Slecht gepland

Voordat je elke focking winkel wilt betreden! Je QR-code en je legitimatie. In een outlet. In Ochtrup. Winkel-aan-winkel. Als het meisje in de Puma winkel “Ausweiss” naar me bijt is het klaar. Wegwezen. De Duitsers zijn af.

Begrijp me niet verkeerd! Ik heb netjes mijn spuitjes gehaald en zal dat blijven doen. Zonder vragen te stellen. Ik heb vertrouwen in de wetenschap en de instanties die erover gaan. Ik heb een gezond respect voor het virus. Ik heb de schade gezien. Ik weet iets over mutaties en de evolutie. Ik was mijn handen. Ik draag mondkapjes en ik heb inmiddels onderliggend lijden. Maar geen enkele Duitser vraagt mij zonder “Bitte” naar mijn legitimatie.

Wegwezen dus. We vervolgen onze weg in het slechtst geplande weekend ooit. Dat plannen doen we vrij lang van tevoren. Dan kun je vrij vragen, rekent de rest van de familie erop en begint de voorbereiding en de voorpret. Heb je wat om naar uit te kijken.

Maar ook hier gooit corona wat roet in het eten. Zo wil het dat we wat later vertrekken. Nog een afspraakje op het ZGT.

Eerst Ochtrup en dan door naar Arcen. Een Roompot-park. Morgen verse broodjes.

Als er Audi’s en BMW’s langs je flitsen, als de colonne vrachtwagens oneindig is en als de blauwe borden “Ausfart” aangeven dan weet je dat je in Duitsland bent. Antenne of 1Live op de radio en rijden. Dus via Ochtrup richting Venlo. We zien een nieuw gedeelte van het Ruhrgebied en steken dan de grens weer over. 

Door de grijze mist komen we net na zonsondergang aan in Arcen. Daar parkeren we op Klein Vink onze bus op J1. Een comfort-camperplek voor een paar tientjes.

Dat “slechtst geplande” houdt ook verband met de relatieve drukte voorafgaand aan dit weekend. Weinig voorpret dus. We hebben de komende dagen niks gepland. Misschien ook wel een keer lekker. Met de relatieve aankomende drukte van de feestdagen…..

Vrijdag slapen we een gat in de dag. In 1 ruk door tot 9 uur. Lekker. Ontbijt met inderdaad verse broodjes en een kopje koffie.

Ik haal de fietsen van de drager en bouw de hondenkar op. We fietsen langs de Maas naar Arcen en maken een tussenstop bij de brouwerij van Hertog Jan. Nope, geen rondleiding. We hebben de hond bij ons.

We lunchen met een bamisoepje en een boterham. De rust is overweldigend vandaag. 

Ik hou van de desolate sfeer op de vakantieparken in deze tijd van het jaar. Alhoewel het iets drukker is dan in Zeeland. Het park wordt bevolkt door de onderhoudsploegen die de rommel van het afgelopen jaar opruimen. Onderhoud aan de huisjes en de installaties. Blad ruimen en wat al niet meer. Er zijn nog een paar camperaars hier op het veld. Er staat nog een verdwaalde caravan. Maar veelal ben je alleen. In de winkel of in de toiletruimte. Heerlijk. Toch nog even eruit, lekker buiten zijn, beetje natregenen, weer opwarmen en dan straks nog lekker even een eind met de hond.

Dan zit de 5 ook al weer bijna in de klok……..

De Zaterdag verloopt identiek. Even over de grens. Beetje drank halen in de Pruus. In de middag een stevige wandeling langs de Maas. We gourmetten uit de pan en hebben dikke pret. Morgen weer naar huis.

To Idre and beyond.

Gelukt

De dag van gisteren was ook wel heel moeilijk te evenaren. BBQ, oesters, garnalen, zon en strand in november.

En toch zijn vandaag ook alle omstandigheden aanwezig om er een geslaagde dag van te maken. Kost alleen iets meer mentale moeite. De fietsen zijn niet helemaal opgeladen en de stemming van papa werkt niet mee.

