Waarom? Daarom!

En, is het dan al tijd voor een terugblik? Eigenlijk niet. We zitten nog in Zweden. Laatste avond. In Zweden. De drukte is terug. Het verkeer, de geluiden, het licht, de mensen. De supermarkten en het overige genot. En Wifi. 

We staan met 50 andere campers in de rij en ik vraag aan mijn lief wat en waarom dit nou zo gaaf is. Dat kamperen. In het algemeen. Met caravan of tent. En dat camperen. Met een busje. Eigenlijk niet meer dan een bed, badkamer en keuken op wielen. De ene groot, de andere wat kleiner. We komen er niet uit. Het is een gevoel dat niet makkelijk in rationele argumenten is te vatten.

En dat is alleen de manier waarop. Dan nog de omstandigheden.

We hebben 5 graden vorst gehad. We hebben meer dan de gemiddelde 9 dagen aan regen gehad in september, in Zweden. We hebben daar soms van gebaald. Maar we hebben ons er nooit door laten weerhouden om ons ding te doen. Maar waarom? Als 1200 kilometer zuidelijk van Almelo de zon schijnt en er geen gas nodig is om de boel een beetje warm te houden. Tsja, waarom…….

We hebben heel veel gewandeld. We hebben genoten van onze kleding, die deed wat het moest doen. Ons droog en warm houden. We hebben heel lekker gegeten. Van zalm, pizza, goulashsoep, tot hamburgers, loaded hotdogs, crackers, räkost, kottbullar, skagenrora, rottbetssalad, rennkott, muffins, ägg, pasta en Thaise loempia’s.

We hebben nieuwe mensen ontmoet en gesproken. We hebben plekken bezocht waar we zeker naar terugkomen. We hebben veel geleerd. Over reizen met de camper, over het seizoen, over de omgeving. Over wandelen in nieuwe weersomstandigheden. Over gas tanken in Røros.

We hebben gefietst tussen de rendieren. We hebben een fotosessie gehad met een Elandgezin. We hebben een prachtig gewei gekocht voor thuis, en nog wat bordjes uit de bossen gekaapt. Ook voor thuis. We hebben rendierenworst gegeten als troost voor de regen. We hebben uitzichten gezien die voor altijd op ons netvlies zullen staan.

We hebben hout gezocht en vuurtjes gestookt voor de bus. We hebben met muts en sjaal gewacht tot het te koud werd om buiten te zijn. We hebben ons eten bereidt op hout en dennenappels uit het bos. We hebben genoten van de zon op ons gezicht na een lange wandeling. Met een koud biertje. We hebben afgezien in de laatste kilometer. We hebben een heerlijke douche gehad in Hede. Daar gaan we volgen de keer in de Bastü. Sauna. Net als in Fjällnäs.

Maar die kleuren! Die herfstkleuren op de bergen, op de bomen, langs de weg. In die spaarzame zonneschijn. In de vroege ochtend of net als de zon onder gaat. Die kleuren. Misschien daarom……

Het was geen vakantie, het was een reis…….

Daarom!

Massa is kassa

Nope, vandaag trek ik me niks aan van de Garmin. We stonden in Filipstad en dat ding dacht dat dat 40 kilometer terug lag. Nee, vandaag niet. Google maps en mijn eigen intuïtie. Oh ja en de borden langs de weg. Die ook. Dus van Filipstad naar Mariestad, Skövde en Ulrichhamn. Grotendeels over de 26. Dan even stoppen bij Ulrichehamn. 

We eten een hamburger als we Pippi er even uitlaten. Maccie. Opmerkelijk. Daar ben ik niet zo’n grote fan van. Ook geen tegenstander overigens. Wel lekker. 

Even de kaart erbij en dan de kortste weg naar Ullared. En we belanden op een binnenweg die zijn weerga niet kent. Wel prima asfalt maar een beetje smal. En veel bochten. En veel heuvels. En veel bos. En weinig verkeer. En veel dorpjes waar je maar 50 mag. En rotondes. En een beetje nat. Daar kan die weg niks aan doen en ik ook niet. Dat ligt aan de regen die zo nu en dan met bakken uit de hemel komt. Het tempo is er dan onderhand wel een beetje uit.

