ontzettende t*fus-eind wandelen, gisteren. 

Ontbijt. Broodjes en koffie. En dan wachten en slenteren.

We bezoeken eerst Lofer. Een onderschat maar prachtig dorpje even ten oosten van Waidring. Met de neus in de boter dit keer. Er is feest! Om 11 uur is er al een kapel die speelt, is er bier en worst en dames in klederdracht. Even bij de lift kijken, een korte wandeling en dan naar de camping voor de lunch.

Sven wordt om 1400 uur opgehaald bij de Intersport door zijn maatjes van de S4, nu bij de FunConnection. Ze gaan Cannyoning. Met een wetsuite door een kloof. Met een groep van 12. Niet naar Reit im Winkel maar ergens richting Kössen.

Renate en ik begeven ons buiten de gebaande paden. We gaan een rondje Pillersee lopen. In de winter volstrekt onbegaanbaar. Nu zijn de oevers bevolkt door mensen in badpak en met subboards. Halverwege pakken we, helemaal volgens plan, een biertje in de biergarten bij de forellenkwekerij. Een dikke halve liter Weizen. Terwijl de forellen onder onze voeten door zwemmen. Kom er maar eens om.

In de brandende zon terug naar de auto. Toch 5 kilometer. Huts.

Sven is om kwart over 5 terug en een uur later eten we in het restaurant voor 4 tientjes met z’n drieën.

Zondag in Waidring…..

Maandag, Druildag.

Tsja, we kunnen wel de lift omhoog nemen in Fieberbrunn voor 75 euro, maar dat is wellicht een beetje veel geld voor een mistige wandeling. De webcam bevestigd onze vermoedens.

Dan maar iets anders verzinnen. Bij Salzburg is een grote Outlet, de horror. En toch gaan we.

Eerst even in Inzell kijken bij het schaatsstadion. Dooie boel. Net als de outlet. Het sputtert zo af en toe en het mist nog een beetje.

Op de terugweg bezoeken we Bad Reichenhall. Een zeer populair kuuroord gezien het aantal bezoekers. We slenteren even door het stadje, doen wat boodschapjes en om 4 uur zijn we weer op de camping. Nog snel even de laatste zonnestralen pakken voor het weer bewolkt.

Ondanks alles nog wel de korte broek aan dus kan slechter. 

Anna en Caine zijn goed aangekomen op Tenerife. Alles gaat zoals het gaat.

Laatste weekje……

Vakantie deel 3

Vrijdag, Alle kanten op.

Grote woorden niet? Over dat klimmen. Daar had ik echt goed over nagedacht. Hou dat even vast. 

Vandaag is de dag dat Anna en Caine weer naar huis gaan. Op naar het volgende avontuur. Tenerife. Maar eerste met de trein naar huis.

Als we ze hebben weggebracht gaan we even boodschappen doen bij de M-preis en de Spar. Dan naar de camping en opeens ben ik er klaar voor en breng ik het gesprek op Adolari. Daar waar ik in het begin van de week zo enorm de mist ben ingegaan. Hoogtevrees. En ik had besloten dat ik er klaar mee was. 

Maar een mens zit raar in elkaar.

Na de boodschappen komen we aan op de camping en ik neem Sven mee naar Adolari. Dit keer vreet ik me erdoorheen. Fysiek is het voor Renate echt niet te doen maar ik heb een kans. Ondanks dat ijzer in mijn arm.

Ik ga voorop. Ik zet door. Idioot steil, recht omhoog.  Ik kom uiteindelijk bij de hangbrug. 3 draden die me scheiden van een gat van misschien wel 100 meter diep. Ik kijk omlaag en voel de angst diep van binnen. Niet.Meer.Doen! Vanaf nu fixeer ik mijn blik op de wand voor me. Ik wissel de carabieners blind aan de draad. En ik bereik de overkant.