We fietsen naar Veere en dat is een hele mooie route. We arriveren iets te vroeg voor een gebakken vis. Maken een rondje door het dorp en rijden dan naar De Banjaard voor een fikse strandwandeling. Het is hier rustig. Pippi kan los en die gaat als een speer door de branding. Even wat boodschapjes en dan een lekkere hamburger in de camperbus. De deur staat open. Even twijfel ik om de stoeltjes te pakken. Het is ruim 18 graden met een heerlijk zonnetje. Een wat vervreemdende ervaring. In compleet contrast met de verwachtingen. Die voorspelden 12 graden en 100% grijs. Wat een mazzel.

Rond half 4 vertrekken we naar het zwembad. Als 2 pubers glijden we van de glijbaan en door de stroomversnelling. En dan is het tijd voor een biertje.

De avond brengen we door op de internets. Youtube, programma gemist, en al die andere geneugten van WiFi.

We staan uiteindelijk 3 nachten op dezelfde plek en nee, dat is geen vanlife. Dat is geen avontuur. Dat is niet heel vernieuwend. Sterker nog, we waren hier een jaar geleden ook en 20 jaar gelden ook, en Anna is hier verwekt (gezinsgrapje). Dat is geen camperen voor puristen. Maar we hebben die bus niet gekocht om zwervers te worden, om elke ochtend op een andere plek wakker te worden of meer van dat soort aangeprate werkelijkheden op Insta of Facebook. We hebben die bus voor ons plezier en geluk. Gelukt. Dit weekend. Gelukt!

Op zaterdag rijden we naar Brouwersdam om zeehonden te spotten. Ook gelukt. Op afstand spelen er 2 in het water, vergezeld van talloze Aalscholvers. Op zoek naar een dikke vis.

Wij gaan het strand op en daarna naar huis. Via de Botlek, Pernis, Gorinchem, Arnhem en Apeldoorn. Rond 3 in huis.

Wat een weekend!

Briketten

Ze zijn er wel. Na wat zoeken vind ik ze toch.  Verscholen onder een tafel met seizoensproducten in de supermarkt. Achter zakken met haardblokken voor in de huisjes hier op het park. Daar staan ze. De briketten en de houtskool. Ik trek een zak naar me toe en zoek schichtig naar de aanmaakblokjes. Dat blijkt een brug te ver. Dat is niet de tijd van het jaar meneer, verteld de vriendelijke verkoopster terwijl ze voor een display van Chocomel staat. Dat dan weer wel.

Goed. Tot zover. We gaan lunchen en de barbecue moet branden. Standaard uitrusting van de bus maar niet altijd gebruikt. Nu wel. Het is 18 november en het is bijna 18 graden buiten. De zon doet mee. Voor Zeeuwse begrippen is het windstil. Met een muts en een sjaal komen we een heel eind. Ik steek de Weber Go Anywhere  (Google maar. Topapparaat!) aan en zet er 2 krukjes omheen.

    Tijdens onze fietstocht naar Neeltje Jans komen we bij toeval bij, volgens mij, de mooiste 

    viswinkel van Nederland. Dus midden in de Oosterschelde. Op het voormalige werkeiland. 

    Geen dorp of stad in de buurt.Oesters, Mosselen, Scheermessen, Kreeft, Sushi, verse vis in 

    de vitrine, goeie sojasaus, lokaal bier, lokale wijn, en ga zo maar door. Ik koop 12 verse 

    oesters, een bakje gestoomde gamba’s en een bakje Noordzee garnalen die nog gepeld 

    moeten worden. Normale prijzen en super vriendelijke kerels achter de kassa. Kom daar 

    maar eens om.

Op de terugweg nog even langs het Noordzeestrand met Pippi. Bij een windmolen in aanbouw verbazen we ons over de enorme kraan die hier wordt opgebouwd. Een foto voor thuis en dan door naar de camping.

Bij de plaatselijke supermarkt inderdaad briketten, stokbrood, kruidenboter en parmezaanse kaas.

    Voorafgaand aan een weekend heb ik altijd stiekem een aantal doelen in mijn hoofd. Dingen

    die ik graag zou doen, eten of beleven. Gegratineerde oesters van de BBQ is deze keer zo’n

    dingetje. Vorige keer dat we hier waren hebben we onze eigen oesters geplukt en gegeten

    aan de Oosterschelde.