Bij Svenljunga stoppen we even bij een Loppis aan een rotonde. Even de bus bij de kerk. Maar de winkel maakt de eerste indruk niet waar. Mooie spullen uitgestald op de trappen. Binnen is er niks wat ook maar enigszins de moeite waard is. Een verveelde tiener neemt de honneurs waar en groet ons zonder enige opwinding of verrassing.

Eenmaal in Ullared is er geen wachtrij. Geen andere kampeerders. Een mooie plek met stroom, dichtbij een uitstekend servicehus. 

We installeren ons en drinken even een biertje. 

Aan het eind van de dag komen er toch nog meer bezoekers. Allemaal keurig in het gelid. De buscampers, de half-integralen en de hier zo geliefde witte en goudkleurige schoenendozen (integraal), vaak met dubbele achteras. Gekas. Mooi om een keer in het laagseizoen te zien. En op de terugreis.

Een opmerkelijk feitje. De herfstkleuren moeten hier nog beginnen. Het felle geel en bruin en oranje is totaal verdwenen. Hier zijn de blaadjes nog keurig groen. Wat een verschil met een paar honderd kilometer noordelijker.

Nog een feitje. Hans, uit Fjallnas, wist te vertellen dat er een wekelijkse televisieserie is over de Gekas op de Zweedse televisie. Een soort "massa is kassa", ken je dat? Ik moest even slikken. 

Dat is ook een soort guilty pleasure van me.

Systembolaget

De fel gele en groene gordijnen zijn weer opgehangen langs de kant van de weg. Herfstkleuren. Herfstkleuren zoals we ze nog nooit gezien hebben. Kilometer na kilometer. Berken, Dennen, Sparren, Eiken. Door de bossen van Härjedalen. We rijden van Hede naar Filipstad vandaag. Het is de terugweg al weer. We zakken ruim 385 kilometer af. We hopen op een laatste eland in de berm. Ijdele hoop. Een gezinnetje aan de overkant van de rivier aan de Grovelsjön en een jachttrofee op een aanhanger zijn de opbrengst van deze vakantie. Eland-technisch gesproken.

De route over de Inlandsvägen, de 26, is lang. Bij Sveg, de bestuurlijke hoofdstad van Härjedalen, is het weer wat drukker. Even onder de mensen. Bij Orsa is het opletten en eenmaal in Mora is het ongewoon druk voor ons. We zijn terug in de bewoonde wereld. Mooie nieuwe weg in Mora. Mooi nieuw ziekenhuis in Mora. En zoals op veel plekken in dit land komen er herinneringen langs. Niet zo vreemd als je er al 40 jaar komt.

In Filipstad gaan we eerst op zoek naar een Systembolaget. Drank. Wijn. Toch niet genoeg meegenomen. Eten was veelal voorradig, de broodnodige drank is weer krap an…..

We zetten de bus op de beste plek van de camping. Martin, een Duitser die Nederlands spreekt, legt me dat haarfijn uit. Met de wind in de rug kijken we uit over het meer. We maken een wandeling in het stadje door de buitenwijken en eindigen in het centrum. Met een loppis, een kringloopwinkel. Ik koop hier een gietijzeren pan voor American pancakes. Niet heel origineel. Mijn broer heeft er in Noorwegen één gekocht bij een loppis. Wel blij mee. Raar toeval dat ze diezelfde pan hier in een willekeurige loppis hebben.

De avond valt en we eten schnitzel met rosti. Geheel in origineel Zweedse traditie.

Morgen naar Ullared. Ik zal me moeten inhouden om niet in verbazing te schrijven over dit fenomeen. Old habits never die…..

Herfst

Met de regen op de reservebank rijden we na het ontbijt richting Nysätern. Het is nog wel een beetje grijs maar verderop komt de zon toch tevoorschijn. Er zijn al meer mensen op pad. Uiteindelijk blijken het jagers te zijn. Een dikke Volvo met mistlampen en een aanhanger passeert ons en we zien allebei hetzelfde beeld. Op de aanhanger ligt een eland ruggelings op een stellage. De jacht was succesvol vanmorgen. Beetje luguber beeld. Het dier heeft vast een “beter leven” gehad dan het scharrelvlees en de kiloknallers bij ons.