Nog een paar meter omhoog en dan heb ik Adolari voltooid. Zwaar. Niet alleen mentaal. Maar ook fysiek. Mijn armen zijn uitgeput en trillen. Het zweet brand in mijn ogen. 100 hoogtemeters steil aan de wand. Soms een beugel als trappetje, vaak ook niet en moet je je eigen weg vinden. Met handen en voeten. 

Dikke knuffel voor mijn begeleider. Sven is de hele tijd achter me geweest en weet me te motiveren en gerust te stellen. “Gaat goed onnie?”

Adventure off a lifetime. Super heftig. Maar gedaan en we doen hem nog een keer deze week. Wellicht zelfs de Henne met elkaar. Moet lukken.

Dat klimmen heeft nooit echt mijn interesse gehad. Maar Anna was bereid om er speciaal voor naar Oostenrijk te komen. Sven is fan en ook Caine heeft Adolarie 2 keer volbracht . Vol adrenaline. Dan moet je wat.

In de avond eten we wat brood, vlees en salade en gaan dan naar het concert in het dorp. Aan lange tafels kijken we naar de band en de entourage eromheen. Na een uurtje zijn de polka-klanken wel genoeg en gaan we naar de camping.

Nog een week in het prachtige Oostenrijk. Sven gaat zondag met zijn maatjes van de skischool canyoning in Reit im Winkel. 

Wij zien wel waar we terecht komen…..

Vakantie deel 2

Maandag, Adolari

Ik word op tijd wakker. Haal broodjes in het winkeltje en dan in de auto naar St. Johann. Anna en Caine komen op de minuut nauwkeurig aan op het station na een reis vanuit Nederland met de trein. Goeie reis gehad maar wel een nachtje doorgehaald.

We ontbijten en dan duiken ze nog even het bed in om te slapen. Geeft ons de kans om even boodschappen te doen.

Als ze wakker zijn gaan we naar de kneippanlage om helemaal wakker te worden en wat af te koelen. Het is lekker weer. Als de zon er is loopt het tegen de 30 graden. Het water is gelijk aan gisteren. Koud. We vermaken ons.

Dan gaan we naar Adolari. We gaan leren op de klettersteig. Klimsetjes mee van Wilco en dan gaan we berg beklimmen. Dacht ik. Wist ik veel. 

Eenmaal bij het begin klim ik dapper de eerste meters omhoog. De rest volgt. Ik klik de carabieners aan de draad en maak een begin. Ik kijk omhoog en ik kijk naar beneden en als een duiveltje uit een doosje is daar een verstikkende angst voor hoogte. Ik sla vast en blokkeer. Zonder te knipogen deel ik de rest achter me mee dat we een probleem hebben. Ik durf niet verder. Ik moet terug nu het nog kan. Dat kan. En dat doet pijn. Maar het gaat niet. Niet nu. Renate had die conclusie al voor het begin getrokken. Verstandig.

De kinderen maken de hele klim met z’n drieën. Super dapper. Het is niet ver maar wel heel steil. Recht omhoog langs beugels en kabels. Gezekerd. Ja. Zal wel.

Op de camping is er bier en BBQ. We zitten nog lang buiten. Topdag met een klein drempeltje. Dat slecht ik morgen wel.

Of niet……….

Dinsdag, Salzburg

Het gaat lekker los vannacht. Regen en onweer. Een gebroken nacht dus. Bij het ontbijt is het ook nog lekker fris. Korte broek kan net.

Omdat de weermannen en vrouwen geen enkel idee hebben wat te voorspellen, besluiten we niet de bergen in te gaan maar Salzburg te bezoeken.

Dat idee hebben meer mensen opgevat. Achter Lofer een flinke opstopping om werkzaamheden en hoe dichter bij de stad, hoe drukker het wordt. Uiteindelijk mondt dit drama uit in een prima parkeerplek en een uitgebreid bezoek aan een prachtige stad met heel veel historie.