We eten eerst een aantal verse oesters terwijl de Bbq staat op te warmen. Mooie compacte en smaakvolle oesters met romig blank vlees. Niet te zilt. Daarna maak ik de rest open en voeg de kruidenboter en de kaas toe. In 5 minuten zijn ze klaar.

De gamba’s eten we naturel. Met een stuk stokbrood en een glas wijn. Meer is niet nodig.

    We lopen nog een tijd langs het strand en Pippi leeft zich uit in de branding. De dag glijdt

    voorbij. Donderdag 18 november 2021………

Kijken of we morgen een gebakken visje kunnen vinden in Veere.

Vanlife

Het regent. Nou ja, regen? Het is vochtig, het miezert. De laatste dingen in de bus. Stroom eraf en rijden. Onderweg gaan nog een aantal keer de ruitenwissers aan voor een dikke bui. Zal toch niet? In Nederland met de bus en dan…..

We gaan een paar dagen naar Zeeland. Vrij van het werk en vrij van ziek zijn. Even niet naar het ziekenhuis. Even niet trainen. Even niet revalideren. Mentaal of fysiek. We gaan het strand op met de hond.

Er is een zwembad en de fietsen gaan mee. Visje eten in Veere. Oesters halen in Colijnsplaat. Of zelf plukken aan de Oosterschelde. Bij de Zeelandbrug is altijd een goeie plek. De bbq is mee dus wie weet.

Onderweg stoppen we even in Roosendaal bij de factory-oulet. Aardig. Rustig. Mondkapje op. Portemonnee in de zak gehouden.

Om 3 uur rijden we Zeeland binnen tussen de Ooster- en Westerschelde. Links van ons schuiven wat flatgebouwen door het landschap. Bij nader inzien blijken het containerschepen te zijn. De zon piept tussen de wolken door. Zon! Alles klaart op. Geheel volgens traditie parkeren we de bus voor de Aldi in Kamperland en doen we wat inkopen voor de komende dagen. En dan rijden we het park op. Contactloos. Niet naar de receptie. Het pasje kwam thuis met de post. Ideaal!

Ongeveer 12 maanden geleden hadden we hier een huisje in de herfstvakantie en was het vechten om een parkeerplekje. Met al die Duitsers die corona ontvluchtte in het eigen land. Nu zijn we alleen. Nee echt. Niemand. Nou ja……..

Wij hebben plekje 3016. En 3017 is ook bezet! De man kijkt door het zijraam van zijn camper en besluit zijn jas aan te trekken. Zwaar behoefte aan een gesprek. Hij vraagt direct, vrij schaamteloos, waar we vandaan komen en waar ik werk. Ik geef eerlijk antwoord. Sukkel. Hij kwebbelt een tijdje tegen me aan terwijl ik de stroom aanleg en de fietsen van de drager til. Gaat over kansarme jongeren en asielzoekers. Opleidingen en banen. “We komen graag een keer naar Almelo”. Had ik maar gezegd dat ik muziekproducer was. Met je “Werkgeversadviseur bij het Werkplein”. Ik krijg nog een kaartje (misschien kunnen we nog wat voor elkaar betekenen…….) en volgens mij is de boodschap dan eindelijk duidelijk. Jas uit en in je eigen camper plaatsnemen. Mij nie bellen hé! Ik kom hier voor mijn rust……

We gaan het strand op. Pippi is opgewonden door al die konijnen op de camping en de dijk. Het strand is ook altijd een feest. Niet te houden. Aan het eind gaat de lijn nog even af en luistert ze wonderbaarlijk goed. Vol gas door de branding. Die lieve schat. Na een uurtje gaan we terug. Een borrel en wat eten.

Het is de hele dag verder droog geweest met een zonnetje dat heel erg haar best deed. Goed begin van een korte week/lang weekend.

Taekwondo, for f*cks sake........

Vreemd. Het voelt vreemd. Een clubtoernooi bij Taekwondo Oude Luttikhuis. Ik ben er een paar keer niet bij geweest. Ik was dwars. Ik had er genoeg van. De balans was doorgeslagen naar negatief. Geen zin meer. En toen kwam Covid-19. In totaal een pauze van een jaar of 3 dus. En toen bood ik aan om weer een keer te helpen.