Een laatste kilometer gravel en dan zijn we bij de parkeerplaats. Er staan nog wat auto’s. Ook dit is een populair gebied en terecht. 

Onze tocht naar Sododalen gaat voorspoedig. Het is hier wel heel nat en er waait een koude wind vanaf de hellingen. Over een plankenpad en grote dikke stenen lopen we tussen 2 toppen door. Dan een soort traverse langs het dal en dan zien we ons einddoel. We dalen steil af naar een riviertje. We zijn dan al 2 uurtjes onderweg. De mist voelt vochtig in het gezicht maar het is geen regen. Bij de hut in het dal is het druk. De hut zit vol met dames die er een maaltijd klaarmaken. 2 heren lopen met volle bepakking, inclusief tent en slaapzak de bergen in. Wij nemen plaats op de veranda en eten ons brood. Wat een uitzicht. De mist is opgetrokken en dan zie je pas echt waar je bent. Midden in de Sonfjället. Geografisch gezien ook nog eens. Het is een ruig landschap, veel stenen en bijna geen begroeiing. En toch een verscheidenheid aan kleuren. 

Eenmaal op de terugweg een steile klim en dan weer tussen de toppen door. Na een paar kilometer kijken we over het dal van Hede. De zon doet zijn best en beschijnt de herfstbladeren aan de berken, de groene dennenbossen en zwarte meren. We slingeren een beetje. We worden moe. We hebben bijna elke dag gewandeld en dat voelen we wel een beetje.

De laatste kilometer duurt lang. Eenmaal bij de bus even een slokje water en dan rustig de terugreis aanvangen. We waren 4,5 uur in het bos en op de fjället en hebben 13 kilometer afgelegd. Het was één van de langste en één van de mooiste wandelingen deze vakantie. Maar die laatste kilometer…….

Op de camping parkeren we weer op dezelfde plek. Er is 1 caravan bijgekomen. De bouwers pakken hun aanhangers in met gereedschap, restjes isolatiemateriaal en resten hout. Het wordt stil aan de overkant. 

Morgen begint de terugreis. Die doen we in meerdere etappes. De race hiernaartoe in 3 dagen was wel veel. Morgen begint een mooie laatste week.

Thais

Hiep hiep hoera. Verjaardag. Mijn lief wordt vandaag 51 jaar. Rond half 9 stromen de eerste appjes binnen. De telefoon trilt achter het gordijn. Cadeautjes dus. Uitpakken op bed en dan begint de dag ook al snel. Ik pak de fiets naar de ICA en Renate gaat wandelen. Maar niet nadat ik de bus aan kant maak en even doe wat ik moet doen.

De ICA is een feest, echter zonder vers brood. En het verpakte brood moet u weten is fokking duur. Daar betaal je zo 4 euro voor. Ik pak er 1 in de aanbieding. Ik koop eieren (niet goed voor mijn cholesterol, ik maak een uitzondering vandaag), 4 dikke muffins met bosbessen en appel en kaneel en een pak jus d’orange. Eenmaal terug kook ik een eitje en dek ik de tafel. Wat een vrolijk begin van deze verjaardag. Echter, je voelt hem al aankomen. Het sputtert een beetje. Na de 2e koffie gaan we opruimen en dan doen we de jassen aan. We fietsen een eind door de bossen. Stoppen even bij de zoveelste waterkracht centrale. Deze heeft zo’n spectaculaire uitlaat. En dan naar de supermarkt. Avondeten. Op de parkeerplaats staat een Thais Mat. Thais eten, iets uitgebreiden dan bij ons de Vietnamese loempiakraam. We halen een heerlijke Thaise maaltijd met groente, loempia, rijst en sausjes. Het is feest.

We zijn nat geregend en gaan eten in de bus. We rusten. We lezen een beetje. Rond een uur of 3 ga ik met de hond een uurtje of wat het bos in. Het is dan droog. Ik loop langs de Ljusnan een eind in het tijdloze. Hoog gras. Natte schoenen. Tijd om wat te reflecteren op wat is geweest en wat gaat komen. Pippi is lief, een slappe lijn tussen mij en haar. Ze snuffelt dat het een lieve lust is en staat soms voor op een bosmuisje.