Een broodje en een ijsje onderweg. Het geboortehuis van Mozart, Het plein met de paardenkoetsjes en de prachtige basiliek. Dan weer lekker naar de auto. Die lange broek was toch niet nodig geweest met de huidige 27 graden en een lekker zonnetje. Zweet’n keerl. 

Eenmaal in de namiddag op de camping gaan de kinderen zwemmen en pakken wij een borrel. Na een kopje thee te hebben genuttigd. Dan een dikke schnitzel met een halve liter bier en dan lekker voor de caravan met elkaar.

Alles is anders. Maar het is goed om weg te zijn. Met elkaar.

Woensdag, Griesbachklamm oder….

We ontbijten eerst maar eens. We zijn redelijk op tijd wakker. Anna en Caine zitten al in de voortent. Zonnetje schijnt al lekker. 

Koffie en de stoete valt zoals het moet. Tied veur een prachtig mooie dag.

We stappen  in de auto op weg naar de Gliesbachklamm, een wandeling niet ver van de camping. 10 minuten rijden en 2 uurtjes wandelen. Maar de parkeerplaatsen zijn al vol op dit uur van de dag. We besluiten naar de Steinplatte te gaan. De weersvoorspelling is oké voor de rest van de dag, in tegenstelling tot de voorgaande dagen. Je wilt niet in de bergen zijn en overvallen worden door wat dan ook.

Bij de lift knoop ik een praatje aan met de dame die de kaartjes verkoopt. Ze zit hier ook in de winter. Herkennen we elkaar? 

Blijft steeds een vreemde ervaring. Je gaat de seizoenen een beetje door elkaar halen. Ze kijkt naar de kinderen. Stelt vast dat ze niet meer “jugendlich sein” maar dat het goed is dat ze op deze leeftijd nog mee gaan en verteld dat die van haar dat ook nog doen. 23 en 28 jaar. Waardevol. 

Eenmaal boven begint het feest der herkenning. Welke piste is welk weiland? Is dat de Moseralm en Bäreck. Steil? Ja, best wel soms. We maken de klim naar de top langs de achterkant. Bezoeken de 2 kruizen en dalen langzaam af naar Triasic-parc. Onderweg een broodje. Het is best warm. Prachtige uitzichten tot aan de Henne in Fieberbrunn.

Moe maar voldaan vertrekken we met de rode bakjes. Even langs de Hofer voor de bbq en dan douchen op de camping.

BBQ. Biertje. Wijntje.

Prachtig mooie dag.

Donderdag. Henig an.

De zon staat al vroeg hoog aan de hemel. Gisteren heeft het wat geregend maar dat stond in schril contrast tot de voorspellingen die ons vanuit Nederland bereikten. Het lijkt erop dat nieuws soms domweg gemaakt wordt. Op de app en op Facebook komen de goedbedoelde waarschuwingen binnen. Een zogenaamde deskundige meteoroloog wordt gretig geciteerd. Niet de bergen in. Overstromingen en alles verzengende bliksem. Hagelstenen als pingpong ballen, op z’n minst.

Dat terwijl de plaatselijke weerberichten een stuk milder zijn. Wat buitjes vallen. 

Wellicht dat het anders was in de rest van Europa maar dit was fake-news.

Ik haal broodjes en in alle rust genieten we van het ontbijt. Daarna gaan de kinderen klimmen. Adolari. Renate en ik maken een prachtige wandeling. 

Niet klimmen.

Daar heb ik de laatste dagen stevig over nagedacht. Die irreële angst voor hoogte. Ik had hem ook aan de top op Waidring. Misselijk makend. Terwijl ik anders niet snel terugdeins. 

Misschien is het dit.

Sinds half mei hebben we, in kleine kring, een enorm intensieve tijd achter de rug met veel angst, spanning en verdriet. Elk dag! Ik merk dat ik vooral geen behoefte heb aan spannende dingen deze weken. Het besluit om niet te klimmen is dan ook heel snel genomen. Ik wil alleen maar rust en in het bos en in de bergen zijn. Met mensen om me heen, die me na aan het hart liggen. Dan maar een pussy……

Een prachtige wandeling dus rondom de berg voor de camping. Even met de beentjes in het water en dan boodschappen voor de lunch. Speckplatte, met speck, ham, kaas, käsewurst, zuurtjes (pepers, augurken, uitjes) en brood.