Als we om half 10 gebrieft worden voor de komende dag, als ik de bekende gezichten zie en als ik plaats neem op de stoel achter de tafel, dan voelt dat toch lekker. Clubtoernooi op de nieuwe locatie.

De nieuwe locatie waar ik en de rest van de familie traint. Crossfit, taekwondo, boksen, fitness. 

Mijn dwarsigheid is over. Ik train daar weer. Ik hoor er weer bij. Ook taekwondo maakt weer deel uit van mijn leven. De pauze was nodig en goed.

Het is vandaag vooral omgaan met mijn eigen beperkingen. Concentreren en het verwerken van al die signalen is een klus. Even twijfel ik of ik de dag vol kan maken. Renate staat reserve om eventueel in te vallen. Het gejuich, het lawaai, de interacties en de focus maken het zwaar.

En ik doe niet veel meer dan de tijd bijhouden, ja en de medailles uitreiken en later zelfs nog de winnaars aankondigen, poeh!

Het lukt. Ik maak met iedereen even een praatje. Onze veldbezetting van jury en scheidsrechters is geweldig. En het voelt toch een beetje als thuiskomen. 

Ik zie niet alles maar tegenover mij zitten talloze ouders die dezelfde spanning voelen als ik 15 jaar terug. Je kind gaat vechten! En die kinderen doen dat geweldig. Ik zie het verschil in beleving. Het verschil in omgaan met spanning. De lol. De teleurstelling. De euforie van de overwinning. Het kinderlijke enthousiasme. Ik zie winnaars en verliezers. Toekomstig kampioenen en kinderen die binnenkort andere keuzes maken. Ik zie tranen van geluk en tranen van verdriet.

Ik probeer samen met mijn tafelgenoot zo objectief mogelijke beslissingen te nemen. We proberen elk kind met een positieve ervaring naar huis te sturen. We maken nieuwe herinneringen. Ons hele gezin was er vandaag. Daar ben ik trots op.

Taekwondo. Het houd niet op, niet vanzelf……en dat hoeft ook niet. Het heeft misschien eindelijk de plek gevonden die het verdiend.

Borstelbaan

Vraag eens even aan Gregor of we al weer vrij kunnen skiën. Ik wil eigenlijk wel een keer samen met je. 

Sven heeft zijn baan bij de Mac opgezegd. Als je in Nederland het aanbod krijgt om skileraar te worden dan moet je daar niet te lang over nadenken. Vanaf november staat ie in het weekend daar voor de groep. 

Nu gaan we samen op een grijze zondagmiddag in oktober naar Enschede. Onze Ortovox (rugzak) op de rug. Skischoenen in de tas en de helm nonchalant aan de rugzak. Stoertjes.

In de week ernaartoe verheug ik me wel op dat uurtje samen maar van zenuwen is geen sprake. Tuurlijk ben ik benieuwd naar de borstelbaan maar ik maak me geen zorgen. Skiën is nu bijna 2 jaar geleden en dat verleer je niet zomaar. De laatste keer op de borstelbaan is wat langer in het verleden gelegen. Bijna 30 jaar denk ik.

Als ik zondag wakker wordt gieren de zenuwen door mijn lijf. Borstelbaan. Ooit heb ik daar mijn been goed opengehaald. Die baan vergeeft je niks. 1 foutje en je ligt in het MST of ZGT. En ik ben daar al zo vaak. Wel een goeie oefening. Van de Fysio moet ik ook in het weekend minimaal 1 keer, gedurende een uur, mijn lichaam testen. Dat komt dus goed uit.

We zijn alleen. We rekenen een uurtje skiën af en gaan naar de ruimte met de ski’s en de andere materialen. Schoenen aan. Ski’s afstellen, we kiezen allebei de langste maat, stokken en dan de baan op. Sven skiet hier elke week een paar dagen. Via het ROC van Twente. Je volgt niet voor niks het profiel SNOW.

De lift. Ik stap uit. Halverwege. Ik ben verstandig. Ik moet even voelen. Het is glad. Spekglad. Ik glij naar beneden en kijk met bewondering naar Sven. Alsof het sneeuw is.