Dan is het borreltijd. Avondeten en een beetje kletsen over vandaag en morgen. Morgen staat de laatste grote wandeling op het programma. En niet zo maar één. De Sonfjället. Het zuidelijkste nationale park met een berenpopulatie. Een plek die we 3 keer eerder hebben bezocht en van even zoveel verschillende kanten hebben gelopen. Morgen starten we op de plek waar we de eerste keer ook zijn begonnen. Nysätern.

Morgen is het droog. Morgen wordt wederom een mooie dag.

Timmeren

Ssssst. Wat? Stil eens! Wattan….? Hoor je dat niet? Nee. Het regent weer. Nee! Ja. Het sputtert iets. De wind is gedraaid en het meer is vrij rustig. Het is grijs en bewolkt. Maar goed, het is ook september in Zweden.

Ik haal voor de laatste keer de broodjes op. 2 croissantjes en 2 witte pistolletjes. Even rustig ontbijten en dan gaat Renate douchen. Ik pak snel de afwas en ga dan afrekenen. Dat gaat minder snel. Papa zit op de praat en luisterstoel bij Hans en Winnifred. Over elanden. Over de zomer, over de winter. Of het feit dat de dichtstbijzijnde dierenarts op 85 kilometer zit en het stadhuis in Sveg, 165 kilometer. Morgen komen de eerste wintergasten met hun Kabé’s, Polars en Solifers. Hans heeft gisteren op het bovenste terras palen neergezet waaraan sledehonden vastgezet kunnen worden. 

We hebben enorm mazzel gehad. 3 fantastische herfstdagen. Volgende week is al het blad hier al gevallen. De herfst duurt hier een maand. Dan komen de sneeuw en de kou. September is de maand om hier te zijn. Oktober is hier troosteloos en eenzaam. We vertrekken vanmorgen dan ook als laatste van de camping, alhoewel ze vanavond nog wel wat aangeloop verwachten.

Rond 11 uur rijden we richting Funäsdalen. We parkeren even langs de weg. We lopen door de verschillende winkeltjes. Dan zetten we koers richting Hede. En ondanks de reviews, onze eigen bezoeken met alleen auto aan deze camping een aantal jaren geleden en het advies van Hans, gaan we toch voor de camping in Hede. En niet voor de camping in Hedeviken waar we al 2 keer stonden. Hier zitten we iets dichter bij de supermarkt en de Sonfjället.

Na een klein uur stoppen we bij een stuwdam annex waterkrachtcentrale. Kan Pippi er even uit en kunnen wij op zoek naar kienhout. Dat ligt op deze locaties altijd in overvloed. Hout dat al zo lang in het water heeft gelegen dat het rond is afgeschuurd, grijs is geworden en de meest mooi vormen heeft aangenomen. Decoratiemateriaal voor thuis. Er ligt hier heel veel. Het waterpeil is extreem laag maar we vinden geen stukken die de moeite waard zijn. 

Ons plan is om vanaf Hede morgen met de fiets te gaan naar de volgende dam. Daar waar we eerder hout vonden. Als ik op 22 kilometer van Hede de weg zie die daar naartoe leidt keren we en rijden we 7 kilometer de bossen in. Gravel. Vanaf de camping zou dit te ver zijn op de fiets. Langs de drukke N84 en met hondenkar. Laat maar.

Er is hier een jacht gaande en we zien auto’s met grote antennes, bewoners in felgekleurde kleding en mannen met camouflagekleding en met jachtgeweren. Op zoek naar elanden. Ze hebben de weg keurig gemarkeerd zodat iedereen weet dat er gejaagd wordt. We worden vriendelijk gegroet. Bij deze dam hebben we meer succes qua kienhout. We nemen 6 grote stukken mee waarvan we denken dat die een plekje kunnen krijgen thuis. Andere stukken dan anders.