In de middag gaan we zwemmen op de camping en in de avond uit eten. 

Kon slechter.

Vakantie

Zaterdag, Nürnberg

Na een week vertraging, waarover ik hier niet verder ga uitweiden zijn we dan vertrokken naar Oostenrijk. Inderdaad, naar het zuiden, dus niet na Azelo op Oldenzaal maar rechts de afslag richting Enschede. 

Daarna wijst het zich vanzelf. 

We gaan naar Waidring en willen minimaal tot aan Wertheim komen vandaag. Als het voorspoedig gaat dan rijden we nog een stukje door.

Het is zwarte zaterdag in Europa.

En het gaat voorspoedig. Minimale opstoppingen en heel af en toe een beetje file maar het is lange tijd niet zo rustig geweest op weg naar wat normaal onze wintersport bestemming is. Bij Wertheim rijden we dus door om uiteindelijk in Nürnberg op een camping onder de rook van het voetbalstadion terecht te komen. Best druk hier maar de dame achter de receptie weet van wanten en om half 5 staan we op de plek. Even wat drinken en dan op zoek naar wat te eten.

Weten wij veel dat we bijna op de binnenplaats van het vroegere hoofdkantoor van de NSDAP (National Sozialistische Deutsche Arbeitspartei) staan. Deze plek bulkt van de historie. We lopen zo de archieven van de 2e wereldoorlog in. Heel indrukwekkend. Een stadion, een arena, oude kantoren. Waanzinnig groot allemaal.

We lopen ruim 2 uur te slenteren en te fotograferen en te lezen. Even langs de KFC voor een hapje eten en dan terug naar de camping.

Ondanks alles een goed begin van de vakantie. Morgen nog 275 kilometer naar Waidring.

Zondag, Waidring.

Ach, die zwarte zaterdag toch. Wat een mietje. In vergelijking met de zondag erna. Wat.een.f*cking.hel. Vanaf Munchen. De A99. Ost-umfahrung. Druk met vakantieverkeer in combinatie met altijd maar weer die baustellen. Tot München süd en tot Irschenberg en dan het laatste restje bij het Inntaldreieck. Drama.

Maar goed. Uiteindelijk komen we aan op Waidring. In alles een vrij bizar ervaring. Zonder sneeuw en ijs en kou. 

Manuela* verwelkomt ons hartelijke en Jasmin* zwaait vanaf de voordeur. We mogen een plekje uitzoeken. 251 wordt het. Zelfde als in de winter. Voortent ervoor. Thomas* fietst langs en sluit de stroom aan. Of ik ook gas wil….Lolbroek.

Na een kop koffie wandelen we naar de kneippanlage. Koud water waar je voor je gezondheid even door kunt lopen. Het water rolt zo vanaf de sneeuw rond je voeten. Na 30 seconden vriezen je voeten er vanaf. Pijn!

We vermaken ons een half uurtje en koelen lekker af. 

Om 6 uur een halve liter bier en een schnitzel aan het water op het terras van de camping. Een dikke knuffel van Jasmin en een hand van Harald*. Fijn dat ze ons zien zitten. 

Wederom bizar omdat we anders altijd binnen zitten met de sneeuw die om de wintertuin waait.

We zitten nog lang buiten. Anna en Caine zitten inmiddels in de trein en die komen morgen aan in St. Johann. 

Nu is, na een spannende, intens verdrietige en intensieve periode, de vakantie begonnen.

(*Tsja, die namen. We komen al een tijdje in Waidring, sinds 1984. Vergeef me. Harald is de baas van de camping. Jasmin is zijn vrouw. Thomas in zijn broer. Manuela is de dame van de receptie)