Ik ga naar boven. Naar de top! Hahaha. Die heuvel van 30 meter in het Twentse landschap boezemt ontzag in. Ik glij naar beneden. Niet de techniek die ik wens. Niet de houding die ik wil. Niet de stijl uit de sneeuw. Maar ik haal het. Zonder kleerscheuren. Gecontroleerd. 

Opnieuw en opnieuw. De overmoed krijgt een kans. Ik kom even met een beentje in het gras. Geen paniek. Ik kom even met het gewicht op de verkeerde ski. Geen paniek. Even tempo en in de houding aan het einde van de afdaling. Lekker!

Het gaat allemaal goed. Ik krijg die grijns niet van mijn gezicht. We delen samen onze momentjes, we delen wat technische details en Sven laat me zien hoe het echt moet. Misschien is dat wel het leukst. Skiën is voor ons allebei heel belangrijk en daar kunnen we uren over lullen. Over de techniek, over de spullen, over de beleving, over onze doelen. Na een uur is het echt op en rijden we richting Almelo. Volgende week weer.

Ik weet waar ik sta. Ik weet waar de uitdaging ligt op de borstelbaan. Het maakt me nederig en leergierig. Die korte bochtjes, mijn specialiteit in de sneeuw, ga ik ook hier nog wel onder de knie krijgen. 

Unless you ride it!

Sauerland

De oude varens hangen wat bedroeft naar de grond. Alsof ze weten dat het einde nabij is. Een paar maand geleden kwamen ze als jonge, eetbare spruiten kijken tussen het oude bladerdek door.

De berenklauwen zijn dor en laten hun zaden vallen als je erlangs loopt. De bomen verkleuren. Het eerste bruin en geel is te zien tussen de groene kruinen. Ja, ook in Sauerland is de herfst in volle gang. 

De nacht was koud. Als ik de fiets pak om broodjes te halen veeg ik eerst het ijs van het zadel. Daarna trek ik de muts diep over mijn oren. Een steile klim tussen mij en de warme broodjes van de bakker in het dorp. Geen wonder dat je hier niet veel fietsen ziet.

Eenmaal buiten de winkel ruk ik het verfoeide mondkapje af en doe ik de muts weer op. De afdaling gaat de eerste dag met 1 hand. De 2e dag heb ik een rugzak om de broodjes te houden.

We wandelen dat het een lieve lust is. In de zon. Eerst aan de Möhnesee en daarna rondom Bödefeld. Daar zijn de boeren nog druk met de 2e of 3e snit. Het gras wordt rijkelijk gemaaid, geschud en geoogst om vervolgens met een grote silagewagen naar de boerderij gehaald te worden. In de kuil. Aanrijden en fermenteren. Zuurkool van gras op een wat andere schaalgrootte. 

Binnenkort start de oogst van de kerstbomen en kersttakken. Dan vullen de motorzagen het dal met hun geronk. Daar zijn we nu nog wat vroeg voor.

Wandelen. Nog steeds een ander tempo. Nog steeds loopt af en toe de angst mee. Maar we komen er wel. We branden een kaarsje op het kapellenpleintje. We laten de rest van de Kreuzberg voor wat het is. Ondanks dat deze nog open is. 1 kilometer. 1 kilometer steil omhoog. Niet nu. Nog niet.

De schnitzel en de pasta bij Landhotel Albers zijn teleurstellend. In schril contrast met de rest van het weekend. 

200 kilometer van huis, in een compleet andere wereld. Sauerland.

Tot slot

Net als ik de laatste hap van de traditionele schnitzel op Delmenhorst in mijn mond steek, herinner ik me dat de luifel nog uit staat. We eindigen de vakantie in mineur. Wind, stortregens en onweer. Waar het al die jaren om Stuhr heen waaide worden we nu vol getroffen.

Ik ren naar de bus om te checken of alles nog staat, en met het goede nieuws en drijfnatte kleding maken we de laatste restjes bier en wijn soldaat.

Zo de dag begon, zo eindigt deze ook. Met regen. Op een idyllische plek in Tinglev vierden we de één na laatste avond. Heel lang buiten. Heel lang stil. Een hele mooie zonsondergang aan ons privé meertje. Mijmerend over volgend jaar, een volgend weekend of gewoon, aanstaande maandag. Mooie avond.