Dan naar de camping en dat is een mooie verrassing. De camping is behoorlijk opgeknapt en het is een drukte van belang. De vaste kampeerders zijn bezig om zich voor te bereiden op het winterseizoen. Aanhangers met hout komen aanrijden, caravans worden op de plek gezet, er wordt in grote hoeveelheden gekookt in de keuken van de camping. Geratel van elektrische boormachines. Zaagmachines. Getimmer op de houten vlonders voor de caravans. Stoere Zweden in hun werkkleding. En in de avond gaan de vuurtjes op de veranda’s aan. Ondanks het weer. Bij elke caravan staat hier een sneeuwscooter. Elke caravan is voorzien van een houten hutje voor de ingang om de kleding en het schoeisel kwijt te kunnen en te drogen. Zweedse vlaggetjes worden in de houders gestoken en de eerste kerstverlichting gaat aan. De winter gaat hier nog eens heel groot worden.

Op het veld waar wij staan, staan we alleen. Met uitzicht op de bedrijvigheid.

Er is een veldje met een hek eromheen waar de hond los kan lopen. Die gebruiken we vandaag een paar keer. We maken ook een wandeling naar het dorp voor wat zalm, saus en melk. We eten pasta met zalm en dillesaus vanavond. 

Het miezert en het is grijs. Ondanks dat is het een mooie ervaring. Morgen de wandelschoenen aan en de omgeving in. Zondag naar de Sonfjället. 

To Idre and beyond…….

Rappleden

Donderdag al weer. We worden om 7 uur gewekt door de bellen van de rendieren hier. Ik gluur even door het raam. Ze staan nu bijna op de camping. Sporadisch zijn er rendieren met een bel. Dat zien we niet vaak. Heeft vooral met de Sami-stam te maken.

De toppen van de heuvels aan de overkant van het meer zijn al rood door de opkomende zon. Maar dit is nog wel een beetje vroeg om op te staan. Rond 9 haal ik de broodjes op en ontbijten we. Ik sta te lang met de eigenaar te kletsen. Over de skigebieden, het winterseizoen en de voorbereidingen hiervoor en hun eigen vakantie. Het winterseizoen start volgend weekend al en dat staan ze tot eind mei helemaal vol met wintergasten. Je kunt hier nog ijsvissen tot in de laatste week van mei. Dat noem ik nog eens een winterseizoen!

We willen vandaag naar de grote waterval maar doen moeten we langs de N84 lopen. Niet druk maar ook geen mooie omgeving. Op advies van Hans, zo heet de eigenaar, lopen we een stuk het bos in en volgen dan een nieuwe mountainbike route, de Rappleden. Uiteindelijk komen we boven aan de waterval uit. Een trap met 303 houten treden volgen we langs de waterval naar beneden. Zeer de moeite waar. Even lunchen na de wandeling van ongeveer 2 uur.

Dan fiets ik even naar Hamra livs, een supermarktje op 3,5 kilometer. Ik stop even om een koppeltje rendieren in een weiland te zien grazen. Ik kijk in de omgeving. Ik zie de skipistes en stel me deze omgeving voor in de winter. Vrieskou, skiën, sneeuw, sneeuwscooters, langlaufen, ijsvissen en dan tot slot bij een haardvuurtje indommelen. Ik fiets maar eens verder over de N84. Nog een klein eindje naar de camping met de diepvries-schnitzels in mijn fietstas.

De rest van de middag is rustig. Beetje opruimen, beetje kletsen, beetje plannen maken voor de terugreis. Yep, zover is het al. 

Morgen vertrekken we hier en gaan we naar Hede. 

Een droge cracker

We zitten in de zon met een rosétje en een witbiertje. Rond een uur of half 5 waren we terug op de camping en schijnt de zon, zoals de hele dag, nog hoog aan de hemel. Ik puzzel wederom de stoeltjes in elkaar en druk voor de grap de stopwatch op mijn horloge even aan. 1 minuut 20 per stoeltje. We zitten tot half 6. Dan wordt het koud en gaan we doen wat we moeten doen. 

Het einde van een hele mooie dag. De zo gewenste en gehoopte Indian summer in Zweden.