Vanmorgen kwam er een einde aan de blauwe luchten en zonneschijn en regende het. 

De vakantie begon in vliegende vaart met direct de eerste dag 585 kilometer en al heel snel floot mijn lichaam me terug. Zo gaan we dat niet doen dit jaar. Nog niet. Vanaf dan gaat het met kleine stapjes naar het Noorden, en dat alles onder de warme herfstzon in Zweden. Elke dag weer!

Een paar nieuwe campings, een paar vertrouwde plekken. Plekken waar we weer terug gaan komen en plekken die we nu toch wel een keer gezien hebben.

Als we al doelen hadden dan hebben we die bereikt. Ullared, Idre, Stadjan, Grovelsjön, Vetlanda en Malmö. Ik herinner met nog een mooie zomeravond in 2020 in Almelo waarop ik verkondigde gewoon een biertje te willen drinken aan de Grumlan, het meer in Vetlanda. Nou, dat is gelukt. En meer.

We hebben veel gerust en genoten van het uitzicht dat we hadden op al die geweldige plekken. Niet alleen onder de luifel. Ook als we de gordijnen openden in de ochtend en nog even lagen te genieten op bed. De hond al piepend in de bench.

We hebben gefietst en ontdekt wat het is om met een camper op stap te gaan. Nu echt, voor de volle 3 weken. We hebben gewandeld en gefietst op plekken waar we met de auto nooit waren gekomen. 

Het was een klassieke Zweden vakantie waar we 4 jaar naar uit hebben gekeken, met name vorig jaar. Het was het allemaal waard. 

En is er dan niks mis gegaan dit keer? Nee, dit keer niet. Niks. Nou ja, die schnitzel van hierboven was vrij goor, net als al die andere jaren. Is traditie……..

Oh ja, en we zijn weer thuis.

Malmö

Malmö nog maar een keer dan?

Ook deze vakantie sluiten we hier af. En als we dinsdag langs de ellenlange strandboulevard de stad in fietsen bekruipt me weer dat gevoel. Al die mooie mensen op skateboards, skeelers, fietsend, joggend of wandelend. Of zittend in de zon.

Op woensdag zijn de accu’s leeg van de fietsen en maken we noodgedwongen een wandeling naar “de brug”. Dat ding is zo fotogeniek dat ik het niet kan laten. De zon laat nog even of zich wachten dus voeren grijstinten de boventoon. Prachtig. Die donkere staal en beton sculpturen die de weg naar het vaste land vormen. De trein naar Kopenhagen raast boven ons over de brug.

Even lunchen en rusten en dan de stad in.

Er is weer zoveel gebouwd dat we bijna weer verdwalen. Er is nu een fietspad langs de zee/strand/kade, rechtstreeks van de camping naar het centrum van de stad. De Sydkustleden. De oude betonfabriek is ingesloten tussen nieuwe appartementen, laagbouw, en soms wat vrijstaande woningen. Daartussen stadstuinen met verschillende grassoorten, heide, waterpartijen, zithoekjes, wandelpaden en doorkijkjes. Keurig verzorgt allemaal. Het is om elke hoek een genot om te zien. 

Er zijn vlonders voor in zee, er zwemmen mensen. Er varen mensen. Er is een clubhuis voor de zeilclub en een clubhuis voor de scouting. Er is een koffietentje en een design winkeltje. Er is geen zwerfafval en alles is aan kant. Er zijn groepjes mensen op het gras bezig met verschillende activiteiten. Er wordt gelachen en geleefd. Als er ooit over een stad is gezegd dat ie bruist dan geldt dat in het kwadraat voor Malmö in de najaarszon.

Dat gevoel. Ja, dat gevoel van thuiskomen. Dat gevoel dat dingen goed geregeld zijn. Dat er voor iedereen plaats is. Dat niet alleen het grote geld wint. Hier is oog voor schoonheid. Hier wordt niet bezuinigt op een baksteen. Als het andere ontwerp mooier is dan nemen we dat. Het moet er tot in de eeuwigheid staan. Dan maar liever mooi. Zo onnederlands. Gedurfd. Je kijkt je ogen uit.

Het oude centrum blijft zoals het is. Met de bekende winkels, de apotheek, de Stadium, de Class Olson en de Pressbyran. We halen een nieuwe catalogus bij de Bolia. We eten een ijsje bij de mevrouw van de noodleboxen. Renate loopt even de H&M  binnen terwijl ik Pippi laat drinken uit de fontein.

We fietsen in 2 dagen bijna 50 kilometer door de stad, door Limhamn en door Vastra Hamn. De Turning Torso als ijkpunt. Het oude station als veilige haven en als entree poort naar de oude stad.

En natuurlijk heeft Malmo zijn verbeterpunten. Het uitzichtpunt bij “ De brug” is vergane glorie. Al jaren. Terwijl dat zoveel potentie heeft. Hier een restaurant, souvenirwinkel, rondvaarten. De oude pier vlak maken en een houten vlonder erop. Met plek voor vissers, wandelaars enz.

Bij de oude haven is nog een hoop te doen en uiteraard verdwijnt er wat historie. Zoals de oude cementfabriek, de groeve en de plaatsen waar traditionele vissers hun werk uitoefenden. En dan is er nog Hyllivang, een enorm gebied met grote winkels zoals de Bauhaus, Ikea, Plantagen, Rusta, Ilva, Jula en K-Ruta. 

Tot slot Emporia. Een verzameling van winkels in een megalomaan bouwsel met verschillende kleuren glas aan de buitenkant een park op het dak. Zeker een keer gaan kijken! Vergeet de watertoren en de Malmö-Arena dan niet.

Dit is mijn 2e ode aan Malmö en opnieuw zijn de bouwkranen hier niet te tellen. Maar hier boezemen ze geen angst in. Hier weet je dat ze iets moois neerzetten. Hier is nog plaats voor mooi.

Ik wil Malmö ooit nog eens bezoeken in de diepe, troosteloze herfst of winter. Kijken of mijn woorden dan nog overeind blijven. Of met Kerst!

We waren weer gezegend met 2 prachtige dagen onder de blauwe lucht en de stralende zon.

Malmö. Ga kijken dan!

Wijze les

Van onze reizen naar Zweden hebben we een aantal lessen geleerd. Eén daarvan is: Blijf zo lang mogelijk in het noorden. Noord Dalarna, Härjedalen, Hede, Hedeviken, Idre, Lofsdalen, Ostersund. Die kant.

Daar is het rustig, ruig, puur, stil, lang licht. Rendieren en elanden. Water, bos en schone lucht.

Een terugkerend dilemma. Met name dit jaar. We willen ook nog een aantal dagen doorbrengen op plekken in het zuiden. Vetlanda en Malmö. Plekken waar we ons lekker voelen. Plekken waar we goede herinneringen aan hebben.

We vertrekken woensdag vanuit Idre. Als kampeerders, en niet als camperaars, hebben we 5 nachten op dezelfde plek gestaan. We hadden een geweldige plek met uitzicht over de Osterdalävlen. We hebben 2 geweldige wandelingen gemaakt. For old time sake! 

We hadden rustdagen nodig om bij te komen. We hadden alles bij de hand. De supermarkt is binnen een kilometer ter beschikking.

Weg uit het Noorden dus. Al vroeg. Ik mis het onderweg al. Dat gevoel. Die relatieve leegte. De stilte.

Dus komen we in Nås op een kleine camping aan de Vasterdalälven. We staan hier bijna als enigste. We maken een mooie wandeling en eten pasta. Na 225 kilometer. Bij het afscheid zit ik met de Nederlandse eigenaresse op de praatstoel. Hoe ze hier terecht zijn gekomen? Hoe het gaat? Hoe je rond komt? Hoe de seizoenen er uit zien? Inspirerend. Vaak beij te bange……..

Vandaag doen we nog 225 kilometer en komen we aan in Askersund. Aan Vattern. Het rechter grote meer in Zweden. Hiermee zijn we terug in de bewoonde wereld. Drukte op de camping en drukte in het dorp. 

We fietsen even het dorp in voor een grote ijsco en dan relaxen we voor de caravan.

Het weer, daar heb ik nog niet veel over gezegd. We hebben ongelofelijk mazzel tot nu toe. Behoudens 2 dagen worden we wakker met de zon. Zitten we buiten en dragen we de korte broeken. In de avond en nacht is het minder dan 10 graden en het waait af en toe. Maar regen hebben we nog niet gehad.