De dag start koud. Het heeft ruim 5 graden gevroren vannacht. Ijspegels aan de uitlaat van de kachel. De broodjes staan alweer klaar bij de receptie en we ontbijten. Dan met de bus van de camping. Sporadisch doen we dat. Dit is eigenlijk de 3e keer. We gaan naar Flatruet. De hoogste gelegen weg van Zweden, 945 meter boven de zee. Die bezoeken we voor de derde keer. De vorige keren waren de kinderen erbij.

Al vrij snel achter Funäsdalen komen we op een gravelweg. Horten en stoten. Pippi is weer ongerust en staat tussen de stoelen. Met de auto vond ik dit altijd wel grappig, met een bus van 3500 kilo geeft het nogal wat lawaai binnen. Alles kraakt en rammelt en schuurt en beweegt. Had ik al verteld dat de zon schijnt?

We stoppen even in Mittådalen. Daar zit een winkeltje waar we ooit een gewei van een rendier hebben gekocht. Ze hebben prachtige Sami-kunst maar dat is wel een beetje buiten ons prijsbereik. We zien een mooi gewei voor 600 kronen. Ongeveer 60 euro. Voor de vorige betaalden we 35 euro maar da’s lang geleden. We denken er, zoals afgesproken, nog even over na. We weten allang dat we het op de terugweg gaan aanschaffen.

Eenmaal boven op Flatruet beginnen we aan een wandeling die ons naar boven leidt en vanaf daar zien we Mt.Helags en de zuidelijkste gletsjer van Zweden. De zon schijnt volop, maar dat had ik al geschreven, niet? Het uitzicht is……nou ja, dat weten jullie wel. We eten een proteïne reep en drinken water aan de top. We kijken lang en goed om ons heen. Een bijzondere plek. En dan weer terug. De weg hierheen leidde ons al door verschillende poeltjes en modderbaden. De terugweg is van hetzelfde laken een pak. Drek tot in de nek. 

Bij de bus terug hebben we ruim 2,5 uur gelopen en eten we een potje. Pasta of puree met heet water. Van Knorr of een ander Unilever-merk. En een droge cracker. Verwennerij!

In Mittådalen volgt een kleine tegenslag. Nou ja...... Het gewei van 600 kronen kan niet gepind worden. Machin, ook hier, kaput! Heb ie euro’s? Nee, wel 500 Zweedse kronen. Cash, katsjing! Die had ik voor de zekerheid in het begin van de vakantie gehaald. Na een lange aarzeling gaat de oudere mevrouw akkoord met een tientje minder. Ik bedank haar uitgebreid. Voor je het weet staan we allemaal met lege handen.

Tijd voor boodschapjes in Hamra. Een nieuw wintersportdorp aan de voet van Tännäsdalen. 

En dan in de zon met een rosétje en een witbiertje.

Afbakbroodjes

De dame en heer van de camping zijn zo vriendelijk om in de vroege ochtend broodjes voor ons af te bakken. Vandaar dat we de wekker hebben gezet. Tussen half 9 en 9 afhalen. Daarna gaan ze met de hond. Overigens is het minder streng dan ik hier schrijf maar we zijn wel lekker vroeg wakker.

Croissantjes in de ochtend vind ik altijd een feest. Een traktatie, een verwennerij. Of dat nu thuis, in een hotel of op de camping is. Niet doorsnijden. Gewoon een puntje boter aan je mes. Niks meer niks minder. Geen kaas, geen hagelslag en zeker geen jam. Ja, glaasje jus erbij, maar je kunt ook overvragen.

We hebben alle tijd en genieten van de ochtendzon in het voorraam. De nacht was tegen het vriespunt.

We gaan goldtur 560 lopen vandaag. Een kleine 12 kilometer. De weg zal snel naar de kalfjäll leiden, de velden boven de boomgrens. Jämtland/Härjedalen heeft een hele handige app met alle activiteiten hier in de omgeving. Daarnaast is er stevig geïnvesteerd in de bewegwijzering hier. Wandelpaden, fietspaden, loipes, snowscooterroutes. Fantastisch.

Vanaf de camping langs het meer en dan net als gisteren direct steil omhoog tussen de berken door. Vermoeiend. Maar mooi. De zon en de wolken vechten weer eens om een plekje. De strijd is onbeslist. Wel lekker dat de buien vandaag niet meespelen. We eten na een tijdje een broodje en kijken over de vlakte. Er loopt zelfs een stel achter ons en we komen een paar fietsers tegen. Wat een ongewone drukte hier.

We vinden een hutje om wat langer te zitten en maken foto’s op de zelfontspanner. De omgeving is, ja ik weet het, wederom adembenemend. Er verschijnen nu zelfs besneeuwde toppen in de verte. De nacht was koud en regenachtig. Dat geeft sneeuw in de hoogte. Ik zag overigens op social media dat Frau Hölle ook al in Oostenrijk op bezoek was geweest. Waidring, Fieberbrunn, Axams, Kuhtai. Die kant op. Witte pistes.

Rond 3 zijn we weer op de camping. Na een uurtje of 4,5. Op een kilometer voor het einde voelde ik met nog kiplekker. We waren eerder terug dan ik dacht. Nu kan ik de beentjes en de voeten aardig voelen.

De middag verspelen we aan het verwerken van de foto’s, de douche en het uitzicht. Nogmaals, die herfstkleuren staan het Zweedse landschap ongelofelijk goed. Het is hier mooier dan ooit. Het geeft een bepaalde extra aan de toch al mooie omgeving.

Afijn. Ik laat de foto’s verder het verhaal vertellen.

Pis en gepiel

Och jongens, wat is het hier mooi. Dat is denk ik wel de meest uitgesproken zin vandaag. Tijdens het rijden en tijdens de wandeling in de namiddag.

Maar eerst hebben we, voordat we Røros verlaten nog een enorme takenlijst af te werken.

Het toiletje moet even geleegd worden. Daartoe rijd ik met de bus rondom het toiletgebouw. Lekker makkelijk. Lekker dichtbij. Met 20 kilo pis is altijd zo’n gesleep over de camping.

Daarna tanken we diesel. Scheelt toch nog een kleine 30 cent met Zweden. En dan het hoogtepunt van de dag.

We hebben 11 kilo lpg bij ons, maar ik heb geen idee hoelang we daarmee kunnen. Dit seizoen, deze plek en dit weer zijn niet nieuw voor ons maar wel met de bus en wel 3 weken lang. We hebben dus zuinig aan gedaan met het gas. De koudste periode moet nog komen in Fjallnas en ik heb in Røros 1 van de 80 lpg stations in Noorwegen gevonden. Na een beetje gepiel met de vulnippel tanken we 10,9 liter gas. Ruim 5 kilo. Voor 14 euro. We zijn er klaar voor.

Next stop is de Intersport. Pippi is toe aan een nieuw tuigje en halsband en hier in Noorwegen hebben ze een heel gaaf merk. Non-stop dogwear. Het eerste tuigje dat we passen is iets te klein dus dat ruilen we voor een maatje groter. Staat haar te gek. In combinatie met een mooie oranje halsband.

Als laatste een paar boodschapjes. Water, thee, koekjes, dat soort dingen. En dan gaat de reis door wederom een geweldige omgeving naar Fjällnäs in Zweden. Een paar kilometer voor de camping stoppen we even om te genieten van de omgeving en om Pippi er even uit te laten.

Daarna zijn we snel bij de camping.

Ik loop naar de receptie en mag even gaan zitten. Dit is een Nederlands echtpaar dat hier sinds 2017 zit. Een warme ontvangst maar niet overdreven. Goeie tips voor wandelroutes en er is zelfs een sauna die te boeken is. Ik worstel wat om de bus op de goeie plek te krijgen. Het is de opwinding om hier te zijn, knoeier. En dan gaan we lekker lunchen.

In de namiddag nog een lange wandeling over een deel van de paden die we morgen ook gaan.

Ik heb lang gedroomd en gefantaseerd om hier op deze plek een aantal dagen door de brengen. We staan best een eindje van huis. Zo’n 1650 kilometer. Het is geweldig. De herfstkleuren doen het Zweedse landschap goed. En het was bijkans droog vandaag……