Zweden laat zich weer van zijn beste kant zien en de “slecht-weer-ban” van de bus lijkt gebroken.

U moet weten dat de eerste weekenden en de week in Nederland met de bus, een ander weerbeeld lieten zien. Nu geven we daar niet veel om maar opmerkelijk was het wel. Onwennig.

Morgen Vetlanda dus. 3 dagen bijkomen en rusten in een vertrouwde omgeving. Denk dat we pizza gaan eten bij het plaatselijke restaurant.

Dan rest slechts Malmö nog. Een toetje……

Stadjan

Voor het eerst laten we ons plekje achter. Dat wil zeggen een dagtocht met de bus. De stoeltjes en de fietsen met een slot erop blijven achter. De luifel ingedraaid. Stroom eraf en rijden. We willen naar de Stadjan. Maar 12 kilometer maar steil bergop. Dat lijkt niet te doen met fiets en hondenkar. Als je daarna ook nog wilt wandelen.

De Stadjan heeft een nieuwe, ruime parkeerplaats waar we de bus parkeren. Als ik de wandelschoenen strik en de rugzak op mijn rug hang bekruipt me een vertrouwd, verlossend en fijn gevoel. Heerlijk om dat ding weer op de rug te hebben. Het is bevrijdend. 

Ik heb er slecht van geslapen vannacht. Gaan we het halen? Hoe voel ik me? Krijgt de angst de overhand?

We starten langzaam. Het doel is de top van de Stadjan. Een wandeling van 3 kilometer. 3 kilometer! Halverwege Bornerbroek! Maar goed. Wel direct en constant steil omhoog over stenen en boomwortels. Na 1,7 kilometer komen we boven de boomgrens. We hebben dan al wat pauzes achter de rug.

Het is niet druk, een paar wandelaars. Verder niks. Ook helaas geen rendieren. Eenmaal uit het bos kunnen we zien wat we nog moeten. Niet ver. Wel steil. De hond even wat drinken, nog even zitten. En weer door.

Het ziet ernaar uit dat het gaat lukken. Mijn hartslag stijgt maar ik blijf rustig. Die angst gaat niet winnen vandaag. Door de nieuwe parkeerplaats nemen we onbewust een ander pad naar boven en komen we gelijk op de top uit. Daar is het vlak. We lopen naar een stapel stenen. Ik klim omhoog en als ik de handen in de lucht steek voor een foto huil ik als een kind. Er stond blijkbaar veel op het spel vandaag. 

We eten ons brood en genieten van het uitzicht. Weer zijn we gezegend met een zonnige dag. Even doe ik een vest aan maar terug naar beneden gaat dat al snel weer in de tas.

We lopen 3 uur en 3 kwartier over ruim 7 kilometer. De Stadjan is weer van ons!

Idre

De weerspiegeling wordt steeds helderder. Als de wind gaat liggen in de late middag over de Storån-Österdalälvan. Het water komt tot rust. De bossen en de rode huisjes zijn steeds scherper zichtbaar in het kalme water. We zitten nog buiten. Jas aan, muts op. Maar het uitzicht vergoedt alles.

Op de vorige camping stonden we midden op een groot veld. Ruimte voor Pippi. Toen we later op de dag een rondje liepen bleek dat er aan het water ook nog een mooie plek was. Verhuizen? Niet gedaan. Te veel werk. Wel het voornemen om op de volgende camping even goed rond te kijken.

Dat hebben we gedaan. Top plek. C1. Vrij uitzicht over het meer annex rivier. Ruimte voor de hond. Ruimte en rust voor ons.

We zijn op ons einddoel. Of in ieder geval in het gebied waar we eindigen. Heel veel noordelijker gaan we niet. Inmiddels 1700 kilometer van huis. Op de grens van Noord Dalarna en Härjedalen.

We hebben wat koude dagen achter de rug met veel wind. Die hebben we, tussen de activiteiten door, binnen doorgebracht. Nu zitten we lang buiten. Geen wind en dan is 14 graden prima te doen.

Met dit uitzicht valt er een deken van rust over me heen. De weerspiegeling wordt steeds helderder.

Foto's